مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۲ – قِصّهٔ عَبْدُالْغَوْث و رُبودنِ پَریانْ او را و سال‌ها میانِ پَریانْ ساکِن شُدن او و بَعد از سال‌ها آمدنِ او به شهر و فرزندانِ خویش را باز ناشَکیفتَنِ او از آن پَریانْ به حُکْمِ جِنْسیَّتِ و هَمدلیِ او با ایشان
| ۲۹۸۲ | بود عَبْدُالْغَوْث هم‌جِنْسِ پَری | چون پَری نُه سال در پنهانْ‌پَری | ||
| ۲۹۸۳ | شُد زَنَش را نَسْل از شویِ دِگَر | وان یَتیمانَش زِ مرگش در سَمَر | ||
| ۲۹۸۴ | که مَرو را گُرگ زد یا رَهْ‌زَنی | یا فُتاد اَنْدَر چَهی یا مَکْمَنی | ||
| ۲۹۸۵ | جُمله فرزندانْش در اَشْغالْ مَست | خود نگفتندی که بابایی بُده‌ست | ||
| ۲۹۸۶ | بَعدِ نُه سال آمد او هم عاریه | گشت پیدا باز شُد مُتْواریه | ||
| ۲۹۸۷ | یک مَهی مِهْمانِ فرزندانِ خویش | بود و زان پَسْ کَس نَدیدَش رنگ بیش | ||
| ۲۹۸۸ | بُرد هم جِنْسیِّ پَریانَش چُنان | که رُبایَد روح را زَخْم سِنان | ||
| ۲۹۸۹ | چون بهشتی جِنْسِ جَنَّت آمده‌ست | هم زِ جِنْسیَّت شود یَزدانْ‌ْ پَرَست | ||
| ۲۹۹۰ | نه نَبی فَرمود جود و مَحْمَده | شاخِ جِنَّت دانْ به دنیا آمده | ||
| ۲۹۹۱ | مِهْرها را جُمله جِنْسِ مِهْر خوان | قَهْرها را جُمله جِنْسِ قَهْر دان | ||
| ۲۹۹۲ | لااُبالی لا اُبالی آوَرَد | زان که جِنْسِ هم بُوَند اَنْدَر خِرَد | ||
| ۲۹۹۳ | بود جِنْسیَّت در اِدْریس از نُجوم | هشت سال او با زُحَل بُد در قُدوم | ||
| ۲۹۹۴ | در مَشارقِ در مَغاربْ یارِ او | هم‌حَدیث و مَحْرَمِ آثارِ او | ||
| ۲۹۹۵ | بَعدِ غَیْبَت چون که آوَرْد او قُدوم | در زمین می‌گفت او دَرسِ نُجوم | ||
| ۲۹۹۶ | پیشِ او اِسْتارگانْ خوش صَفْ زده | اَخْتَران در درسِ او حاضر شُده | ||
| ۲۹۹۷ | آن چُنان که خَلْقْ آوازِ نُجوم | می‌شَنیدند از خُصوص و از عُموم | ||
| ۲۹۹۸ | جَذْبِ جِنْسیَّت کَشیده تا زمین | اَخْتَران را پیشِ او کرده مُبین | ||
| ۲۹۹۹ | هر یکی نامِ خود و اَحْوالِ خود | باز گفته پیشِ او شَرحِ رَصَد | ||
| ۳۰۰۰ | چیست جِنْسیَّت؟ یکی نوعِ نَظَر | که بِدان یابَند رَهْ در همدِگَر | ||
| ۳۰۰۱ | آن نَظَر که کرد حَقْ در وِیْ نَهان | چون نَهَد در تو تو گَردی جِنْسِ آن | ||
| ۳۰۰۲ | هر طَرَف چه می‌کَشَد تَن را؟ نَظَر | بی‌خَبَر را کِی کَشانَد با خَبَر؟ | ||
| ۳۰۰۳ | چون که اَنْدَر مَرد خویِ زَنْ نَهَد | او مُخَنَّث گردد و گان می‌دَهَد | ||
| ۳۰۰۴ | چون نَهَد در زنْ خدا خویِ نَری | طالِبِ زن گردد آن زنْ سَعْتَری | ||
| ۳۰۰۵ | چون نَهَد در تو صِفاتِ جِبْرئیل | هَمچو فَرْخی بر هواجویی سَبیل | ||
| ۳۰۰۶ | مُنْتَظِر بِنْهاده دیده در هوا | از زمین بیگانه عاشقْ بر سَما | ||
| ۳۰۰۷ | چون نَهَد در تو صِفَت‌هایِ خَری | صد پَرَت گَر هست بر آخُر پَری | ||
| ۳۰۰۸ | از پِیِ صورت نَیامَد موشْ خوار | از خَبیثی شُد زبونِ موشْ‌خوار | ||
| ۳۰۰۹ | طُعْمه‌جوی و خایِن و ظُلْمَت‌پَرَست | از پَنیر و فُسْتُق و دوشابْ مَست | ||
| ۳۰۱۰ | بازِ اَشْهَب را چو باشد خویِ موش | نَنگِ موشان باشد و عارِ وُحوش | ||
| ۳۰۱۱ | خویِ آن هاروت و ماروت ای پسر | چون بِگَشت و دادَشان خویِ بَشَر | ||
| ۳۰۱۲ | دَر فُتادند از لَنَحْنُ الصّافّون | در چَهِ بابِلْ بِبَسته سَرنِگون | ||
| ۳۰۱۳ | لَوْحِ مَحْفوظ از نَظَرْشان دور شُد | لَوْحِ ایشانْ ساحِر و مَسْحور شُد | ||
| ۳۰۱۴ | پَر همان و سَر همانْ هَیْکَل همان | موسی‌یی بر عَرش و فرعونی مُهان | ||
| ۳۰۱۵ | در پِیِ خو باش و با خوش‌خو نِشین | خوپَذیریْ روغَنِ گُل را بِبین | ||
| ۳۰۱۶ | خاکِ گور از مَردْ هم یابد شَرَف | تا نَهَد بر گورِ او دلْ روی و کَف | ||
| ۳۰۱۷ | خاکْ از همسایگیِّ جسمِ پاک | چون مُشَرَّف آمد و اِقْبالْ‌ناک | ||
| ۳۰۱۸ | پَس تو هم اَلْجارُ ثُمَّ الدّارْ گو | گَر دلی داری بُرو دِلْدار جو | ||
| ۳۰۱۹ | خاکِ او هم‌سیرتِ جانْ می‌شود | سُرمهٔ چَشمِ عزیزان می‌شود | ||
| ۳۰۲۰ | ای بَسا در گورْ خُفته خاکْ‌وار | بِهْ زِ صد اِحْیا به نَفْع و اِنْتِشار | ||
| ۳۰۲۱ | سایه بُرده او و خاکَش سایه‌مَند | صد هزاران زنده در سایه‌ی ْ وِی‌اَند |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!