مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۴ – آمدنِ جعفر رَضِیَ اللهُ عَنْهُ به گرفتن قَلْعه به تنهایی و مَشورت کردنِ مَلِکِ آن قَلْعه در دَفْع او و گفتنِ آن وزیرْ مَلِک را که زِنْهار تسلیم کُن و از جَهْلْ تَهَوّر مَکُن که این مَرد مُویّد است و از حَقْ جَمعیَّتِ عَظیم دارد در جانِ خویش اِلی آخِرِهِ
| ۳۰۳۷ | چون که جعفر رفت سویِ قَلْعه‌یی | قَلْعه پیشِ کامِ خُشکَش جُرعه‌یی | |
| ۳۰۳۸ | یک سَواره تاخت تا قَلْعه به کَر | تا دَرِ قَلْعه بِبَستَند از حَذَر | |
| ۳۰۳۹ | زَهره نه کَس را که پیش آید به جنگ | اَهْلِ کَشتی را چه زَهْره با نَهَنگ؟ | |
| ۳۰۴۰ | رویْ آوَرْد آن مَلِک سویِ وزیر | که چه چاره‌است اَنْدَرین وَقت ای مُشیر | |
| ۳۰۴۱ | گفت آن که تَرک گویی کِبْر و فَن | پیشِ او آیی به شمشیر و کَفَن | |
| ۳۰۴۲ | گفت آخِر نه یکی مَردی‌ست فَرد؟ | گفت مَنْگَر خوارْ در فردیِّ مَرد | |
| ۳۰۴۳ | چَشمْ بُگْشا قَلْعه را بِنْگَر نِکو | هَمچو سیمابَسْت لَرْزان پیشِ او | |
| ۳۰۴۴ | شِسْته در زین آن‌چُنان مُحکَم پی اَست | گوییا شَرقیّ و غربی با وِیْ است | |
| ۳۰۴۵ | چند کَس هَمچون فِدایی تاختند | خویشتن را پیشِ او اَنْداختند | |
| ۳۰۴۶ | هر یکی را او به گُرزی می‌فَکَند | سَر نِگوسار اَنْدَر اَقْدامِ سَمَند | |
| ۳۰۴۷ | داده بودَش صُنْعِ حَقْ جَمعیّتی | که هَمی‌زد یک تَنِه بر اُمَّتی | |
| ۳۰۴۸ | چَشمِ من چون دید رویِ آن قُباد | کَثْرَتِ اَعْداد از چَشمَم فُتاد | |
| ۳۰۴۹ | اَخْتَرانْ بسیار و خورشید اَرْ یکی ست | پیشِ او بُنیادِ ایشان مُنْدکی ست | |
| ۳۰۵۰ | گَر هزاران موش پیش آرَنْد سَر | گُربه را نه تَرس باشد نه حَذَر | |
| ۳۰۵۱ | کِی به پیش آیَند موشانْ ای فُلان؟ | نیست جَمعیّت دَرونِ جانَشان | |
| ۳۰۵۲ | هست جَمعیَّت به صورت‌ها فُشار | جمعِ مَعنی خواه هین از کِردگار | |
| ۳۰۵۳ | نیست جَمعیَّت زِ بسیاریِّ جسم | جسم را بر بادْ قایِم دان چو اسم | |
| ۳۰۵۴ | در دلِ موش اَرْ بُدی جَمعیَّتی | جَمع گشتی چند موش از حَمْیَتی | |
| ۳۰۵۵ | بَر زَدَندی چون فِدایی حَمله‌یی | خویش را بر گُربهٔ بی‌مُهْله‌یی | |
| ۳۰۵۶ | آن یکی چَشمَش به کُندی از ضِراب | وان دِگَر گوشَش دَریدی هم به ناب | |
| ۳۰۵۷ | وان دِگَر سوراخ کردی پَهْلُوَش | از جَماعَت گُم شُدی بیرون شوَش | |
| ۳۰۵۸ | لیکْ جَمعیَّت ندارد جانِ موش | بِجْهَد از جانَش به بانگِ گُربه هوش | |
| ۳۰۵۹ | خُشک گردد موش زان گُربه‌یْ عَیار | گَر بُوَد اَعْدادِ موشانْ صد هزار | |
| ۳۰۶۰ | از رَمه‌یْ اَنْبُه چه غَم قَصّاب را | اُنْبُهی‌یی هُش چه بَندَد خواب را؟ | |
| ۳۰۶۱ | مالِکُ الْمُلْک است جَمعیَّت دَهَد | شیر را تا بر گَله‌یْ گوران جَهَد | |
| ۳۰۶۲ | صد هزاران گورِ دَه‌شاخ و دَلیر | چون عَدَم باشند پیشِ صَوْلِ شیر | |
| ۳۰۶۳ | مالِکُ الْمُلْک است بِدْهَد مُلْکِ حُسن | یوسُفی را تا بُوَد چون مآءِ مُزن | |
| ۳۰۶۴ | در رُخی بِنْهَد شُعاعِ اَخْتَری | که شود شاهی غُلامِ دختری | |
| ۳۰۶۵ | بِنْهَد اَنْدَر رویِ دیگر نورِ خَود | که بِبینَد نیمْ‌ْ شب هر نیک و بَد | |
| ۳۰۶۶ | یوسُف و موسی زِ حَقْ بُردند نور | در رُخ و رُخْسار و در ذاتُ الصُّدور | |
| ۳۰۶۷ | رویِ موسی بارِقی اَنْگیخته | پیشِ رو او توبْره آویخته | |
| ۳۰۶۸ | نورِ رویَش آن‌چُنان بُردی بَصَر | که زُمرُّد از دو دیده‌یْ مارِ کَر | |
| ۳۰۶۹ | او زِ حَقْ در خواسته تا توبْره | گردد آن نورِ قَوی را ساتِره | |
| ۳۰۷۰ | توبْره گفت از گِلیمَت ساز هین | کان لباسِ عارفی آمد اَمین | |
| ۳۰۷۱ | کان کِسا از نورْ صَبری یافته‌ست | نور جانْ در تار و پودَش تافته‌ست | |
| ۳۰۷۲ | جُز چُنین خِرقه نخواهد شُد صِوان | نورِ ما را بَر نَتابَد غیرِ آن | |
| ۳۰۷۳ | کوهِ قاف اَر پیش آید بَهْرِسَد | هَمچو کوهِ طور نورَش بَر دَرَد | |
| ۳۰۷۴ | از کَمالِ قُدرتْ اَبْدانِ رِجال | یافت اَنْدَر نورِ بی‌چونْ اِحْتِمال | |
| ۳۰۷۵ | آنچه طورَش بَر نَتابَد ذَرّه‌یی | قُدرَتَش جا سازد از قاروره‌یی | |
| ۳۰۷۶ | گشت مِشْکات و زُجاجی جایِ نور | که همی‌دَرَّد زِ نورْ آن قاف و طور | |
| ۳۰۷۷ | جِسمَشانْ مِشْکات دان دِلْشان زُجاج | تافته بر عَرش و اَفْلاک این سِراج | |
| ۳۰۷۸ | نورَشان حیرانِ این نور آمده | چون سِتاره زین ضُحی فانی شُده | |
| ۳۰۷۹ | زین حِکایَت کرد آن خَتْمِ رُسُل | از مَلیکِ لا یَزال و لَمْ یَزُل | |
| ۳۰۸۰ | که نَگُنجیدَم در اَفْلاک و خَلا | در عُقول و در نُفوسِ با عُلا | |
| ۳۰۸۱ | در دلِ مؤمنْ بِگُنجیدَم چو ضَیْف | بی زِ چون و بی چگونه بی زِ کَیْف | |
| ۳۰۸۲ | تا به دَلّالی آن دل فَوْق و تَحْت | یابَد از من پادشاهی‌ها و بَخْت | |
| ۳۰۸۳ | بی‌چُنین آیینه از خوبیِّ من | بَرنَتابَد نه زمین و نه زَمَن | |
| ۳۰۸۴ | بر دو کَونْ اسبِ تَرَحُّم تاختیم | بَسْ عَریضْ آیینه‌یی بَر ساختیم | |
| ۳۰۸۵ | هر دَمی زین آیِنه پَنجاه عُرْس | بِشْنو آیینه ولی شَرحَش مَپُرس | |
| ۳۰۸۶ | حاصِل این کَزْلُبْسِ خویشَش پَرده ساخت | که نُفوذِ آن قَمَر را می‌شِناخت | |
| ۳۰۸۷ | گَر بُدی پَرده زِ غیرِ لُبْسِ او | پاره گشتی گَر بُدی کوهِ دوتو | |
| ۳۰۸۸ | ز آهَنین دیوارها نافِذْ شُدی | توبْره با نورِ حَقْ چه فَن زَدی؟ | |
| ۳۰۸۹ | گشته بود آن توبْره صاحِبْ تَفی | بود وَقتِ شورْ خِرقه‌یْ عارفی | |
| ۳۰۹۰ | زان شود آتَشْ رَهینِ سوخته | کوست با آتش زِ پیشْ آموخته | |
| ۳۰۹۱ | وَز هوا و عشقِ آن نورِ رَشاد | خود صَفورا هر دو دیده بادْ داد | |
| ۳۰۹۲ | اَوَّلا بَر بَست یک چَشم و بِدید | نورِ رویِ او و آن چَشمَش پَرید | |
| ۳۰۹۳ | بَعد از آن صَبرَش نَمانْد و آن دِگَر | بَر گُشاد و کرد خَرجِ آن قَمَر | |
| ۳۰۹۴ | هم‌چُنان مَردِ مجُاهِدْ نان دَهَد | چون بَرو زد نورِ طاعَت جان دَهَد | |
| ۳۰۹۵ | پَس زَنی گُفتَش زِ چَشمِ عَبْهَری | که زِ دَستَت رفتْ حَسرَت می‌خَوری | |
| ۳۰۹۶ | گفت حَسرَت می‌خورَم که صد هزار | دیده بودی تا هَمی‌کردم نِثار | |
| ۳۰۹۷ | روزَنِ چَشمَم زِ مَهْ ویران شُده‌ست | لیکْ مَهْ چون گنجْ در ویران نِشَست | |
| ۳۰۹۸ | کِی گُذارد گنجْ کین ویرانه‌ام؟ | یادْ آرَد از رِواق و خانه‌ام؟ | |
| ۳۰۹۹ | نورِ رویِ یُوسفی وَقتِ عُبور | می‌فُتادی در شِباکِ هر قُصور | |
| ۳۱۰۰ | پَس بِگُفتَندی دَرونِ خانه در | یوسُف است این سو به سَیْران و گُذَر | |
| ۳۱۰۱ | زان که بر دیوار دیدندی شُعاع | فَهْم کردندی پَسْ اَصْحابِ بِقاع | |
| ۳۱۰۲ | خانه‌یی را کِشْ دَریچه‌ست آن طَرَف | دارد از سَیْرانِ آن یوسُفْ شَرَف | |
| ۳۱۰۳ | هین دَریچه سویِ یوسُف باز کُن | وَزْ شِکافَش فُرجه‌یی آغاز کُن | |
| ۳۱۰۴ | عشقْ‌وَرْزی آن دریچه کردن است | کَزْ جَمالِ دوستْ سینه روشن است | |
| ۳۱۰۵ | پَس هَماره رویِ معشوقه نِگَر | این به دستِ توست بِشْنو ای پدر | |
| ۳۱۰۶ | راه کُن در اَنْدَرون‌ها خویش را | دور کُن اِدْراکِ غیراَنْدیش را | |
| ۳۱۰۷ | کیمیا داری دَوایِ پوست کُن | دُشمنان را زین صِناعَت دوست کُن | |
| ۳۱۰۸ | چون شُدی زیبا بِدان زیبا رَسی | که رَهانَد روح را از بی‌کَسی | |
| ۳۱۰۹ | پَروَرِش مَر باغِ جان‌ها را نَمَش | زنده کرده مُردهٔ غَم را دَمَش | |
| ۳۱۱۰ | نه همه مُلْکِ جهانِ دون دَهَد | صد هزاران مُلْکِ گوناگون دَهَد | |
| ۳۱۱۱ | بر سَرِ مُلْکِ جمالَش داد حَق | مُلْکَتِ تَعْبیرْ بی‌دَرس و سَبَق | |
| ۳۱۱۲ | مُلْکَتِ حُسنَش سویِ زندان کَشید | مُلْکَتِ عِلْمَش سویِ کیوان کَشید | |
| ۳۱۱۳ | شَهْ غُلامِ او شُد از عِلْم و هُنر | مُلْکِ عِلْم از مُلْکِ حُسن اُسْتوده تَر |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!