مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۶ – باخَبَر شُدنِ آن غَریب از وَفاتِ آن مُحْتَسِب و اِسْتِغْفار او از اِعْتِماد بر مَخْلوق و تَعْویلْ بر عَطایِ مَخْلوق و یادِ نِعْمَت‌هایِ حَق کَردَنَش و اِنابَت به حَقْ از جُرمِ خود ثُمَّ الَّذینَ کَفَروا بِرَبِّهِم یَعْدِلونْ
| ۳۱۳۲ | چون به هوش آمد بِگُفت ای کِردگار | مُجْرمَم بودم به خَلْقْ اومیدوار | |
| ۳۱۳۳ | گَرچه خواجه بَسْ سَخاوَت کرده بود | هیچ آن کُفْوِ عَطایِ تو نبود | |
| ۳۱۳۴ | او کُلَه بَخشید و تو سَر پُر خِرَد | او قَبا بَخشید و تو بالا و قَد | |
| ۳۱۳۵ | او زَرَم داد و تو دستِ زَرْشُمار | او سُتورم داد و تو عقلِ سَوار | |
| ۳۱۳۶ | خواجه شَمعَم دادو تو چَشمِ قَریر | خواجه نُقْلَم داد و تو طُعْمه‌پَذیر | |
| ۳۱۳۷ | او وَظیفه داد و تو عُمر و حَیات | وَعْده‌اَش زَر وَعدهٔ تو طَیّبات | |
| ۳۱۳۸ | او وُثاقَم داد و تو چَرخ و زمین | در وُثاقَت او و صد چون او سَمین | |
| ۳۱۳۹ | زَر از آنِ توست زَر او نافَرید | نان از آنِ توست نانْ از تُش رَسید | |
| ۳۱۴۰ | آن سَخا و رَحْمْ هم تو دادی‌اَش | کَزْ سَخاوَت می‌فُزودی شادی‌اَش | |
| ۳۱۴۱ | من مَرو را قِبْله‌یْ خود ساختم | قِبْله‌سازِ اَصْل را اَنْداختم | |
| ۳۱۴۲ | ما کجا بودیم کان دَیّان دین | عقل می‌کارید اَنْدَر آب و طین؟ | |
| ۳۱۴۳ | چون هَمی‌کرد از عَدَمْ گَردون پَدید | وین بِساطِ خاک را می‌گُسْتَرید | |
| ۳۱۴۴ | زَ اخْتَران می‌ساخت او مِصْباح‌ها | وَزْ طَبایِعْ قُفلِ با مِفْتاح‌ها | |
| ۳۱۴۵ | ای بَسا بُنیادها پنهان و فاش | مُضْمَرِ این سَقْف کرد و این فِراش | |
| ۳۱۴۶ | آدم اُصْطُرلابِ اَوْصافِ عُلوست | وَصْفِ آدمْ مَظْهَرِ آیاتِ اوست | |
| ۳۱۴۷ | هرچه در وِیْ می‌نِمایَد عکسِ اوست | هَمچو عکسِ ماه اَنْدَر آبِ جوست | |
| ۳۱۴۸ | بر صُطُرلابَش نُقوشِ عَنْکَبوت | بَهْرِ اَوْصافِ اَزَل دارد ثُبوت | |
| ۳۱۴۹ | تا زِ چَرخِ غَیْب وَز خورشیدِ روح | عنکبوتَش دَرس گوید از شُروح | |
| ۳۱۵۰ | عنکبوت و این صُطُرلابِ رَشاد | بی‌مُنَجِّم در کَفِ عامْ اوفْتاد | |
| ۳۱۵۱ | اَنْبیا را داد حَقْ تَنْجیمِ این | غَیْب را چَشمی بِبایَد غَیْب‌بین | |
| ۳۱۵۲ | در چَهِ دنیا فُتادند این قُرون | عکسِ خود را دید هر یک چَهْ دَرون | |
| ۳۱۵۴ | از بُرون دان آنچه در چاهَت نِمود | وَرْنه آن شیری که در چَهْ شُد فُرود | |
| ۳۱۵۵ | بُرد خرگوشیش از رَهْ کِی فُلان | در تَکِ چاه است آن شیرِ ژیان | |
| ۳۱۵۶ | دَر رو اَنْدَر چاه کین از وِیْ بِکَش | چون ازو غالِب‌تَری سَر بَرکَنَش | |
| ۳۱۵۷ | آن مُقَلِّد سُخْرهٔ خرگوش شُد | از خیالِ خویشتَنْ پُر جوش شُد | |
| ۳۱۵۸ | او نگفت این نَقْشْ دادِ آب نیست | این به جُز تَقْلیبِ آن قَلّاب نیست | |
| ۳۱۵۹ | تو هم از دشُمن چو کینی می‌کَشی | ای زَبونِ شش غَلَط در هر شَشی | |
| ۳۱۶۰ | آن عَداوَت اَنْدَرو عکسِ حَق است | کَزْ صِفاتِ قَهْرْ آن جا مُشْتَق است | |
| ۳۱۶۱ | وآن گُنَه در وِیْ زِ جِنْسِ جُرمِ توست | باید آن خو را زِ طَبْعِ خویش شُست | |
| ۳۱۶۲ | خُلقِ زشتَت اَنْدَرو رویَت نِمود | که تورا او صَفحهٔ آیینه بود | |
| ۳۱۶۳ | چون که قُبْحِ خویش دیدی ای حَسَن | اَنْدَر آیینه بر آیینه مَزَن | |
| ۳۱۶۴ | می‌زَنَد بر آبْ اِسْتاره‌ی ْ سَنی | خاکْ تو بر عکسِ اَخْتَر می‌زَنی | |
| ۳۱۶۵ | کین سِتاره‌یْ نَحْس در آب آمده ست | تا کُند او سَعْدِ ما را زیرْدست | |
| ۳۱۶۶ | خاکِ اِسْتیلا بِریزی بر سَرَش | چون که پِنْداری زِ شُبْه‌یْ اَخْتَرش | |
| ۳۱۶۷ | عکسْ پنهان گشت و اَنْدَر غَیْب رانْد | تو گُمان بُردی که آن اَخْتَر نَمانْد | |
| ۳۱۶۸ | آن سِتاره‌یْ نَحْس هست اَنْدَر سَما | هم بِدان سو بایَدَش کردن دَوا | |
| ۳۱۶۹ | بلکه باید دلْ سویِ بی‌سویْ بَست | نَحْسِ این سو عکسِ نَحْسِ بی‌سو است | |
| ۳۱۷۰ | دادْ دادِ حَقْ شِناس و بَخْشِشَش | عکسِ آن دادست اَنْدَر پنج و شَش | |
| ۳۱۷۱ | گَر بُوَد دادِ خَسانْ اَفْزون زِ ریگ | تو بِمیری وآن بِمانَد مُرده ریگ | |
| ۳۱۷۲ | عکسْ آخِر چند پایَد در نَظَر؟ | اَصْل بینی پیشه کُن ای کَژْنِگَر | |
| ۳۱۷۳ | حَقْ چو بَخْشِش کرد بر اَهْلِ نیاز | با عَطا بَخْشیدَشان عُمرِ دراز | |
| ۳۱۷۴ | خالِدین شُد نِعْمَت و مُنْعَمْ عَلَیْه | مُحْییُ الْمَوْتاست فَاجْتازوا اِلَیْه | |
| ۳۱۷۵ | دادِ حَق با تو دَرآمیزَد چو جان | آن چُنان که آنْ تو باشیّ و تو آن | |
| ۳۱۷۶ | گَر نَمانَد اِشْتِهایِ نان و آب | بِدْهَدَت بی این دو قوتِ مُسْتَطاب | |
| ۳۱۷۷ | فَربَهی گَر رفت حَقْ در لاغَری | فَربَهی پنهانْت بَخشَد آن سَری | |
| ۳۱۷۸ | چون پَری را قوتْ از بو می‌دَهَد | هر مَلَک را قوتِ جانْ او می‌دَهَد | |
| ۳۱۷۹ | جانْ چه باشد که تو سازی زو سَنَد؟ | حَقْ به عشقِ خویشْ زنده‌ت می‌کُند | |
| ۳۱۸۰ | زو حَیاتِ عشقْ خواه و جانْ مَخواه | تو ازو آن رِزْقْ خواه و نانْ مَخواه | |
| ۳۱۸۱ | خَلْق را چون آب دانْ صاف و زُلال | اَنْدَر آن تابانْ صِفاتِ ذوالْجَلال | |
| ۳۱۸۲ | عِلْمَشان و عَدلَشان و لُطْفَشان | چون سِتاره‌یْ چَرخْ در آبِ رَوان | |
| ۳۱۸۳ | پادشاهانْ مَظْهَرِ شاهیِّ حَق | فاضِلانْ مِرآةِ آگاهیِّ حَق | |
| ۳۱۸۴ | قَرن‌ها بُگْذشت و این قَرنِ نُوی ست | ماهْ آن ماه است آبْ آن آب نیست | |
| ۳۱۸۵ | عَدْلْ آن عَدل است و فَضْلْ آن فَضْل هم | لیکْ مُسْتَبْدَل شُد آن قَرن و اُمَم | |
| ۳۱۸۶ | قَرن‌ها بر قَرن‌ها رَفت ای هُمام | وین مَعانی بَر قَرار و بر دَوام | |
| ۳۱۸۷ | آبْ مُبْدَل شُد دَرین جو چند بار | عکسِ ماه و عکسِ اَخْتَر بر قَرار | |
| ۳۱۸۸ | پَس بِنایَش نیست بر آبِ رَوان | بلکه بر اَقْطارِ عَرْضِ آسْمان | |
| ۳۱۸۹ | این صِفَت‌ها چون نُجومِ معنوی‌ست | دان که بر چَرخِ مَعانی مُسْتَوی‌ست | |
| ۳۱۹۰ | خوبْ‌رویان آینه‌یْ خوبیِّ او | عشقِ ایشانْ عکسِ مَطْلوبیِّ او | |
| ۳۱۹۱ | هم به اَصْلِ خود رَوَد این خَدّ و خال | دایِما در آبْ کِی مانَد خیال؟ | |
| ۳۱۹۲ | جُمله تَصویراتْ عکسِ آبِ جوست | چون بِمالی چَشمِ خود خود جُمله اوست | |
| ۳۱۹۳ | باز عَقلَش گفت بُگْذار این حَوَل | خَلّْ دوشاب است و دوشاب است خَلّ | |
| ۳۱۹۴ | خواجه را چون غیر گفتی از قُصور | شَرم‌دار ای اَحْوَل از شاهِ غَیور | |
| ۳۱۹۵ | خواجه را که در گُذشته‌ست از اَثیر | جِنْسِ این موشانِ تاریکی مگیر | |
| ۳۱۹۶ | خواجهٔ جانْ بین مَبین جِسم گِران | مَغْز بین او را مَبینَش استخوان | |
| ۳۱۹۷ | خواجه را از چَشمِ اِبْلیسِ لَعین | مَنْگَر و نِسْبَت مَکُن او را به طین | |
| ۳۱۹۸ | هَمرَهِ خورشید را شبْ پَر مَخوان | آن که او مَسْجود شُد ساجِد مَدان | |
| ۳۱۹۹ | عکس‌ها را مانَد این و عکس نیست | در مِثالِ عکسْ حَق بنْمودنی ست | |
| ۳۲۰۰ | آفتابی دید او جامد نَمانْد | روغنِ گُلْ روغَنِ کُنْجَد نَمانْد | |
| ۳۲۰۱ | چون مُبَدَّل گشته‌اند اَبْدالِ حَق | نیستند از خَلْق بَر گردانْ وَرَق | |
| ۳۲۰۲ | قِبْلهٔ وَحْدانیَت دو چون بُوَد | خاکْ مَسْجودِ مَلایِک چون شود؟ | |
| ۳۲۰۳ | چون دَرین جو دیدعکسِ سیبْ مَرد | دامَنَش را دیدِ آن پُر سیب کرد | |
| ۳۲۰۴ | آنچه در جو دید کِی باشد خیال؟ | چون که شُد از دیدَنَش پُر صد جَوال؟ | |
| ۳۲۰۵ | تَنْ مَبین و آن مَکُن کان بُکَم و صُمْ | کَذَّبوا بِالْحَقِّ لَمّا جاءَهُمْ | |
| ۳۲۰۶ | ما رَمَیْتَ اِذْ رَمَیْتْ اَحمَد بُده ست | دیدنِ او دیدنِ خالِق شُده ست | |
| ۳۲۰۷ | خِدمَتِ او خِدمَتِ حَق کردن است | روزْ دیدن دیدنِ این روزَن است | |
| ۳۲۰۸ | خاصه این روزَن دِرَخْشان از خود است | نی وَدیعه‌یْ آفتاب و فَرقَد است | |
| ۳۲۰۹ | هم از آن خورشید زَد بر روزَنی | لیک از راه و سویِ مَعْهود نی | |
| ۳۲۱۰ | در میانِ شَمْس و این روزَن رَهی | هست روزَن‌ها نَشُد زو آگهی | |
| ۳۲۱۱ | تا اگر ابری بَر آیَد چَرخْ‌پوش | اَنْدَرین روزَن بُوَد نورَش به جوش | |
| ۳۲۱۲ | غیرِ راهِ این هوا و شش جِهَت | در میانِ روزَن و خور ماْلَفت | |
| ۳۲۱۳ | مِدحَت و تَسْبیحِ او تَسبیحِ حَق | میوه می‌رویَد زِ عَیْنِ این طَبَق | |
| ۳۲۱۴ | سیب رویَد زین سَبَد خوش لَخْتْ لَخْت | عَیْب نَبْوَد گَر نَهی نامَش درخت | |
| ۳۲۱۵ | این سَبَد را تو درختِ سیب خوان | که میانِ هر دو راه آمد نَهان | |
| ۳۲۱۶ | آنچه رویَد از درختِ بارْوَر | زین سَبَد رویَد همان نوع از ثَمَر | |
| ۳۲۱۷ | پَس سَبَد را تو درختِ بَختْ بین | زیر سایه‌یْ این سَبَد خوش می‌نِشین | |
| ۳۲۱۸ | نانْ چو اِطْلاق آوَرَد ای مِهْربان | نانْ چرا می‌گوی اَش؟ مَحْموده خوان | |
| ۳۲۱۹ | خاکِ رَهْ چون چَشمْ روشن کرد و جان | خاکِ او را سُرمه بین و سُرمه دان | |
| ۳۲۲۰ | چون زِ رویِ این زمین تابَد شُروق | من چرا بالا کُنم رو در عَیوق؟ | |
| ۳۲۲۱ | شُد فَنا هَستَش مَخوان ای چَشمْ شوخ | در چُنین جو خُشک کِی مانَد کلُوخ؟ | |
| ۳۲۲۲ | پیشِ این خورشید کِی تابَد هِلال؟ | با چُنان رُستَم چه باشد زورِ زال؟ | |
| ۳۲۲۳ | طالِب است و غالِب است آن کِردگار | تا زِ هستی‌ها بَر آرَد او دَمار | |
| ۳۲۲۴ | دو مگو و دو مَدان و دو مَخوان | بَنده را در خواجهٔ خود مَحْو دان | |
| ۳۲۲۵ | خواجه هم در نورِ خواجه آفرین | فانی است و مُرده و مات و دَفین | |
| ۳۲۲۶ | چون جُدا بینی زِ حَقْ این خواجه را | گُم کُنی هم مَتْن و هم دیباجه را | |
| ۳۲۲۷ | چَشم و دل را هین گُذاره کُن زِ طین | این یکی قِبْله‌ست دو قِبْله مَبین | |
| ۳۲۲۸ | چون دو دیدی مانْدی از هر دو طَرْف | آتشی در خَفْ فُتاد و رفت خَفْت |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!