مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۷ – مَثَلِ دوبین هَمچو آن غَریبِ شهرِکاش عُمَر نامْ که از یک دُکانَش به سَبَبِ این به آن دُکانِ دیگر حَواله کرد و او فَهْم نکرد که همه دُکان یکی‌ست دَرین مَعنی که به عُمَر نان نَفُروشند هم این جا تدارک کُنم من غَلَط کردم نامَم عُمَر نیست چون بدین دُکانِ توبه و تَدارک کُنم نانْ یابَم از همه دُکان‌هایِ این شهر و اگر بی‌تَدارک هم‌چُنین عُمَر نامْ باشم ازین دُکان دَر گُذَرم مَحْرومَم و اَحْوَلَم و این دُکان‌ها را از هم جُدا دانسته‌ام

#دکلمه_مثنوی

#شرح_مثنوی
#داستانهای_مثنوی_مولانا
اگر اسم تو عُمَر باشد و بخواهی از یک نانوایی در شهرکاشان (شهر شیعه نشین) نان بخری، اصلا موفق نخواهی شد. مثلا اگر به دکان نانوایی بروی و بگویی جوانمردی کن و نانی به من که نامم عُمَر است بده می‌گوید به دکان دیگر برو که آنجا نانش بهتر و تازه‌تر است. و نانوا به نانوای دیگر می گوید:  ای همکار من، به این شخص که نامش عُمَر است، نان بده.(یعنی از لحنم درک کن که چه منظوری دارم!) و به این ترتیب آن شخص را به جای دیگر حوالت می‌دهند و در هر حال نانی نصیب او نمی‌شود.
مولانا درین حکایت کوتاه یکی از مبانی فکری مکتب خود را بیان کرده است و آن وحدت نوری انبیا و اولیاست. تفرقه جویان با دیده دشمنی و تفرقه به آن نگاه کرده و جنگ میان هفتاد و دو ملت را باعث می‌شوند.