مثنوی مولانا – دفتر ششم – بخش ۹۸ – توزیع کردنِ پایْ‌مَرد در جُملهٔ شهرِ تبریز و جمع شُدنِ اندک چیز و رفتنِ آن غریب به تُربَتِ مُحْتَسِب به زیارت و این قِصّه را بر سَرِ گور او گفتن به طَریقِ نوحه اِلی آخِرِهِ
| ۳۲۵۷ | واقعه‌یْ آن وام او مَشْهور شُد | پایْ مَرد از دَردِ او رَنْجور شُد | |
| ۳۲۵۸ | از پِیِ توزیعْ گِردِ شهر گَشت | از طَمَع می‌گفت هر جا سَرگُذشت | |
| ۳۲۵۹ | هیچ ناوَرْد از رَهِ کُدْیه به دست | غیرِ صد دینار آن کُدْیه پَرَست | |
| ۳۲۶۰ | پایْ مَرد آمد بِدو دَستَش گرفت | شُد به گورِ آن کَریمِ بَس شِگِفت | |
| ۳۲۶۱ | گفت چون توفیق یابد بَنده‌یی | که کُند مِهْمانیِ فَرخُنده‌یی | |
| ۳۲۶۲ | مالِ خود ایثارِ راهِ او کُند | جاهِ خودْ ایثارِ جاهِ او کُند | |
| ۳۲۶۳ | شُکرِ او شُکرِ خدا باشد یَقین | چون به اِحْسان کرد توفیقَش قَرین | |
| ۳۲۶۴ | تَرکِ شُکرَشْ تَرکِ شُکرِ حَق بُوَد | حَقِّ او لا شَک به حَقْ مُلْحَق بُوَد | |
| ۳۲۶۵ | شُکر می‌کُن مَر خدا را در نِعَم | نیز می‌کُن شُکر و ذِکْرِ خواجه هم | |
| ۳۲۶۶ | رَحمَتِ مادر اگر چه از خداست | خِدمَتِ او هم فَریضه‌ست و سِزاست | |
| ۳۲۶۷ | زین سَبَب فَرمود حَق صَلُّوا عَلَیْه | که مُحَمَّد بود مُحْتالٌ اِلَیْه | |
| ۳۲۶۸ | در قیامت بَنده را گوید خدا | هین چه کردی آنچه دادم من تورا؟ | |
| ۳۲۶۹ | گوید ای رَب شُکرِ تو کردم به جان | چون زِ تو بود اَصْلِ آن روزیّ و نان | |
| ۳۲۷۰ | گویَدَش حَق نه نکردی شُکرِ من | چون نکردی شُکرِ آن اِکْرامْ فَن | |
| ۳۲۷۱ | بر کَریمی کرده‌یی ظُلْم و سِتَم | نه زِ دستِ او رَسیدَت نِعْمَتَم؟ | |
| ۳۲۷۲ | چون به گورِ آن وَلی‌نِعْمَت رَسید | گشت گِریانْ زار و آمد در نَشید | |
| ۳۲۷۳ | گفت ای پُشت و پَناهِ هر نَبیل | مُرْتَجی و غَوْثِ اَبْناءُ السَّبیل | |
| ۳۲۷۴ | ای غَمِ اَرْزاقِ ما بر خاطِرَت | ای چو رِزْقِ عامْ اِحْسان و بِرَت | |
| ۳۲۷۵ | ای فَقیران را عَشیره وْ والِدَیْن | در خَراج و خرج و در ایفاءِ دَیْن | |
| ۳۲۷۶ | ای چو بَحْر از بَهْرِ نزدیکانْ گُهَر | داده و تُحْفه سویِ دوران مَطَر | |
| ۳۲۷۷ | پُشتِ ما گرم از تو بود ای آفتاب | رونَقِ هر قَصر و گنجِ هر خَراب | |
| ۳۲۷۸ | ای در اَبْرویَت ندیده کَس گِرِه | ای چو میکائیلْ راد و رِزْق‌دِهْ | |
| ۳۲۷۹ | ای دِلَت پیوسته با دریایِ غَیْب | ای به قافِ مَکْرُمَت عَنْقایِ غَیْب | |
| ۳۲۸۰ | یادْ ناوَرْده که از مالَم چه رفت | سَقْفِ قَصدِ هِمَّتَت هرگز نَکَفْت | |
| ۳۲۸۱ | ای من و صد هَمچو من در ماه و سال | مَر تورا چون نَسْلِ تو گشته عِیال | |
| ۳۲۸۲ | نَقْدِ ما و جِنْسِ ما و رَخْتِ ما | نامِ ما و فَخْرِ ما و بَخْتِ ما | |
| ۳۲۸۳ | تو نَمُردی ناز و بَختِ ما بِمُرد | عیشِ ما و رِزْقِ مُسْتوفی بِمُرد | |
| ۳۲۸۴ | واحِدٌ کَالْاَلْف در رَزمْ و کَرَم | صد چو حاتِمْ گاهِ ایثارِ نِعَم | |
| ۳۲۸۵ | حاتِم اَرْ مُرده به مُرده می‌دَهَد | گِردَکان‌هایِ شِمُرده می‌دَهَد | |
| ۳۲۸۶ | تو حَیاتی می‌دَهی در هر نَفَس | کَزْ نَفیسی می‌نگُنجَد در نَفَس | |
| ۳۲۸۷ | تو حَیاتی می‌دَهی بَسْ پایْدار | نَقْدِ زَرِّ بی‌کَساد و بی‌شُمار | |
| ۳۲۸۸ | وارثی نا بوده یک خویِ تورا | ای فَلَک سَجده کُنانْ کویِ تورا | |
| ۳۲۸۹ | خَلْق را از گُرگِ غَمْ لُطْفَت شَبان | چون کَلیمُ اللهْ شَبانِ مِهْربان | |
| ۳۲۹۰ | گوسفندی از کَلیمُ اللهْ گُریخت | پایِ موسی آبِله شُد نَعْل ریخت | |
| ۳۲۹۱ | در پِیِ او تا به شبْ در جُست و جو | وان رَمه غایب شُده از چَشمِ او | |
| ۳۲۹۲ | گوسفند از مانْدگی شُد سُست و مانْد | پَس کَلیمُ اللهْ گَرد از وِیْ فَشانْد | |
| ۳۲۹۳ | کَفْ هَمی‌مالید بر پُشت و سَرَش | می‌نَواخت از مِهْرْ هَمچون مادَرَش | |
| ۳۲۹۴ | نیم ذَرّه طَیْرگیّ و خشمْ نی | غیرِ مِهْر و رَحْم و آبِ چَشمْ نی | |
| ۳۲۹۵ | گفت گیرم بر مَنَت رَحْمی نبود | طَبْعِ تو بر خود چرا اِسْتَم نِمود؟ | |
| ۳۲۹۶ | با مَلایِک گفت یَزدان آن زمان | که نَبُوَّت را نمی‌زیبَد فُلان | |
| ۳۲۹۷ | مُصْطَفی فرمود خود که هر نَبی | کرد چوپانیش بُرنا یا صَبی | |
| ۳۲۹۸ | بی‌شَبانی کردن و آن اِمْتِحان | حَق نَدادَش پیشواییِّ جهان | |
| ۳۲۹۹ | گفت سایِل هم تو نیز ای پَهْلَوان؟ | گفت من هم بوده‌ام دَهْری شَبان | |
| ۳۳۰۰ | تا شود پیدا وَقار و صَبرَشان | کَردَشان پیش از نَبُوَّت حَقْ شَبان | |
| ۳۳۰۱ | هر امیری کو شَبانیّ بَشَر | آن‌چُنان آرَد که باشد مُوَتَمَر | |
| ۳۳۰۲ | حِلْمِ موسی‌وار اَنْدَر رَعْیِ خَود | او به جایْ آرَد به تَدْبیر و خِرَد | |
| ۳۳۰۳ | لاجَرَم حَقَّش دَهَد چوپانی یی | بر فَرازِ چَرخِ مَهْ روحانی یی | |
| ۳۳۰۴ | آن چُنان که اَنْبیا را زین رِعا | بَر کَشید و داد رَعْیِ اَصْفیا | |
| ۳۳۰۵ | خواجه باری تو دَرین چوپانی‌اَت | کردی آنچه کورْ گردد شانی‌اَت | |
| ۳۳۰۶ | دانم آن جا در مُکافاتْ ایزَدَت | سَروَریِّ جاودانه بَخشَدَت | |
| ۳۳۰۷ | بر امیدِ کَفِّ چون دریایِ تو | بر وظیفه دادن و ایفایِ تو | |
| ۳۳۰۸ | وام کردم نُه هزار از زَرْ گِزاف | تو کجایی تا شود این دُردْ صاف؟ | |
| ۳۳۰۹ | تو کجایی تا که خندان چون چَمَن | گویی بِسْتان آن و دَهْ چندان زِ من؟ | |
| ۳۳۱۰ | تو کجایی تا مرا خَندان کُنی؟ | لُطْف و اِحْسانْ چون خداوندان کُنی؟ | |
| ۳۳۱۱ | تو کجایی تا بَری در مَخْزَنَم؟ | تا کُنی از وام و فاقه ایمِنَم؟ | |
| ۳۳۱۲ | من هَمی‌گویم بَسْ و تو مُفْضِلَم | گفته کین هم گیر از بَهْرِ دِلَم | |
| ۳۳۱۳ | چون هَمی‌گُنجَد جهانی زیرِ طین؟ | چون بِگُنجَد آسْمانی در زمین؟ | |
| ۳۳۱۴ | حاشَ للهْ تو بُرونی زین جهان | هم به وَقتِ زندگی هم این زمان | |
| ۳۳۱۵ | در هوایِ غَیْبْ مُرغی می‌پَرَد | سایهٔ او بر زمینی می‌زَنَد | |
| ۳۳۱۶ | جسمْ سایه‌یْ سایهٔ سایه‌یْ دل است | جسمْ کِی اَنْدَر خورِ پایه‌یْ دل است؟ | |
| ۳۳۱۷ | مَردْ خُفته روحِ او چون آفتاب | در فَلَک تابان و تَنْ در جامه خواب | |
| ۳۳۱۸ | جان نَهان اَنْدَر خَلا هَمچون سِجاف | تَنْ تَقَلُّب می‌کُند زیرِ لِحاف | |
| ۳۳۱۹ | روحْ چون مِنْ اَمْرِ رَبّی مُخْتَفی‌ست | هر مِثالی که بگویم مُنْتَفی‌ست | |
| ۳۳۲۰ | ای عَجَب کو لَعْلِ شِکَّربارِ تو | وانْ جَواباتِ خوش و اَسْرارِ تو؟ | |
| ۳۳۲۱ | ای عَجَب کو آن عَقیقِ قَنْدخا | آن کلیدِ قُفْلِ مُشکل‌هایِ ما؟ | |
| ۳۳۲۲ | ای عَجَب کو آن دَمِ چون ذوالْفَقار | آن که کردی عقل‌ها را بی‌قَرار؟ | |
| ۳۳۲۳ | چند هَمچون فاخْته کاشانه‌جو | کو و کو و کو و کو و کو و کو؟ | |
| ۳۳۲۴ | کو؟ همان‌جا که صِفاتِ رَحمَت است | قُدرت است و نُزْهَت است و فِطْنَت است | |
| ۳۳۲۵ | کو؟ همان‌جا که دل و اَنْدیشه‌اَش | دایِم آن‌جا بُد چو شیر و بیشه‌اَش | |
| ۳۳۲۶ | کو؟ همان‌جا که اُمیدِ مَرد و زن | می‌رَوَد در وَقتِ اَنْدوه و حَزَن | |
| ۳۳۲۷ | کو؟ همان‌جا که به وَقتِ عِلَّتی | چَشمْ پَرَّد بر اُمیدِ صِحَّتی | |
| ۳۳۲۸ | آن طَرَف که بَهْرِ دَفْعِ زشتی‌یی | بادْ جویی بَهْرِ کِشت و کَشتی‌یی | |
| ۳۳۲۹ | آن طَرَف که دلْ اِشارَت می‌کُند | چون زبانْ یا هو عِبارَت می‌کُند | |
| ۳۳۳۰ | او مَعَ‌اللهْ است بی کو کو هَمی | کاشْ جولاهانه ماکو گُفتَمی | |
| ۳۳۳۱ | عقلِ ما کو تا بِبینَد غرب و شرق | روح‌ها را می‌زَنَد صد گونه بَرق؟ | |
| ۳۳۳۲ | جَزْر و مَدَّش بُد به بَحْری در زَبَد | مُنْتَهی شُد جَزْر و باقی مانْد مَد | |
| ۳۳۳۳ | نُه هزارَم وام و من بی دسترَس | هست صد دینار ازین توزیع و بَس | |
| ۳۳۳۴ | حَق کَشیدَت مانْدم در کَش‌مَکَش | می‌رَوَم نومید ای خاک تو خَوش | |
| ۳۳۳۵ | هِمَّتی می‌دار در پُر حَسْرَتَت | ای همایونْ روی و دست و هِمَّتَت | |
| ۳۳۳۶ | آمدم بر چَشمه و اَصْلِ عُیون | یافتم در وِیْ به جایِ آبْ خون | |
| ۳۳۳۷ | چَرخْ آن چَرخ است آن مَهْتاب نیست | جویْ آن جوی است آبْ آن آب نیست | |
| ۳۳۳۸ | مُحْسِنان هستند کو آن مُسْتَطاب؟ | اَخْتَران هستند کو آن آفتاب؟ | |
| ۳۳۳۹ | تو شُدی سویِ خدا ای مُحْتَرَم | پَس به سویِ حَق رَوَم من نیز هم | |
| ۳۳۴۰ | مَجْمَع و پایِ عَلَم مَاْوَی الْقُرون | هست حَقْ کُلُّ لَدَیْنا مَحْضَرون | |
| ۳۳۴۱ | نَقْش‌ها گَر بی‌خَبَر گَر با خَبَر | در کَفِ نَقّاش باشد مُحْتَصَر | |
| ۳۳۴۲ | دَم به دَم در صَفحهٔ اَنْدیشه‌شان | ثَبْت و مَحْوی می‌کُند آن بی‌نِشان | |
| ۳۳۴۳ | خَشم می‌آرَد رِضا را می‌بَرَد | بُخْل می‌آرَد سَخا را می‌بَرَد | |
| ۳۳۴۴ | نیمْ لَحْظه مُدرَکاتَم شام و غَدْو | هیچ خالی نیست زین اِثْبات و مَحْو | |
| ۳۳۴۵ | کوزه‌گَر با کوزه باشد کارْساز | کوزه از خود کِی شود پَهْن و دِراز؟ | |
| ۳۳۴۶ | چوب در دستِ دُروگَر مُعْتَکِف | وَرْنه چون گردد بُریده و مُؤتَلِف | |
| ۳۳۴۷ | جامه اَنْدَر دستِ خیاطی بُوَد | وَرْنه از خود چون بِدوزد یا دَرد؟ | |
| ۳۳۴۸ | مَشک با سَقّا بود ای مُنْتَهی | وَرْنه از خود چون شود پُر یا تَهی؟ | |
| ۳۳۴۹ | هر دَمی پُر می‌شوی تی می‌شوی | پَس بِدان که در کَفِ صُنْعِ وِیی | |
| ۳۳۵۰ | چَشمْ‌بَند از چَشمْ روزی که رَوَد | صُنْع از صانِع چه سان شَیْدا شود | |
| ۳۳۵۱ | چَشم‌داری تو به چَشمِ خود نِگَر | مَنْگَر از چَشمِ سَفیهی بی‌خَبَر | |
| ۳۳۵۲ | گوش داری تو به گوشِ خود شِنو | گوشِ گولان را چرا باشی گِرو؟ | |
| ۳۳۵۳ | بی زِ تَقْلیدی نَظَر را پیشه کُن | هم برایِ عقلِ خود اندیشه کُن |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!