مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۱ – باقیِ قِصّهٔ اَهلِ سَبا
| ۳۶۴ | آن سَبا زَاهْلِ صِبا بودند و خام | کارَشان کُفرانِ نِعمَت با کِرام | |
| ۳۶۵ | باشد آن کُفرانِ نِعمَت در مِثال | که کُنی با مُحسنِ خود تو جِدال | |
| ۳۶۶ | که نمی‌باید مَرا این نیکُوی | من به رَنجَم زین، چه رَنجَم می‌شوی؟ | |
| ۳۶۷ | لُطف کُن این نیکُوی را دور کُن | من نخواهم چَشم، زودَم کور کُن | |
| ۳۶۸ | پس سَبا گُفتند باعِدْ بَیْنَنا | شَیْنُنا خَیْرٌ لَنا خُذْ زَیْنَنا | |
| ۳۶۹ | ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ | نه زَنانِ خوب و نه اَمن و فَراغ | |
| ۳۷۰ | شهرها نزدیکِ همدیگر بَد است | آن بیابان است خوش، کان‌جا دَد است | |
| ۳۷۱ | یَطْلُبُ الاِنْسانُ فِی الصَّیْفِ الشِّتا | فَاِذا جاءَ الشِّتا اَنْکَرَ ذا | |
| ۳۷۲ | فَهْوَ لا یَرْضی بِحالٍ اَبَدا | لا بِضیقٍ لا بِعَیْشٍ رَغَدا | |
| ۳۷۳ | قُتِلَ الاِنْسانُ ما اَکْفَرَهُ | کُلَّما نالَ هُدًی اَنْکًرَهُ | |
| ۳۷۴ | نَفْس زین‌سان است، زان شد کُشتنی | اُقْتُلوا اَنْفُسَکُمْ گفت آن سَنی | |
| ۳۷۵ | خارِ سه‌سوی است هر چون کِشْ نَهی | دَرخَلَد، وَز زَخمِ او تو کِی جَهی؟ | |
| ۳۷۶ | آتشِ تَرکِ هَوا در خارْ زَن | دست اَندَر یارِ نیکوکار زن | |
| ۳۷۷ | چون زِ حَد بُردند اَصحابِ سَبا | که به پیشِ ما وَبا بِهْ از صَبا | |
| ۳۷۸ | ناصِحانْشان در نصیحت آمدند | از فُسوق و کُفر مانع می‌شدند | |
| ۳۷۹ | قَصدِ خونِ ناصِحان می‌داشتند | تُخمِ فِسْق و کافِری می‌کاشتند | |
| ۳۸۰ | چون قَضا آید شود تَنگْ این جهان | از قَضا حَلوا شود رَنجِ دَهان | |
| ۳۸۱ | گفت اذا جاءَ الْقَضا ضاقَ الْفَضا | تُحْجَبُ الْاَبْصارُ اِذْ جاءَ الْقَضا | |
| ۳۸۲ | چَشمْ بسته می‌شود وقتِ قَضا | تا نَبینَد چَشمْ کُحْلِ چَشم را | |
| ۳۸۳ | مَکرِ آن فارِس چو اَنْگیزید گَرد | آن غُبارَت زِاسْتِغاثَت دور کرد | |
| ۳۸۴ | سویِ فارِس رو، مَرو سویِ غُبار | وَرنه بر تو کوبَد آن مَکرِ سوار | |
| ۳۸۵ | گفت حَق آن را کِه این گُرگَش بِخَورْد | دید گَردِ گُرگ، چون زاری نکرد؟ | |
| ۳۸۶ | او نمی‌دانست گَردِ گُرگ را؟ | با چُنین دانشْ چرا کرد او چَرا؟ | |
| ۳۸۷ | گوسفندان بویِ گُرگِ با گَزَند | می‌بِدانَند و به هر سو می‌خَزَند | |
| ۳۸۸ | مَغزِ حیواناتْ بویِ شیر را | می‌بِدانَد، تَرک می‌گوید چَرا | |
| ۳۸۹ | بویِ شیرِ خَشمْ دیدی، بازگَرد | با مُناجات و حَذَر اَنْباز گَرد | |
| ۳۹۰ | وانَگَشتَند آن گُروه از گَردِ گُرگ | گُرگِ مِحنَت بَعدِ گَرد آمد سُتُرگ | |
| ۳۹۱ | بَردَرید آن گوسفندان را به خشم | که زِ چوپانِ خِرَد بَستَند چَشم | |
| ۳۹۲ | چند چوپانْشان بِخوانْد و نامَدَند | خاکِ غَم در چَشمِ چوپان می‌زَدَند | |
| ۳۹۳ | که بُرو، ما از تو خود چوپان‌تَریم | چون تَبَع گردیم؟ هر یک سَروَریم | |
| ۳۹۴ | طُعمهٔ گُرگیم و آنِ یارْ نه | هیزُمِ ناریم و آنِ عار نه | |
| ۳۹۵ | حَمْیَتی بُد جاهِلیَّت در دِماغ | بانگِ شومی بر دِمَنْشان کرد زاغ | |
| ۳۹۶ | بَهرِ مَظلومان هَمی‌کَندَند چاه | در چَهْ افتادند و می‌گُفتند آه | |
| ۳۹۷ | پوستینِ یوسُفان بِشْکافتند | آنچه می‌کردند یک یک یافتند | |
| ۳۹۸ | کیست آن یوسُف؟ دلِ حَق‌جویِ تو | چون اسیری بسته اَنْدَر کویِ تو | |
| ۳۹۹ | جِبرییلی را بر اُسْتُن بَسته‌ای | پَرّ و بالَش را به صد جا خَسته‌ای | |
| ۴۰۰ | پیشِ او گوساله بِریان آوَری | کَهْ کَشی او را به کَهْدان آوَری | |
| ۴۰۱ | که بِخور؟ این است ما را لوت و پوت | نیست او را جُز لِقاءُ اللّهْ قوت | |
| ۴۰۲ | زین شِکَنجه وْ اِمتِحان آن مُبْتَلا | می‌کُند از تو شِکایَت با خدا | |
| ۴۰۳ | کِی خدا اَفغان ازین گُرگِ کُهُن | گویَدَش نَکْ وَقت آمد، صَبر کُن | |
| ۴۰۴ | دادِ تو واخواهم از هر بی‌خَبَر | دادْ کِه‌دْهَدْ جُز خدایِ دادگَر؟ | |
| ۴۰۵ | او هَمی‌گوید که صَبرم شُد فَنا | در فِراقِ رویِ تو یا رَبَّنا | |
| ۴۰۶ | اَحمَدم دَرمانده در دستِ یَهود | صالِحَم، افتاده در حَبسِ ثَمود | |
| ۴۰۷ | ای سَعادت‌بخشِ جانِ اَنبیا | یا بِکُش، یا بازخوانَم، یا بیا | |
| ۴۰۸ | با فِراقَت کافِران را نیست تاب | می‌گُوَد یا لَیْتَنی کُنْتُ تُراب | |
| ۴۰۹ | حالِ او این است، کو خود زان‌سو است | چون بُوَد بی‌تو کسی کآنِ تو است؟ | |
| ۴۱۰ | حَق هَمی‌گوید که آری، ای نَزِه | لیک بِشْنو، صَبر آر و صَبر بِهْ | |
| ۴۱۱ | صبح نزدیک است خامُش، کَم خُروش | من هَمی‌کوشَم پِیِ تو، تو مَکوش |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!