مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۲ – بقیّهٔ داستانِ رفتنِ خواجه به دَعوتِ روستایی سویِ دِه
| ۴۱۲ | شُد زِ حَد، هین بازگَرد ای یارِ گُرد | روستایی خواجه را بین خانه بُرد | |
| ۴۱۳ | قِصّهٔ اَهلِ سَبا یک گوشه نِهْ | آن بگو کان خواجه چون آمد به دِهْ؟ | |
| ۴۱۴ | روستایی در تَمَلُّق شیوه کرد | تا که حَزْمِ خواجه را کالیوه کرد | |
| ۴۱۵ | از پیامْ اَنْدَر پیامْ او خیره شُد | تا زُلالِ حَزْمِ خواجه تیره شُد | |
| ۴۱۶ | هم از این‌جا کودکانَش در پَسَند | نَرْتَع و نَلْعَب به شادی می‌زدند | |
| ۴۱۷ | هَمچو یوسُف کِشْ زِ تَقدیرِ عَجَب | نَرْتَع و نَلْعَب بِبُرد از ظِلِّ آب | |
| ۴۱۸ | آن نه بازی، بلکه جان‌بازی‌ست آن | حیله و مَکْر و دَغاسازی‌ست آن | |
| ۴۱۹ | هرچه از یارت جُدا اندازد آن | مَشْنو آن را، کان زیان دارد، زیان | |
| ۴۲۰ | گَر بُوَد آن سودِ صد در صد، مگیر | بَهرِ زَرْ مَسْکُل زِ گَنْجورِ فَقیر | |
| ۴۲۱ | این شِنو که چند یَزدان زَجْر کرد | گفت اَصْحابِ نَبی را گرم و سَرد | |
| ۴۲۲ | زان که بر بانگِ دُهُل در سالِ تَنگ | جُمعه را کردند باطِلْ بی‌دِرَنگ | |
| ۴۲۳ | تا نباید دیگران اَرزان خَرَند | زان جَلَب صَرفه زِ ما ایشان بَرَند | |
| ۴۲۴ | مانْد پیغامبر به خَلْوَت در نماز | با دو سه درویشِ ثابتْ، پُر نیاز | |
| ۴۲۵ | گفتْ طَبْل و لَهوْ و بازَرگانی‌یی | چونَتان بُبْرید از رَبّانی‌یی؟ | |
| ۴۲۶ | قَد فَضَضْتُمْ نَحْوَ قَمْحٍ هایِما | ثُمَّ خَلَّیْتُمْ نَبیًّا قایِما | |
| ۴۲۷ | بَهرِ گندم تُخمِ باطِل کاشتید | وان رَسولِ حَقّ را بُگْذاشتید | |
| ۴۲۸ | صُحبَتِ او خَیْرُ مِنْ لَهْو است و مال | بین کِه را بُگْذاشتی؟ چَشمی بِمال | |
| ۴۲۹ | خود نَشُد حِرصِ شما را این یقین | که مَنَم رَزّاق و خَیْرُ الرّازِقین | |
| ۴۳۰ | آن کِه گندم را زِ خود روزی دَهَد | کِی تَوَکُلّ‌هات را ضایِع نَهَد؟ | |
| ۴۳۱ | از پِیِ گندم جُدا گشتی از آن | کِه فرستاده‌ست گندم زآسْمان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!