مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۳ – دَعوتِ بازْ بَطّان را از آبْ به صَحرا
| ۴۳۲ | بازْ گوید بَطّ را کَزْ آب خیز | تا بِبینی دشت‌ها را قَندْریز | |
| ۴۳۳ | بَطِّ عاقل گویَدَش ای بازْ دور | آبْ ما را حِصْن و اَمن است و سُرور | |
| ۴۳۴ | دیو چون باز آمد ای بَطّان شِتاب | هین به بیرون کَم رَوید از حِصْنِ آب | |
| ۴۳۵ | بازْ را گویید رو رو، بازگَرد | از سَرِ ما دست دار ای پایْ‌مَرد | |
| ۴۳۶ | ما بَری از دَعوتَت، دَعوت تو را | ما نَنوشیم این دَمِ تو کافرا | |
| ۴۳۷ | حِصْنْ ما را قَند و قَندِسْتان تو را | من نخواهم هَدیه‌اَت، بِسْتان، تو را | |
| ۴۳۸ | چون که جان باشد، نَیایَد لوت کَم | چون که لشکر هست، کَم نایَد عَلَم | |
| ۴۳۹ | خواجهٔ حازِم بَسی عُذْر آورید | بَس بَهانه کرد با دیوِ مَرید | |
| ۴۴۰ | گفت این دَمْ کارها دارم مُهِم | گَر بِیایَم، آن نگردد مُنْتَظِم | |
| ۴۴۱ | شاهْ کارِ نازُکَم فرموده است | زِانْتِظارَم شاهْ شب نَغْنوده است | |
| ۴۴۲ | من نَیارَم تَرکِ اَمرِ شاه کرد | من نَتانَم شُد بَرِ شَهْ رویْ‌زَرد | |
| ۴۴۳ | هر صَباح و هر مَسا سَرهنگِ خاص | می‌رَسَد از من، هَمی‌جوید مَناص | |
| ۴۴۴ | تو رَوا داری که آیَم سویِ دِهْ | تا در اَبْرو اَفْکَند سُلطانْ گِرِه؟ | |
| ۴۴۵ | بعد ازان دَرمانِ خَشمَش چون کُنم؟ | زنده خود را زین مگر مَدْفون کُنم | |
| ۴۴۶ | زین نَمَط او صد بَهانه باز گفت | حیله‌ها با حُکْمِ حَقْ نَفْتاد جُفت | |
| ۴۴۷ | گَر شود ذَرّاتِ عالَم حیله‌پیچ | با قَضایِ آسْمان هیچَند هیچ | |
| ۴۴۸ | چون گُریزد این زمین از آسْمان؟ | چون کُند او خویش را از وِیْ نَهان؟ | |
| ۴۴۹ | هرچه آید زآسْمانْ سویِ زمین | نه مَفَر دارد، نه چاره، نه کَمین | |
| ۴۵۰ | آتش از خورشید می‌بارَد بَرو | او به پیشِ آتشَش بِنْهاده رو | |
| ۴۵۱ | وَرْ هَمی طوفان کُند باران بَرو | شهرها را می‌کُند ویران بَرو | |
| ۴۵۲ | او شُده تَسلیمِ او اَیّوب‌وار | که اسیرم، هرچه می‌خواهی ببار | |
| ۴۵۳ | ای کِه جُزوِ این زمینی سَر مَکَش | چون که بینی حُکْمِ یَزدان، دَرمَکَش | |
| ۴۵۴ | چون خَلَقْناکُم شِنودی مِنْ تُراب | خاکْ‌باشی جُست از تو، رو مَتاب | |
| ۴۵۵ | بین که اَنْدَر خاکْ تُخْمی کاشتم | گَردِ خاکیّ و، مَنَش اَفْراشتم | |
| ۴۵۶ | حَملهٔ دیگر تو خاکی پیشه گیر | تا کُنم بر جُمله میرانَت امیر | |
| ۴۵۷ | آب از بالا به پَستی دَررَوَد | آن‌گَهْ از پَستی به بالا بَر رَوَد | |
| ۴۵۸ | گندم از بالا به زیرِ خاک شُد | بَعد ازان او خوشه و چالاک شُد | |
| ۴۵۹ | دانهٔ هر میوه آمد در زمین | بَعد ازان سَرها بَرآوَرْد از دَفین | |
| ۴۶۰ | اَصلِ نِعْمَت‌ها زِ گَردون تا بخاک | زیر آمد، شُد غذایِ جانِ پاک | |
| ۴۶۱ | از تَواضُع چون زِ گَردون شُد به زیر | گشت جُزوِ آدمی حَیِّ دلیر | |
| ۴۶۲ | پس صِفاتِ آدمی شُد آن جَماد | بر فَرازِ عَرشْ پَرّان گشت شاد | |
| ۴۶۳ | کَزْ جهانِ زنده زَ اَوّل آمدیم | باز از پَستی سویِ بالا شُدیم | |
| ۴۶۴ | جُمله اَجْزا در تَحَرُّک در سُکون | ناطِقان که انّا اِلَیه راجِعون | |
| ۴۶۵ | ذِکْر و تَسْبیحاتِ اَجزایِ نَهان | غُلغُلی اَفْکَند اَنْدَر آسْمان | |
| ۴۶۶ | چون قَضا آهنگِ نارَنْجات کرد | روستایی شهریی را مات کرد | |
| ۴۶۷ | با هزاران حَزْمْ خواجه مات شُد | زان سَفَر در مَعْرَضِ آفات شُد | |
| ۴۶۸ | اِعْتِمادَش بر ثباتِ خویش بود | گَرچه کُهْ بُد، نیمْ سَیْلَش دَر رُبود | |
| ۴۶۹ | چون قَضا بیرون کند از چَرخ سَر | عاقلان گردند جُمله کور و کَر | |
| ۴۷۰ | ماهیان اُفْتَند از دریا بُرون | دام گیرد مرغِ پَرّان را زَبون | |
| ۴۷۱ | تا پَریّ و دیو در شیشه شود | بلکه هاروتی به بابِل دَررَوَد | |
| ۴۷۲ | جُز کسی کَنْدَر قَضا اَنْدَر گُریخت | خونِ او را هیچ تَربیعی نریخت | |
| ۴۷۳ | غیرِ آن که در گُریزی در قَضا | هیچ حیله نَدْهَدَت از وِیْ رَها |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!