مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۴ – قصّهٔ اَهْلِ ضَروان و حیلَت کردنِ ایشان تا بی‌زحمتِ درویشانْ باغ‌ها را قِطاف کنند
| ۴۷۴ | قصّهٔ اَصحابِ ضَروان خوانده‌یی | پس چرا در حیله‌جویی مانده‌یی؟ | |
| ۴۷۵ | حیله می‌کردند گَزْدُم‌نیشِ چند | که بُرَند از روزیِ درویشِ چند | |
| ۴۷۶ | شب همه شب می‌سِگالیدَند مَکْر | روی در رو کرده چندین عَمْرو و بَکْر | |
| ۴۷۷ | خُفْیه می‌گفتند سِرها آن بَدان | تا نَبایَد که خدا دَریابَد آن | |
| ۴۷۸ | با گِل اَنْدایَنده اِسْگالید گِل | دستْ کاری می‌کُند پنهان زِ دل؟ | |
| ۴۷۹ | گفت اَلا یَعْلَمْ هَواکَ مَنْ خَلَقْ | اِنَّ فی نَجْواکَ صِدْقاً اَمْ مَلَقْ؟ | |
| ۴۸۰ | کَیْفَ یَغْفُلْ عَنْ ظَعینٍ قَدْ غَدا | مَنْ یُعایِنْ اَیْنَ مَثْواهُ غَدا؟ | |
| ۴۸۱ | اَیْنَما قَدْ هَبَطا اَوْ صَعِدا | قَدْ تَوَلّاهُ وَاَحْصی عَدَدا | |
| ۴۸۲ | گوش را اکنون زِ غَفلَت پاک کُن | اِسْتِماعِ هَجْرِ آن غَمْناک کُن | |
| ۴۸۳ | آن زکاتی دان که غمگین را دَهی | گوش را چون پیشِ دَستانَش نَهی | |
| ۴۸۴ | بِشْنَوی غم‌های رَنجوران دِل | فاقهٔ جانِ شریف از آب و گل | |
| ۴۸۵ | خانهٔ پُر دود دارد پُر فَنی | مَر وِرا بُگشا زِ اِصْغا روزَنی | |
| ۴۸۶ | گوشِ تو او را چو راهِ دَم شود | دودِ تَلْخ از خانهٔ او کَم شود | |
| ۴۸۷ | غم‌گُساری کُن تو با ما ای رَوی | گَر به سویِ رَبِّ اَعْلی می‌روی | |
| ۴۸۸ | این تَرَدُّد حَبْس و زندانی بُوَد | که بِنَگْذارد که جانْ سویی رَوَد | |
| ۴۸۹ | این بِدین سو، آن بِدان سو می‌کَشَد | هریکی گویا مَنَم راهِ رَشَد | |
| ۴۹۰ | این تَرَدُّد عَقْبهٔ راهِ حق است | ای خُنُک آن را که پایَش مُطلَق است | |
| ۴۹۱ | بی‌تَرَدُّد می‌رود در راهِ راست | رَهْ نمی‌دانی، بِجو گامَش کجاست | |
| ۴۹۲ | گامِ آهو را بگیر و رو مُعاف | تا رَسی از گامِ آهو تا به ناف | |
| ۴۹۳ | زین رَوِش بر اوجِ اَنْوَر می‌رَوی | ای برادر گَر بر آذَر می‌رَوی | |
| ۴۹۴ | نه زِ دریا تَرس، نه از موج و کَف | چون شَنیدی تو خِطابِ لا تَخَف | |
| ۴۹۵ | لا تَخَف دان چونک خَوْفَت داد حَق | نان فِرِستد چون فرستادَت طَبَق | |
| ۴۹۶ | خوْفْ آن کَس راست کو را خَوْف نیست | غُصّهٔ آن کس را کِش اینجا طَوْف نیست |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!