مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۵ – روان شدن خواجه به سویِ دِه
| ۴۹۷ | خواجه در کار آمد و تَجْهیز ساخت | مُرغِ عَزمَش سوی دِهْ اِشْتاب تاخت | |
| ۴۹۸ | اَهل و فرزندان سَفَر را ساختند | رَخْت را بر گاوِ عَزْم انداختند | |
| ۴۹۹ | شادمانان و شِتابان سویِ دِه | که بَری خوردیم از دِهْ مُژده دِهْ | |
| ۵۰۰ | مَقصدِ ما را چَراگاهِ خَوش است | یارِ ما آن‌جا کَریم و دِلْکَش است | |
| ۵۰۱ | با هزاران آرزومان خوانْده است | بَهرِ ما غَرْسِ کَرَم بِنشانده است | |
| ۵۰۲ | ما ذخیره‌یْ دَه زمستانِ دراز | از بَرِ او سویِ شهر آریم باز | |
| ۵۰۳ | بلکه باغْ ایثارِ راهِ ما کُنَد | در میانِ جانِ خودْمان جا کُند | |
| ۵۰۴ | عَجِّلُوا اَصحابَنا کَی تَرْبَحوا | عقل می‌گفت از درون لا تَفْرَحوا | |
| ۵۰۵ | مِنْ رِباحِ اللّهِ کُونوا رابِحین | اِنَّ رَبّی لا یُحِبُّ الفَرِحین | |
| ۵۰۶ | اِفْرَحوا هَوْنًا بِما آتاکُمُ | کُلُّ آتٍ مُشْغِلٍ اَلْهاکُمُ | |
| ۵۰۷ | شاد از وِیْ شو، مَشو از غیرِ وِیْ | او بهار است و دِگرها ماهِ دِی | |
| ۵۰۸ | هر چه غیرِ اوست، اِسْتِدراجِ توست | گَرچه تَخت و مُلْکَت است و تاجِ توست | |
| ۵۰۹ | شاد از غَم شو، که غَمْ دامِ لِقاست | اَنْدَرین رَهْ سویِ پَستی اِرْتِقاست | |
| ۵۱۰ | غَمْ یکی گنجی‌ست و رنجِ تو چو کان | لیک کِی دَرگیرد این در کودکان؟ | |
| ۵۱۱ | کودکانْ چون نامِ بازی بِشنَوند | جمله با خَرگور هم‌تَک می‌دَوند | |
| ۵۱۲ | ای خَرانِ کور این سو دام‌هاست | در کَمینْ این سویْ خونْ‌آشام‌هاست | |
| ۵۱۳ | تیرها پَرّان، کَمان پنهان زِ غَیْب | بر جوانی می‌رَسَد صد تیرِ شَیْب | |
| ۵۱۴ | گام در صَحرایِ دل باید نَهاد | زان که در صَحرایِ گِل نَبْوَد گُشاد | |
| ۵۱۵ | ایمِن آباد است دل ای دوستان | چَشم‌ها و گُلْسِتان در گُلْسِتان | |
| ۵۱۶ | عُجْ اِلَی الْقَلبِ وَسِرْیا سارِیَه | فیهِ اَشْجارٌ وَ عَینٌ جارِیَه | |
| ۵۱۷ | دِهْ مَرو دِهْ مَرد را اَحمق کُند | عقل را بی‌نور و بی‌رونَق کُند | |
| ۵۱۸ | قولِ پیغامبر شِنو ای مُجْتَبی | گورِ عَقل آمَد وَطَن در روستا | |
| ۵۱۹ | هر کِه در رُسْتا بُوَد روزیّ و شام | تا به ماهی عقلِ او نَبْوَد تمام | |
| ۵۲۰ | تا به ماهی اَحْمَقی با او بُوَد | از حَشیشِ دِهْ جُز این‌ها چِه دْرَوَد؟ | |
| ۵۲۱ | وان کِه ماهی باشد اَنْدَر روستا | روزگاری باشدش جَهل و عَمی | |
| ۵۲۲ | دِهْ چه باشد؟ شیخ واصِل ناشُده | دست در تَقْلید و حُجَّت دَرزَده | |
| ۵۲۳ | پیشِ شهرِ عَقلِ کُلّی این حَواس | چون خَرانِ چَشم‌بَسته در خَراس | |
| ۵۲۴ | این رَها کُن، صورتِ افسانه گیر | هِلْ تو دُردانه، تو گندم‌دانه گیر | |
| ۵۲۵ | گَر به دُر رَهْ نیست، هین بُر می‌سِتان | گَر بِدان رَهْ نیستَت، این سو بِران | |
| ۵۲۶ | ظاهِرَش گیر، اَرْچه ظاهر کَژْ پَرَد | عاقِبَت ظاهر سویِ باطِن بَرَد | |
| ۵۲۷ | اَوّلِ هر آدمی خود صورت است | بَعد ازان جان، کو جَمالِ سیرت است | |
| ۵۲۸ | اَوّلِ هر میوه، جُز صورت کی است؟ | بَعد ازان لَذّت که مَعنیِّ وِیْ است | |
| ۵۲۹ | اَوّلاً خَرگاه سازَند و خَرَند | تُرک را زان پس به مِهْمان آورند | |
| ۵۳۰ | صورتَت خَرگاه دان، مَعنیْت تُرک | مَعنی‌اَت مَلّاح دان، صورت چو فُلْک | |
| ۵۳۱ | بَهرِ حَق این را رَها کُن یک نَفَس | تا خَرِ خواجه بِجُنبانَد جَرَس |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!