مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۶ – رفتنِ خواجه و قومَش به سویِ دِه
| ۵۳۲ | خواجه و بَچْگانْ جِهازی ساختند | بر سُتوران جانِبِ دِه تاختند | |
| ۵۳۳ | شادمانه سویِ صَحرا رانْدَند | سافِروا کَی تَغْنَموا بر خواندند | |
| ۵۳۴ | کَزْ سفرها ماهْ کیخسرو شود | بی‌سفرها ماهْ کِی خسرو شود؟ | |
| ۵۳۵ | از سَفَر بَیْدَق شود فَرزینِ راد | وَزْ سَفَر یابید یوسُفْ صد مُراد | |
| ۵۳۶ | روزْ روی از آفتابی سوختند | شبْ زِ اَخْتَر راه می‌آموختند | |
| ۵۳۷ | خوب گشته پیشِ ایشان راهِ زشت | از نَشاطِ دِه شُده رَهْ چون بهشت | |
| ۵۳۸ | تَلْخ از شیرینْ‌لبان خوش می‌شود | خارْ از گُلْزارْ دِلکَش می‌شود | |
| ۵۳۹ | حَنْظَل از معشوقْ خرما می‌شود | خانه از هم‌خانه صَحرا می‌شود | |
| ۵۴۰ | ای بَسا از نازنینانْ خارْکَش | بر امیدِ گُل‌عِذارِ ماهْ‌وَش | |
| ۵۴۱ | ای بَسا حَمّال گشته پُشتْ‌ریش | از برایِ دِلبَرِ مَهْ‌روی خویش | |
| ۵۴۲ | کرده آهنگر جَمالِ خود سیاه | تا که شب آید بِبوسَد رویِ ماه | |
| ۵۴۳ | خواجه تا شب بر دُکانی چارْمیخ | زان که سَروی در دِلَش کردست بیخ | |
| ۵۴۴ | تاجِری دریا و خشکی می‌رود | آن به مِهْرِ خانه‌شینی می‌دَوَد | |
| ۵۴۵ | هر کِه را با مُرده سودایی بُوَد | بر امیدِ زنده‌سیمایی بُوَد | |
| ۵۴۶ | آن دُروگَر رویْ آورده به چوب | بر امیدِ خِدمَتِ مَهْ‌رویِ خوب | |
| ۵۴۷ | بر امیدِ زنده‌یی کُن اِجْتِهاد | کو نگردد بَعدِ روزی دو جَماد | |
| ۵۴۸ | مونِسی مَگْزین خَسی را از خَسی | عارِیَت باشد دَرو آن مونسی | |
| ۵۴۹ | اُنْسِ تو با مادر و بابا کجاست؟ | گَر به جُز حَق مونِسانَت را وَفاست | |
| ۵۵۰ | اُنسِ تو با دایه و لالا چه شد؟ | گَر کسی شاید به غیرِ حَق عَضُد | |
| ۵۵۱ | اُنسِ تو با شیر و با پِستان نمانْد | نَفرَت تو از دبیرستان نمانْد | |
| ۵۵۲ | آن شُعاعی بود بر دیوارشان | جانِبِ خورشید وارَفت آن نِشان | |
| ۵۵۳ | بر هر آن چیزی که اُفْتَد آن شُعاع | تو بر آن هم عاشق آیی ای شُجاع | |
| ۵۵۴ | عشقِ تو بر هر چه آن موجود بود | آن زِ وَصفِ حَق زَرْاَنْدود بود | |
| ۵۵۵ | چون زَری با اَصل رفت و مِس بِماند | طَبْع سیر آمد طَلاقِ او بِرانْد | |
| ۵۵۶ | از زَراندودِ صِفاتَش پا بِکَش | از جَهالَت قَلْب را کَم گویْ خَوش | |
| ۵۵۷ | کان خوشی در قَلب‌ها عاریَّت است | زیرِ زینَت مایهٔ بی زینَت است | |
| ۵۵۸ | زَر زِ رویِ قَلْب در کان می‌رَوَد | سویِ آن کان رو تو هم کان می‌رَوَد | |
| ۵۵۹ | نور از دیوار تا خور می‌رود | تو بِدان خور رو که دَرخور می‌رَوَد | |
| ۵۶۰ | زین سِپَس بِسْتان تو آب از آسْمان | چون ندیدی تو وَفا در ناوْدان | |
| ۵۶۱ | مَعْدنِ دُنْبه نباشد دامِ گُرگ | کِی شِناسد مَعْدن آن گُرگِ سِتُرگ؟ | |
| ۵۶۲ | زَر گُمان بُردند بَسته در گِرِه | می‌شِتابیدند مَغْروران به دِهْ | |
| ۵۶۳ | همچُنین خندان و رَقْصان می‌شُدند | سویِ آن دولابْ چَرخی می‌زدند | |
| ۵۶۴ | چون هَمی‌دیدند مُرغی می‌پَرید | جانِبِ دِهْ صَبرْ جامه می‌دَرید | |
| ۵۶۵ | هر کِه می‌آمد زِ دِه از سویِ او | بوسه می‌دادند خوش بر روی او | |
| ۵۶۶ | گَر تو رویِ یارِ ما را دیده‌یی | پس تو جان را جان و ما را دیده‌یی |
منظور مولانا از ناودان در این بیت می تواند انسانی باشد که به کمال وجودی خود نرسیده است.
برای اجابت خواسته ها بهتر آن است که با خدا بی واسطه ی خلق ارتباط برقرار کنیم.
منظور از ناودان توهم انسان برای رسیدن به خدا با ذهن است… پس از کاوش و بی حاصل بودن آن ، انسان به ظرف بینهایت خود برای پر شدن از می عشق میرسد