مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۷۹ – پیدا شُدنِ روحُ الْقُدُس به صورتِ آدمی بر مَریَم به وَقتِ بِرِهنگی و غسل کردن و پناه گرفتن به حَقْ تَعالیٰ
| ۳۷۰۱ | هَمچو مَریَم گوی پیش از فوتِ مِلْک | نَقْش را کَالْعَوْذُ بِالرَّحْمٰنِ مِنْک | |
| ۳۷۰۲ | دید مَریَم صورتی بَسْ جانْ‌فَزا | جانْ‌فزایی دلْ رُبایی در خَلا | |
| ۳۷۰۳ | پیشِ او بَر رُست از رویِ زمین | چون مَهْ وخورشیدْ آن روحُ الْاَمین | |
| ۳۷۰۴ | از زمین بَر رُست خوبی بی‌نِقاب | آن چُنان کَزْ شَرقْ رویَد آفتاب | |
| ۳۷۰۵ | لَرْزه بر اَعْضایِ مَریم اوفْتاد | کو بِرِهنه بود و تَرسید از فَساد | |
| ۳۷۰۶ | صورتی که یوسُف اَرْ دیدی عِیان | دست از حیرت بُریدی چون زَنان | |
| ۳۷۰۷ | هَمچو گُل پیشَش بِرویید آن زِ گِل | چون خیالی که بَر آرَد سَر زِ دِل | |
| ۳۷۰۸ | گشت بی‌خود مَریَم و در بی‌خودی | گفت بِجْهَم در پَناهِ ایزدی | |
| ۳۷۰۹ | زان که عادت کرده بود آن پاکْ‌جَیْب | در هَزیمَت رَخْت بُردن سویِ غَیْب | |
| ۳۷۱۰ | چون جهان را دید مُلْکی بی‌قَرار | حازِمانه ساخت زان حَضرتْ حِصار | |
| ۳۷۱۱ | تا به گاهِ مرگْ حِصْنی باشَدَش | که نیابَد خَصْمْ راهِ مَقْصَدش | |
| ۳۷۱۲ | از پَناهِ حَقْ حِصاری بِهْ نَدید | یورتْگَهْ نزدیکِ آن دِز بَرگُزید | |
| ۳۷۱۳ | چون بِدید آن غَمْزه‌هایِ عقلْ‌سوز | که ازو می‌شُد جِگَرها تیرْدوز | |
| ۳۷۱۴ | شاه و لشکر حَلْقه در گوشَش شُده | خُسروانِ هوشْ بی هوشَش شُده | |
| ۳۷۱۵ | صد هزاران شاهْ مَمْلوکَش به رِقْ | صد هزاران بَدْر را داده به دِقْ | |
| ۳۷۱۶ | زَهره نی مَر زُهره را تا دَم زَنَد | عقلِ کُلَّش چون بِبینَد کم زَنَد | |
| ۳۷۱۷ | من چه گویم که مرا در دوخته‌ست | دَمْگَهَم را دَمْگهِ او سوخته‌ست | |
| ۳۷۱۸ | دودِ آن نارَم دَلیلَم من بَرو | دور ازان شَهْ باطِلٌ ما عَبَّروا | |
| ۳۷۱۹ | خود نباشد آفتابی را دلیل | جُز که نورِ آفتابِ مُسْتَطیل | |
| ۳۷۲۰ | سایه کِه بْوَد تا دلیلِ او بُوَد؟ | این بَسَسْتَش که ذَلیلِ او بُوَد | |
| ۳۷۲۱ | این جَلالَت در دَلالَت صادق است | جُمله اِدْراکاتْ پَس او سابِق است | |
| ۳۷۲۲ | جُمله اِدْراکات بر خَرهایِ لَنْگ | او سَوارِ باد پَرّان چون خَدَنْگ | |
| ۳۷۲۳ | گَر گُریزد کَس نَیابَد گَردِ شَهْ | وَرْ گُریزَند او بگیرد پیشِ رَهْ | |
| ۳۷۲۴ | جُمله اِدْراکات را آرامْ نی | وَقتِ میدان است وَقتِ جامْ نی | |
| ۳۷۲۵ | آن یکی وَهْمی چو بازی می‌پَرَد | وان دِگَر چون تیرْ مَعْبَر می‌دَرَد | |
| ۳۷۲۶ | وان دِگَر چون کَشتیِ با بادبان | وان دِگَر اَنْدَر تَراجُع هر زمان | |
| ۳۷۲۷ | چون شِکاری می‌نِمایَدْشان زِ دور | جُمله حَمله می‌فَزایَند آن طُیور | |
| ۳۷۲۸ | چون که ناپیدا شود حیران شوند | هَمچو جُغدان سویِ هر ویران شوند | |
| ۳۷۲۹ | مُنْتَظِر چَشمی به هم یک چَشم باز | تا که پیدا گردد آن صَیْدِ بِناز | |
| ۳۷۳۰ | چون بِمانَد دیر گویند از مَلال | صَیْد بود آن خود عَجَب یا خود خیال؟ | |
| ۳۷۳۱ | مَصْلَحَت آن است تا یک ساعتی | قُوَّتی گیرند و زور از راحتی | |
| ۳۷۳۲ | گَر نبودی شب همه خَلْقان زِ آز | خویشتن را سوختَنْدی زِاهْتِزاز | |
| ۳۷۳۳ | از هَوَس وَزْ حِرصِ سود اَنْدوختن | هر کسی دادی بَدَن را سوختن | |
| ۳۷۳۴ | شب پَدید آید چو گنجِ رَحْمَتی | تا رَهَند ازحِرصِ خود یک ساعتی | |
| ۳۷۳۵ | چون که قَبْضی آیَدَت ای راه‌رو | آن صَلاحِ توست آتشْ دل مَشو | |
| ۳۷۳۶ | زان که در خَرجی در آن بَسْط و گُشاد | خَرج را دَخْلی بِبایَد زِاعْتِداد | |
| ۳۷۳۷ | گَر هَماره فَصْلِ تابستان بُدی | سوزِشِ خورشید در بُستان زَدی | |
| ۳۷۳۸ | مَنْبَتَش را سوختی از بیخ و بُن | که دِگَر تازه نگشتی آن کُهُن | |
| ۳۷۳۹ | گَر تُرُش‌روی است آن دِی مُشْفِق است | صَیْف خندان است امّا مُحْرِق است | |
| ۳۷۴۰ | چون که قَبْض آید تو در وِیْ بَسْط بین | تازه باش و چین مَیَفْکَن در جَبین | |
| ۳۷۴۱ | کودکانْ خندان و دانایانْ تُرُش | غَمْ جِگَر را باشد و شادی زِ شُش | |
| ۳۷۴۲ | چَشمِ کودک هَمچو خَر در آخُر است | چَشمِ عاقلْ در حِسابِ آخِر است | |
| ۳۷۴۳ | او در آخُر چَرب می‌بینَد عَلَف | وین زِ قَصّابْ آخِرَش بیند تَلَف | |
| ۳۷۴۴ | آن عَلَف تَلْخ است کین قَصّاب داد | بَهرِ لَحْمِ ما تَرازویی نَهاد | |
| ۳۷۴۵ | رو زِ حِکْمَت خور عَلَف کان را خدا | بی‌غَرَض داده‌ست از مَحْضِ عَطا | |
| ۳۷۴۶ | فَهْمِ نان کردی نه حِکْمَت ای رَهی | زانچه حَق گُفْتَت کُلُوا مِنْ رِزْقِهِ | |
| ۳۷۴۷ | رِزْقِ حَق حِکْمَت بُوَد در مَرتَبَت | کان گِلوگیرَت نباشد عاقِبَت | |
| ۳۷۴۸ | این دَهان بَستی دَهانی باز شُد | کو خورَنْده‌یْ لُقمه‌هایِ راز شُد | |
| ۳۷۴۹ | گَر زِ شیرِ دیوْ تَن را وابُری | در فِطامِ اوبَسی نِعْمَت خوری | |
| ۳۷۵۰ | تُرک‌جوشَش شَرح کردم نیمْ‌خام | از حکیمِ غَزنَوی بِشْنو تمام | |
| ۳۷۵۱ | در الهی‌نامه گوید شَرحِ این | آن حکیمِ غَیْب و فَخْرُالْعارِفین | |
| ۳۷۵۲ | غَم خور و نانِ غَمْ‌اَفْزایان مَخَور | زان که عاقِل غَم خورَد کودک شِکَر | |
| ۳۷۵۳ | قَندِ شادی میوهٔ باغِ غَم است | این فَرَح زَخم است وآن غَم مَرهَم است | |
| ۳۷۵۴ | غَم چو بینی در کِنارَش کَش به عشق | از سَرِ رَبْوِه نَظَر کُن در دِمِشْق | |
| ۳۷۵۵ | عاقل از انگور مَیْ بینَد هَمی | عاشق از مَعْدومْ شَی بینَد هَمی | |
| ۳۷۵۶ | جنگ می‌کردند حَمّالانْ پَریر | تو مَکَش تا من کَشَم حِمْلَش چو شیر | |
| ۳۷۵۷ | زان که زان رَنْجَش همی‌دیدند سود | حِمْل را هر یک زِ دیگر می‌رُبود | |
| ۳۷۵۸ | مُزدِ حَق کو مُزدِ آن بی‌مایه کو؟ | این دَهَد گَنجیت مُزد و آن تَسو | |
| ۳۷۵۹ | گنجِ زَرّی که چو خُسْپی زیرِ ریگ | با تو باشد ان نباشد مُرده ریگ | |
| ۳۷۶۰ | پیشْ پیشِ آن جَنازَه‌ت می‌دَوَد | مونِسِ گور و غریبی می‌شود | |
| ۳۷۶۱ | بَهرِ روزِ مَرگْ این دَمْ مُرده باش | تا شَوی با عشقِ سَرمَد خواجه‌تاش | |
| ۳۷۶۲ | صَبر می‌بیند زِ پَرده‌یْ اِجْتِهاد | رویِ چون گُلْنار و زُلْفینِ مُراد | |
| ۳۷۶۳ | غَم چو آیینه‌ست پیشِ مُجْتَهِد | کَنْدَرین ضِد می‌نِمایَد رویِ ضِد | |
| ۳۷۶۴ | بَعدِ ضِدِّ رنجْ آن ضِدِّ دِگَر | رو دَهَد یعنی گُشاد و کَرّ و فَر | |
| ۳۷۶۵ | این دو وَصْف از پَنجهٔ دَستَت بِبین | بَعدِ قَبْضِ مُشت بَسْط آید یَقین | |
| ۳۷۶۶ | پَنجه را گر قَبْض باشد دایِما | یا همه بَسطْ او بُوَد چون مُبْتَلا | |
| ۳۷۶۷ | زین دو وَصْفَش کار و مَکْسَب مُنْتَظِم | چون پَرِ مُرغ این دو حال او را مُهِم | |
| ۳۷۶۸ | چون که مَریَم مُضْطَرب شُد یک زمان | هم چُنان که بر زمین آن ماهیان |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!