مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۸۰ – گفتنِ روحُ الْقُدُس مَریَم را که من رَسولِ حَقَّم به تو آشفته مَشو و پنهان مَشو از من که فرمانْ این است
| ۳۷۶۹ | بانگ بر وِیْ زد نِمودارِ کَرَم | که اَمینِ حَضرتَم از من مَرَم | |
| ۳۷۷۰ | از سَراَفْرازانِ عِزَّت سَرمَکَش | از چُنین خوش مَحْرمانْ خود درمَکَش | |
| ۳۷۷۱ | این هَمی گفت و ذُباله‌یْ نورِ پاک | از لَبَش می‌شُد پَیاپِی بر سِماک | |
| ۳۷۷۲ | از وجودم می‌گُریزی در عَدَم | در عَدَم من شاهَم و صاحِبْ عَلَم | |
| ۳۷۷۳ | خود بُنَه وْ بُنگاهِ من در نیستی‌ست | یک سَواره نَقْشِ من پیشِ سِتی‌ست | |
| ۳۷۷۴ | مَریما بِنْگَر که نَقْشِ مُشکِلَم | هم هِلالَم هم خیال اَنْدَر دِلَم | |
| ۳۷۷۵ | چون خیالی در دِلَت آمد نِشَست | هر کجا که می‌گُریزی با تو است | |
| ۳۷۷۶ | جُز خیالی عارضی یی باطِلی | کو بُوَد چون صُبحِ کاذِبْ آفِلی | |
| ۳۷۷۷ | من چو صُبحِ صادقم از نورِ رَب | که نگردد گِردِ روزَم هیچ شب | |
| ۳۷۷۸ | هین مَکُن لاحَوْل عِمْرانْ زاده‌ام | که زِ لاحَوْل این طَرَف افتاده‌ام | |
| ۳۷۷۹ | مَر مرا اَصْل و غذا لاحَولْ بود | نورِ لاحَوْلی که پیش از قَوْل بود | |
| ۳۷۸۰ | تو هَمی‌گیری پَناه ازمن به حَق | من نِگاریده‌یْ پَناهَم در سَبَق | |
| ۳۷۸۱ | آن پَناهَم من که مَخْلَص‌هات بوذ | تو اَعُوذ آریّ و من خود آن اَعُوذ | |
| ۳۷۸۲ | آفَتی نَبْوَد بَتَر از ناشِناخت | تو بَرِ یار و ندانی عشق باخت | |
| ۳۷۸۳ | یار را اَغْیار پِنْداری هَمی | شادی یی را نامْ بِنْهادی غَمی | |
| ۳۷۸۴ | این چُنین نَخْلی که لُطْفِ یارِ ماست | چون که ما دُزدیم نَخْلَش دارِ ماست | |
| ۳۷۸۵ | این چُنین مُشکینْ که زُلْفِ میرِ ماست | چون که بی‌عقلیم این زنجیرِ ماست | |
| ۳۷۸۶ | این چُنین لُطْفی چو نیلی می‌رَوَد | چون که فِرعونیم چون خون می‌شود | |
| ۳۷۸۷ | خون هَمی‌گوید من آبَم هین مَریز | یوسُفَم گُرگ از تواَم ای پُر سِتیز | |
| ۳۷۸۸ | تو نمی‌بینی که یارِ بُردبار | چون که با او ضِد شُدی گردد چو مار؟ | |
| ۳۷۸۹ | لَحْمِ او و شَحْمِ او دیگر نَشُد | او چُنان بَد جُز که از مَنْظَر نَشُد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!