مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۵ – گفتنِ شَیْطانْ قُریش را که به جنگِ اَحمَد آیید که یاری‌ها کُنم وقبیلهٔ خود را به یاری خوانم و وَقتِ مُلاقاتِ صَفَّیْن گُریختن
| ۴۰۳۷ | هَمچو شَیْطان در سِپَه شُد صد یکُم | خوانْد اَفْسون که انَّنی جارٌ لَکُم | |
| ۴۰۳۸ | چون قُریش از گفتِ او حاضر شُدند | هر دو لشکر در مُلاقات آمدند | |
| ۴۰۳۹ | دید شَیْطان از مَلایِک اِسْپَهی | سویِ صَفِّ مؤمنان اَنْدَر رَهی | |
| ۴۰۴۰ | آن جُنودًا لَمْ تَرَوْها صَف زده | گشت جانِ او زِ بیمْ آتشکده | |
| ۴۰۴۱ | پایِ خود وا پَس کَشیده می‌گرفت | که هَمی‌بینَم سپاهی من شِگِفت | |
| ۴۰۴۲ | ای اَخافُ اللهَ ما لی مِنْهُ عَوْن | اِذْهَبوا اِنّی اَریٰ ما لاتَرَوْن | |
| ۴۰۴۳ | گفت حارث ای سُراقه شَکلْ هین | دی چرا تو می‌نگفتی این چُنین؟ | |
| ۴۰۴۴ | گفت این دَمْ من هَمی‌بینم حَرَب | گفت می‌بینی جَعاشیشِ عَرَب | |
| ۴۰۴۵ | می‌نَبینی غَیرِ این لیکْ ای تو نَنْگ | آن زمانِ لاف بود این وَقتِ جنگ | |
| ۴۰۴۶ | دی هَمی‌گفتی که پایَندان شُدم | که بُوَدْتان فَتْح و نُصرت دَم‌به دَم | |
| ۴۰۴۷ | دی زَعیمُ الْجَیْش بودی ای لَعین | وین زمانْ نامَرد و ناچیز و مَهین | |
| ۴۰۴۸ | تا بخوردیم آن دَم ِتو و آمدیم | تو به تون رَفتیّ و ما هیزُم شُدیم | |
| ۴۰۴۹ | چون که حارِث با سُراقَه گفت این | از عِتابَش خشمگین شُد آن لَعین | |
| ۴۰۵۰ | دستِ خود خَشمین زِ دستِ او کَشید | چون زِ گفتِ اوشْ دَردِ دل رَسید | |
| ۴۰۵۱ | سینه‌اَش را کوفتْ شَیْطان و گُریخت | خونِ آن بیچارگان زین مَکْر ریخت | |
| ۴۰۵۲ | چون که ویران کرد چندین عالَم او | پس بِگُفت اِنّی بَریٌ مِنْکُمُ | |
| ۴۰۵۳ | کوفت اَنْدَر سینه‌اَش اَنْداختش | پَس گُریزان شُد چو هَیبَت تاختش | |
| ۴۰۵۴ | نَفْس و شَیْطان هر دو یک تَن بوده‌اند | در دو صورت خویش را بِنْموده‌اند | |
| ۴۰۵۵ | چون فرشته وْ عقل کایْشان یک بُدَند | بَهرِ حِکْمَت‌هاش دو صورت شُدند | |
| ۴۰۵۶ | دشمنی داری چُنین در سِرِّ خویش | مانِعِ عقل است و خَصْمِ جان و کیش | |
| ۴۰۵۷ | یک نَفَس حَمله کُند چون سوسمار | پس به سوراخی گُریزَد در فرار | |
| ۴۰۵۸ | در دلْ او سوراخ‌ها دارد کُنون | سَر زِ هر سوراخ می‌آرَد بُرون | |
| ۴۰۵۹ | نامِ پنهان گشتنِ دیو از نُفوس | وَنْدَر آن سوراخ رفتن شُد خُنوس | |
| ۴۰۶۰ | که خُنوسَش چون خُنوسِ قُنْفُذ است | چون سَرِ قُنْفُذ وِرا آمد شُد است | |
| ۴۰۶۱ | که خدا آن دیو را خَنّاس خوانْد | کو سَرِ آن خارْپُشتَک را بِمانْد | |
| ۴۰۶۲ | می‌نَهان گردد سَرِ آن خارپُشت | دَم‌به دَم از بیمِ صیّادِ دُرُشت | |
| ۴۰۶۳ | تا چو فُرصت یافت سَر آرَد بُرون | زین چُنین مَکْری شود مارش زَبون | |
| ۴۰۶۴ | گَرنه نَفْس از اَنْدَرون راهَت زدی | رَهَْزنان را بر تو دستی کِی بُدی؟ | |
| ۴۰۶۵ | زان عَوانِ مُقْتَضی که شَهوت است | دلْ اَسیرِ حِرْص و آز و آفت است | |
| ۴۰۶۶ | زان عَوانِ سِر شُدی دُزد و تَباه | تا عَوانان را به قَهْرِ توست راه | |
| ۴۰۶۷ | در خَبَر بِشْنو تو این پَندِ نِکو | بَیْنَ جَنْبَیْکُم لَکُم اَعْدیٰ عَدُو | |
| ۴۰۶۸ | طُمْطُراقِ این عَدو مَشْنو گُریز | کو چو اِبْلیس است در لَجّ و سِتیز | |
| ۴۰۶۹ | بر تو او از بَهرِ دنیا و نَبَرد | آن عَذابِ سَرمَدی را سَهْل کرد | |
| ۴۰۷۰ | چه عَجَب گَر مرگ را آسان کُند | او زِ سِحْرِ خویش صد چندان کُند | |
| ۴۰۷۱ | سِحْر کاهی را به صَنْعَت کُه کُند | باز کوهی را چو کاهی می‌تَنَد | |
| ۴۰۷۲ | زشت‌ها را نَغْز گرداند به فَن | نَغْزها را زشت گرداند به ظَن | |
| ۴۰۷۳ | کارِ سِحْر این است کو دَم می‌زَنَد | هر نَفَس قَلْبِ حَقایق می‌کُند | |
| ۴۰۷۴ | آدمی را خَر نِمایَد ساعتی | آدمی سازد خَری را وآیَتی | |
| ۴۰۷۵ | این چُنین ساحِرْ دَرونِ توست و سِر | اِنَّ فِی الْوَسْواسِ سِحْرًا مُسْتَتِر | |
| ۴۰۷۶ | اَنْدَر آن عالَم که هست این سِحْرها | ساحِران هستند جادویی‌گُشا | |
| ۴۰۷۷ | اَنْدَر آن صَحرا که رُسْت این زَهرِ تَر | نیز روییده‌ست تَریاق ای پسر | |
| ۴۰۷۸ | گویَدَت تَریاق از من جو سِپَر | که زِ زَهْرم من به تو نزدیک تَر | |
| ۴۰۷۹ | گفتِ او سِحْر است و ویرانیِّ تو | گفتِ من سِحْر است و دَفْعِ سِحْرِ او |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!