مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۱۷ – تفسیرِ این آیَت که اِنْ تَسْتَفْتِحوا فَقَدْ جاءَکُمُ الْفَتْحْ اَلآیَه ای طاعِنان می‌گفتید که از ما و مُحمَّد عَلَیْهِ السَّلامْ آن کِه حَقّ است فَتْح و نُصرتَش دِهْ و این بِدان می‌گفتید تا گُمان آید که شما طالِبِ حَقّید بی‌غَرَض اکنون مُحمَّد را نُصرت دادیم تا صاحِبِ حَق را بِبینید
| ۴۴۸۷ | از بُتان و از خدا دَرخواستیم | که بِکَن ما را اگر ناراسْتیم | |
| ۴۴۸۸ | آن کِه حَقّ و راست است از ما و او | نُصرتَش دِهْ نُصرتِ او را بِجو | |
| ۴۴۸۹ | این دُعا بسیار کردیم و صَلات | پیشِ لات و پیشِ عُزّیٰ و مَنات | |
| ۴۴۹۰ | که اگر حَقّ است او پیداش کُن | وَرْ نباشد حَق زَبونِ ماش کُن | |
| ۴۴۹۱ | چون که وا دیدیم او مَنْصور بود | ما همه ظُلْمَت بُدیم او نور بود | |
| ۴۴۹۲ | این جوابِ ماست کانچه خواستید | گشت پیدا که شما ناراستید | |
| ۴۴۹۳ | باز این اندیشه را از فِکْرِ خویش | کور می‌کردند و دَفْع از ذِکْرِ خویش | |
| ۴۴۹۴ | کین تَفَکُّرْمان هم از اِدْبار رُسْت | که صَوابِ او شود در دل دُرُست | |
| ۴۴۹۵ | خود چه شُد گَر غالِب آمد چند بار | هر کسی را غالِب آرَد روزگار | |
| ۴۴۹۶ | ما هم از اَیّامْ بَخت‌آوَر شُدیم | بارها بر وِیْ مُظَفَّر آمدیم | |
| ۴۴۹۷ | باز گفتَنْدی که گَرچه او شِکَست | چون شِکَستِ ما نبود آن زشت و پَست | |
| ۴۴۹۸ | زان که بَختِ نیکْ او را در شِکَست | داد صد شادیِّ پنهان زیرْدست | |
| ۴۴۹۹ | کو به اِشْکَسته نمی‌مانِسْت هیچ | که نه غَم بودَش در آن نه پیچْ پیچ | |
| ۴۵۰۰ | چون نِشانِ مؤمنان مَغْلوبی است | لیکْ در اِشْکَستِ مؤمن خوبی است | |
| ۴۵۰۱ | گَر تو مُشک و عَنْبَری را بِشْکَنی | عالَمی از فَوْحِ ریحانْ پُر کُنی | |
| ۴۵۰۲ | وَرْ شِکَستی ناگهان سَرگینِ خَر | خانه‌ها پُر گَنْد گردد تا به سَر | |
| ۴۵۰۳ | وَقتِ واگشتِ حُدَیبیّه به ذُل | دولَتِ اِنّا فَتَحْنا زد دُهُل |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!