مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۱۹۶ – مُکَرَّر کردنِ عاذِلانْ پَند را بر آن مِهْمانِ آن مَسجدِ مِهْمان کُش
| ۴۰۸۰ | گفت پیغامبر که اِنَّ فِی الْبَیان | سِحْرًا و حَق گفت آن خوشْ پَهْلوان | |
| ۴۰۸۱ | هین مَکُن جَلْدی بُرو ای بوالْکَرَم | مَسجد و ما را مَکُن زین مُتَّهَم | |
| ۴۰۸۲ | که بگوید دشمنی از دشمنی | آتشی در ما زَنَد فردا دَنی | |
| ۴۰۸۳ | که بِتاسانید او را ظالِمی | بر بَهانه‌یْ مَسجد او بُد سالمی | |
| ۴۰۸۴ | تا بَهانه‌یْ قَتل بر مَسجد نَهَد | چون که بَدنام است مَسجد او جَهَد | |
| ۴۰۸۵ | تُهْمَتی بر ما مَنِه ای سختْ‌جان | که نه‌ایم ایمِن زِ مَکْرِ دشمنان | |
| ۴۰۸۶ | هین بُرو جَلْدی مَکُن سودا مَپَز | که نَتان پیمود کیوان را به گَز | |
| ۴۰۸۷ | چون تو بسیاران بِلافیده زِ بَخت | ریشِ خود بَر کَنده یک یک لَخْتْ لَخْت | |
| ۴۰۸۸ | هین بُرو کوتاه کُن این قیل و قال | خویش و ما را در مَیَفکَن در وَبال |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!