مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۴ – تفسیرِ وَلَتَعْرِفَنَّهُمْ فی لَحْنِ الْقَوْل
| ۷۹۰ | گفت یزدان مَر نَبی را در مَساق | یک نشانی سَهْل‌تَر زَاهْلِ نِفاق | |
| ۷۹۱ | گَر مُنافق زَفْت باشد نَغْز و هَوْل | وا شِناسی مَر وِرا در لَحْن و قَوْل | |
| ۷۹۲ | چون سُفالین کوزه‌ها را می‌خَری | اِمْتِحانی می‌کُنی ای مُشتری | |
| ۷۹۳ | می‌زنی دستی بر آن کوزه چرا؟ | تا شِناسی از طَنین اِشْکَسته را | |
| ۷۹۴ | بانگِ اِشْکَسته دِگرگون می‌بُوَد | بانگْ چاووش است پیشَش می‌رَوَد | |
| ۷۹۵ | بانگ می‌آید که تَعریفش کَند | هَمچو مَصْدَرْ فِعْلْ تَصْریفَش کُند | |
| ۷۹۶ | چون حَدیثِ اِمْتِحان رویی نِمود | یادم آمد قِصّهٔ هاروتْ زود |
مولانا در فیه ما فیه هم می فرمایند: “سخن بگو تا تو را بشناسند.”