مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۲۵ – قِصّهٔ هاروت و ماروت و دلیریِ ایشان بر اِمْتِحاناتِ حَق تَعالیٰ
| ۷۹۷ | پیش ازین زان گفته بودیم اندکی | خود چه گوییم؟ از هزارانَش یکی | |
| ۷۹۸ | خواستم گفتن در آن تَحقیق‌ها | تاکُنون وامانْد از تَعْویق‌ها | |
| ۷۹۹ | حَملهٔ دیگر زِ بسیارش قَلیل | گفته آید شَرحِ یک عُضوی زِ پیل | |
| ۸۰۰ | گوش کُن هاروت را ماروت را | ای غُلام و چاکَرانْ ما روت را | |
| ۸۰۱ | مَست بودند از تماشایِ اِلٰه | وَزْ عَجایب‌هایِ اِسْتِدراجِ شاه | |
| ۸۰۲ | اینچُنین مَستی‌ست زِاسْتِدْراجِ حَق | تا چه مَستی‌ها کُند معراجِ حَق | |
| ۸۰۳ | دانهٔ دامَش چُنین مَستی نِمود | خوانِ اِنعامَش چه‌ها داند گشود | |
| ۸۰۴ | مَست بودند و رَهیده از کَمَنْد | هایْ هویِ عاشقانه می‌زدند | |
| ۸۰۵ | یک کَمین و اِمتِحان در راه بود | صَرصَرش چون کاه کُهْ را می‌رُبود | |
| ۸۰۶ | اِمتِحان می‌کردشان زیر و زَبَر | کِی بُوَد سَرمَست را زین‌ها خَبَر؟ | |
| ۸۰۷ | خَنْدق و میدان به پیشِ او یکی‌ست | چاه و خَنْدق پیشِ او خوش مَسْلَکی‌ست | |
| ۸۰۸ | آن بُزِ کوهی بر آن کوهِ بُلند | بَردَوَد از بَهرِ خورْدی بی‌گَزَند | |
| ۸۰۹ | تا عَلَف چیند بِبینَد ناگهان | بازیی دیگر زِ حُکمِ آسْمان | |
| ۸۱۰ | بر کُهی دیگر بَراَنْدازد نَظَر | ماده بُز بیند بر آن کوهِ دِگَر | |
| ۸۱۱ | چَشمِ او تاریک گردد در زمان | بَرجَهَد سَرمَست زین کُهْ تا بِدان | |
| ۸۱۲ | آنچُنان نزدیک بِنْمایَد وِرا | که دَویدن گِردِ بالوعه‌یْ سَرا | |
| ۸۱۳ | آن هزاران گَزْ دو گَز بِنْمایَدَش | تا زِ مَستی مَیلِ جَستن آیَدَش | |
| ۸۱۴ | چون که بِجْهَد دَرفُتَد اَنْدَر میان | در میانِ هر دو کوهِ بی‌اَمان | |
| ۸۱۵ | او زِ صَیّادان به کُه بُگْریخته | خود پَناهَش خونِ او را ریخته | |
| ۸۱۶ | شِسْته صَیّادان میانِ آن دو کوه | اِنْتِظارِ این قَضایِ باشِکوه | |
| ۸۱۷ | باشد اَغْلَب صَید این بُز هم چُنین | وَرْنه چالاک است و چُست و خَصْم‌بین | |
| ۸۱۸ | رُستَم اَرْچه با سَر و سَبْلَت بُوَد | دامِ پاگیرش یَقینْ شَهْوت بُوَد | |
| ۸۱۹ | هَمچو من از مَستیِ شَهوت بِبُر | مَستیِ شَهوت بِبین اَنْدَر شُتُر | |
| ۸۲۰ | باز این مَستیِّ شَهْوت در جهان | پیشِ مَستیِّ مَلَک دان مُسْتَهان | |
| ۸۲۱ | مَستیِ آن، مَستیِ این بِشْکَند | او به شَهْوت اِلْتِفاتی کِی کُند؟ | |
| ۸۲۲ | آبِ شیرین تا نَخوردی، آبِ شور | خوش بُوَد خوشْ چون درونِ دیده نور | |
| ۸۲۳ | قطره‌ای از باده‌هایِ آسمان | بَرکَند جان را زِ مِی، وَزْ ساقیان | |
| ۸۲۴ | تا چه مَستی‌ها بُوَد اَمْلاک را | وَزْ جَلالَتْ روح‌هایِ پاک را | |
| ۸۲۵ | که به بویی دل در آن مِیْ بَسته‌اَند | خُمِّ باده‌یْ این جهان بِشْکَسته‌اَند | |
| ۸۲۶ | جُز مگر آن‌ها که نومیدند و دور | هَمچو کُفّاری نَهُفته در قُبور | |
| ۸۲۷ | ناامید از هر دو عالَم گشته‌اَند | خارهایِ بی‌نِهایَت کَشته‌اَند | |
| ۸۲۸ | پس زِ مَستی‌ها بِگُفتند ای دَریغ | بر زمین باران بِدادیمی چو میغ | |
| ۸۲۹ | گُسْتَریدیمی دَرین بی‌داد جا | عدل و اِنْصاف و عبادات و وَفا | |
| ۸۳۰ | این بِگُفتند و قَضا می‌گفت بیست | پیشِ پاتان دامِ ناپیدا بَسی‌ست | |
| ۸۳۱ | هین مَدو گُستاخ در دشتِ بَلا | هین مَران کورانه اَنْدَر کَربَلا | |
| ۸۳۲ | که زِ موی و استخوانِ هالِکان | می‌نَیابَد راه، پایِ سالِکان | |
| ۸۳۳ | جُملهٔ راهْ استخوان و موی و پَیْ | بَسْ که تیغِ قَهْر لاشَی کرد شَیْ | |
| ۸۳۴ | گفت حَق که بَندگانِ جُفتِ عَوْن | بر زمین آهسته می‌رانَند و هَوْن | |
| ۸۳۵ | پابِرِهنه چون رَوَد در خارْزار؟ | جُز به وَقْفه وْ فِکْرت و پَرهیزگار | |
| ۸۳۶ | این قَضا می‌گفت، لیکِن گوشَشان | بَسته بود اَندَر حِجابِ جوشَشان | |
| ۸۳۷ | چَشم‌ها و گوش‌ها را بَسته‌اَند | جُز مَر آن‌ها را که از خود رَسته‌اَند | |
| ۸۳۸ | جُز عِنایَت کِه گُشایَد چَشم را؟ | جُز مَحَبَّت کِه نِشانَد خشم را؟ | |
| ۸۳۹ | جَهدِ بی‌توفیقْ خود کَس را مَباد | در جهان، وَاللهُ اَعْلَمْ بِالسَّداد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!