مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۳۳ – پیدا شدنِ اِسْتارهٔ موسیٰ عَلَیْهِ السَّلام بر آسْمان و غَریوِ مُنَجِّمان در میدان
| ۹۰۲ | بر فَلَک پیدا شُد آن اِسْتاره‌اَش | کوریِ فرعون و مَکْر و چاره‌اَش | |
| ۹۰۳ | روز شُد گُفتَش که ای عِمْران بُرو | واقِفِ آن غُلغُل و آن بانگ شو | |
| ۹۰۴ | رانْد عِمران جانِبِ میدان و گفت | این چه غُلْغُل بود؟ شاهَنْشَه نَخُفت | |
| ۹۰۵ | هر مُنَجِّم سَربِرِهنه جامه‌پاک | هَمچو اَصحابِ عَزا بوسیده خاک | |
| ۹۰۶ | هَمچو اَصحابِ عَزا آوازَشان | بُد گرفته از فَغان و سازَشان | |
| ۹۰۷ | ریش و مو بَرکَنده، رو بِدْریدگان | خاک بر سَر کرده خون بر دیدگان | |
| ۹۰۸ | گفت خیر است این چه آشوب است و حال؟ | بَد نِشانی می‌دَهَد مَنْحوسْ سال | |
| ۹۰۹ | عُذر آوردند و گفتند ای امیر | کرد ما را دستِ تَقدیرش اسیر | |
| ۹۱۰ | این همه کردیم و دولت تیره شُد | دشمنِ شَهْ هست گشت و چیره شُد | |
| ۹۱۱ | شبْ ستاره‌یْ آن پسر آمد عِیان | کوریِ ما بر جَبینِ آسْمان | |
| ۹۱۲ | زد ستاره‌یْ آن پَیَمبَر بر سَما | ما ستاره‌باز گشتیم از بُکا | |
| ۹۱۳ | با دلِ خوشْ شاد عِمران، وَز نِفاق | دست بر سَر می‌بِزَد کآهَ الْفِراق | |
| ۹۱۴ | کرد عِمران خویش پُرخشم و تُرُش | رفت چون دیوانگانْ بی‌عقل و هُش | |
| ۹۱۵ | خویشتن را اَعْجَمی کرد و بِرانَد | گفته‌هایِ بَس خشن بر جَمع خوانْد | |
| ۹۱۶ | خویشتن را تُرش و غمگین ساخت او | نَرْدهایِ بازگونه باخت او | |
| ۹۱۷ | گُفتَشان شاهِ مرا بِفْریفتید | از خیانَت وَز طَمَع نَشکیفتید | |
| ۹۱۸ | سویِ میدانْ شاه را اَنْگیختید | آبِ رویِ شاهِ ما را ریختید | |
| ۹۱۹ | دست بر سینه زَدیت اَندَر ضَمان | شاه را ما فارغ آریم از غَمان | |
| ۹۲۰ | شاه هم بِشْنید و گفت ای خائنان | من بَرآویزم شما را بی‌اَمان | |
| ۹۲۱ | خویش را در مَضحَکه انداختم | مال‌ها با دشمنان دَرباختم | |
| ۹۲۲ | تا که امشب جُمله اسرائیلیان | دورْ مانْدند از مُلاقاتِ زنان | |
| ۹۲۳ | مال رفت و آبِ رو و کارْ خام | این بُوَد یاریّ و اَفْعالِ کِرام؟ | |
| ۹۲۴ | سال‌ها اِدرار و خِلعَت می‌بَرید | مَمْلَکَت‌ها را مُسَلَّم می‌خَورید | |
| ۹۲۵ | رایَتان این بود و فرهنگ و نُجوم؟ | طَبْل‌خوارانید و مَکّارید و شوم | |
| ۹۲۶ | من شما را بَردَرَم و آتش زَنَم | بینی و گوش و لَبانْتان بَرکَنم | |
| ۹۲۷ | من شما را هیزُمِ آتش کُنم | عیشِ رفته بر شما ناخَوش کُنم | |
| ۹۲۸ | سَجْده کردند و بِگُفتند ای خَدیو | گَر یکی کَرَّت زِ ما چَربید دیو | |
| ۹۲۹ | سال‌ها دَفعِ بَلاها کرده‌ایم | وَهْمْ حیرانْ زانچه ماها کرده‌ایم | |
| ۹۳۰ | فوت شُد از ما و حَملَش شُد پَدید | نُطْفه‌اَش جَست و رَحِم اَندَر خَزید | |
| ۹۳۱ | لیکْ اِسْتِغْفارِ این روزِ ولاد | ما نِگَه داریم ای شاه و قُباد | |
| ۹۳۲ | روزِ میلادَش رَصَد بَندیم ما | تا نگردد فوت و نَجْهَد این قَضا | |
| ۹۳۳ | گَر نداریم این نِگَه ما را بِکُش | ای غُلامِ رایِ تو اَفْکار و هُش | |
| ۹۳۴ | تا به نُه مَهْ می‌شِمُرد او روزْ روز | تا نَپَرَّد تیرِ حُکمِ خَصْم‌دوز | |
| ۹۳۵ | چون مَکان بر لامَکان حمله بَرَد | سَرنگون آید، زِ خونِ خود خَورَد | |
| ۹۳۶ | چون زمین با آسْمان خَصْمی کُند | شوره گردد سَر زِ مرگی بَرزَنَد | |
| ۹۳۷ | نَقْش با نَقّاش پَنجه می‌زَنَد | سَبْلَتان و ریشِ خود بَرمی‌کَنَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!