مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۷ – بیانِ آن که اَلله گفتنِ نیازمند، عینِ لَبَّیک گفتنِ حَق است
| ۱۸۹ | آن یکی اَللّه می‌گفتی شبی | تا که شیرین می‌شُد از ذِکْرَش لبی | |
| ۱۹۰ | گفت شَیطان آخِر ای بسیارگو | این همه اَلله را لَبَّیک کو؟ | |
| ۱۹۱ | می‌نَیایَد یک جواب از پیشِ تَخْت | چند اَللّهْ می‌زنی با رویِ سخت؟ | |
| ۱۹۲ | او شِکَسته‌دل شُد و بِنْهاد سَر | دید در خواب او خَضِر را در خُضَر | |
| ۱۹۳ | گفت هین، از ذِکْر چون وامانده‌یی؟ | چون پَشیمانی ازان کِشْ خوانده‌یی؟ | |
| ۱۹۴ | گُفت لَبَّیکَم نمی‌آید جواب | زان هَمی تَرسَم که باشم رَدِّ باب | |
| ۱۹۵ | گفت آن اَللهِ تو لَبَّیکِ ماست | وان نیازِ دَرد و سوزتْ پیکِ ماست | |
| ۱۹۶ | حیله‌ها و چاره‌جویی‌هایِ تو | جَذْبِ ما بود و گُشادْ این پایِ تو | |
| ۱۹۷ | ترسِ عشقِ تو کَمَنْدِ لُطْفِ ماست | زیرِ هر یارَبِّ تو لَبَّیک‌هاست | |
| ۱۹۸ | جانِ جاهِل زین دُعا جُز دور نیست | زان که یارَب گُفتَنَش دَستور نیست | |
| ۱۹۹ | بر دَهان و بر دِلَش قُفْل است و بَند | تا نَنالَد با خدا وَقتِ گَزَند | |
| ۲۰۰ | داد مَر فرعون را صد مُلْک و مال | تا بِکَرد او دَعویِ عِزّ و جَلال | |
| ۲۰۱ | در همه عُمرش ندید او دَردِ سَر | تا نَنالَد سویِ حَقْ آن بَدگُهَر | |
| ۲۰۲ | داد او را جُمله مُلْکِ این جهان | حَق نَدادَش دَرد و رنج و اَنْدُهان | |
| ۲۰۳ | دَرد آمد بهتر از مُلْکِ جهان | تا بِخوانی مَر خدا را در نَهان | |
| ۲۰۴ | خواندنِ بی‌دَرد از اَفْسردگی‌ست | خواندنِ با دَرد از دلْ‌بُردگی‌ست | |
| ۲۰۵ | آن کَشیدن زیرِ لبْ آواز را | یاد کردن مَبدأ و آغاز را | |
| ۲۰۶ | آن شُده آوازِ صافیّ و حَزین | ای خدا وِیْ مُسْتَغاث و ای مُعین | |
| ۲۰۷ | نالهٔ سگ در رَهَش بی جَذْبه نیست | زان کِه هر راغِبْ اسیرِ رَهْ‌زَنی‌ست | |
| ۲۰۸ | چون سگِ کَهْفی که از مُردارْ رَست | بر سَرِ خوانِ شَهَنْشاهان نِشَست | |
| ۲۰۹ | تا قیامَت می‌خورَد او پیشِ غار | آبِ رَحمَت، عارفانه، بی‌تَغار | |
| ۲۱۰ | ای بَسا سگْ‌پوست کو را نام نیست | لیک اَنْدَر پَرده بی آن جام نیست | |
| ۲۱۱ | جان بِدِه از بَهرِ این جامْ ای پسر | بی جِهاد و صَبر کِی باشد ظَفَر؟ | |
| ۲۱۲ | صَبر کردن بَهرِ این نَبْوَد حَرَج | صَبر کُن کَالصَّبْرُ مِفْتاحُ الْفَرَج | |
| ۲۱۳ | زین کَمین بی‌صَبر و حَزْمی کَس نَرَست | حَزْم را خود صَبر آمد پا و دست | |
| ۲۱۴ | حَزْم کُن از خورْد، کین زَهْرین گیاست | حَزْم کردن زور و نورِ اَنْبیاست | |
| ۲۱۵ | کاه باشد کو به هر بادی جَهَد | کوه کِی مَر باد را وَزْنی نَهَد؟ | |
| ۲۱۶ | هر طَرَف غولی هَمی خوانَد تو را | کِی برادر راه خواهی؟ هین بیا | |
| ۲۱۷ | رَهْ نِمایَم، هَمرهَت باشم رفیق | من قَلاووزم دَرین راهِ دقیق | |
| ۲۱۸ | نه قَلاووز است و نه رَهْ داند او | یوسُفا کم رو سویِ آن گُرگ‌خو | |
| ۲۱۹ | حَزْم این باشد که نَفْریبَد تو را | چَرب و نوش و دام‌هایِ این سَرا | |
| ۲۲۰ | که نه چَربِش دارد و نه نوشْ او | سِحْر خوانَد، می‌دَمَد در گوشْ او | |
| ۲۲۱ | که بیا مِهْمانِ ما ای روشنی | خانه آنِ توست و تو آنِ مَنی | |
| ۲۲۲ | حَزْم آن باشد که گویی تُخْمه‌ام | یا سَقیمَم، خستهٔ این دَخْمه‌ام | |
| ۲۲۳ | یا سَرَم دَرد است، دَردِ سَر بِبَر | یا مرا خوانْده‌ست آن خالوپسر | |
| ۲۲۴ | زان که یک نوشَت دَهَد با نیش‌ها | که بِکارَد در تو نوشَش ریش‌ها | |
| ۲۲۵ | زَر اگر پنجاه اگر شَصتَت دَهَد | ماهیا او گوشت در شَسْتَت دَهَد | |
| ۲۲۶ | گَر دَهَد، خود کِی دَهَد آن پُر حِیَل؟ | جَوْزِ پوسیده‌ست گُفتارِ دَغَل | |
| ۲۲۷ | ژَغْژَغِ آن عقل و مَغْزَت را بَرَد | صد هزاران عقل را یک نَشْمُرَد | |
| ۲۲۸ | یارِ تو خرجینِ توست و کیسه‌اَت | گَر تو رامینی، مَجو جُز ویسه‌اَت | |
| ۲۲۹ | ویسه و معشوقِ تو هم ذاتِ توست | وین بُرونی‌ها همه آفاتِ توست | |
| ۲۳۰ | حَزْم آن باشد که چون دَعوت کُنند | تو نگویی مَست و خواهانِ مَنَند | |
| ۲۳۱ | دَعوتِ ایشان صَفیرِ مُرغ دان | که کُند صَیّاد در مَکْمَنْ نَهان | |
| ۲۳۲ | مُرغِ مُرده پیش بِنْهاده که این | می‌کُند این بانگ و آوازِ حَنین | |
| ۲۳۳ | مُرغ پِنْدارد که جِنْسِ اوست او | جمع آید، بَردَرَدْشان پوست او | |
| ۲۳۴ | جُز مَگَر مُرغی که حَزْمَش داد حَق | تا نگردد گیجِ آن دانه وْ مَلَق | |
| ۲۳۵ | هست بی‌حَزْمی پَشیمانی یَقین | بِشْنو این اَفْسانه را در شَرحِ این |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!