مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۸ – فَریفتنِ روستایی شهری را و به دعوت خواندنْ به لابِه و اِلْحاحِ بسیار

#دکلمه_مثنوی

#داستانهای_مثنوی_مولانا

در روزگاران قدیم، مرد شهرنشین ثروتمندی با روستایی طمعکاری آشنا شده بود. روستایی عادت کرده بود وقتی به شهر می‌آمد ماهها مهمان مرد شهری می‌شد. بالاخره روزی روستایی به شهری می‌گوید: ای آقای من چرا برای تفریح به روستای ما نمیایی؟ برای یکبار هم که شده با اهل و عیالت به روستا بیا و هوایی عوض کن. شهری هم در رد درخواست روستایی عذرها می‌آورد و از مشغله فراوان خود می‌گفت. تا اینکه فرزندان شهری به پدر گفتند: حالا که او این همه اصرار دارد چرا قبول نکنیم و به تفرج روستا نرویم؟ اما شهری که مردی دنیا دیده بود به فرزندان نصیحت کرد که این اظهار دوستی‌ها ناپایدار است و نباید به آنها اعتماد کرد. حرف‌های پخته و سنجیده مرد در فرزندان اثر نکرد چرا که هوس دیدار روستا هوش از سرشان برده بود. بنابرین پدر تسلیم میل فرزندان می‌شود. روستایی هم بعد از قول و قرار گذاشتن با آنها با شادی تمام راهی روستایش می‌شود. مرد و فرزندان بار سفر را جمع کرده و پس از مدتی راهی سفر می‌شوند. در طول سفر بسیار لطیفه‌ها گفته و مزایای سفر برمی‌شمرند و به یکدیگر می‌گویند: حتما روستایی از دل و جان ما را خدمت می‌کند و آذوقه سراسر زمستانمان را هم فراهم می‌کند. و با همین خیالات خوش راه‌های سخت را می‌پیمودند اما هرچه می‌رفتند پایانی نبود و آنها هم خسته از راه شده بودند. یک ماه گذشت و پس از سرگردانی سرانجام با زحمت فراوان روستای مورد نظر را یافتند و با شوق فراوان به سوی خانه روستایی روانه شدند و دق الباب کردند. روستایی به آستانۀ در آمد ولی انگار نه انگار که آن مسافران بی نوا را می‌شناسد. مرد شهری چند بار با گرمی سلام می‌کند اما جز پاسخی سرد چیزی نمی‌شنود. شهری مجبور میشود خودش را معرفی کند و سابقۀ دوستی چندساله شان را یادآوری کند اما روستایی در جوابش می‌گوید: چرا پرت و پلا می‌گویی؟! مگر دیوانه شده ای، این حرفها چیست که میزنی؟!! خلاصه شهری و خانواده اش چند شبی را در کوچه سر می‌کنند اما روستایی به روی خود نمی‌آورد. تا اینکه شهری که مستاصل شده بود دوباره با التماس به روستایی میگوید: لاقل درین شب سرد و بارانی جایی به ما بده تا سر کنیم. روستایی با تکبر سری تکان داده و با دست انتهای باغی را نشان می‌دهد و میگوید: در انتهای باغ مکانی است که می‌توانید شب را در آنجا بمانید اما به شرط آنکه تا صبح با تیر و کمانی که آنجاست نگهبانی دهی تا اگر گرگ یا درنده ای آمد هلاکش کنی. شهری بیچاره با جان و دل پذیرفت و با اهل و عیال آنجا رفت. نیمه شب شبح گرگی ظاهر می‌شود. شهری بی‌درنگ تیر به چلۀ کمان کرده و رها می‌کند. حیوان نقش زمین می‌شود و ضمن افتادن بادی هم از او رها می‌شود. ناگهان روستایی سراسیمه خود را به انتهای باغ می‌رساند و فریاد میزند: ای ناجوانمرد، چرا کرّه خر مرا کشتی؟! شهری میگوید: نه باباجان، دقت کن من گرگ را زده‌ام نه خر تو را. روستایی می‌گوید: نه خیر. من صدای باد حیوان خود را از صدای بیست بادِ دیگر تشخیص می‌دهم. شهری که از رجز خوانی او در باب درک و حافظه خود عصبانی شده بود جواب داد: ای مردک چطور است صدای باد خر خود را می‌شناسی اما مرا به جای نمی‌آوری؟!