مثنوی مولانا – دفتر سوّم – بخش ۹ – قِصّهٔ اَهْلِ سَبا و طاغی کردنِ نِعمَتْ ایشان را و در رسیدنِ شومیِ طُغیان و کُفران در ایشان و بیانِ فَضیلَتِ شُکر و وَفا
| ۲۸۲ | تو نَخوانْدی قِصّهٔ اَهْلِ سَبا | یا بِخوانْدیّ و ندیدی جُز صَدا | |
| ۲۸۳ | از صَدا آن کوهْ خود آگاه نیست | سویِ مَعنی هوشِ کُهْ را راه نیست | |
| ۲۸۴ | او هَمی بانگی کُند بی‌گوش و هوش | چون خَمُش کردی تو، او هم شُد خَموش | |
| ۲۸۵ | دادْ حَق اهلِ سَبا را بَسْ فَراغ | صد هزاران قَصر و ایوان‌ها و باغ | |
| ۲۸۶ | شُکرِ آن نَگْزاردَند آن بَدرَگان | در وَفا بودند کمتر از سگان | |
| ۲۸۷ | مَر سگی را لُقمهٔ نانی زِ دَر | چون رَسَد، بر دَر هَمی بَندَد کَمَر | |
| ۲۸۸ | پاسْبان و حارِسِ دَر می‌شود | گَرچه بر وِیْ جور و سختی می‌رَوَد | |
| ۲۸۹ | هم بر آن دَر باشَدَش باش و قَرار | کُفر دارد کرد غیری اختیار | |
| ۲۹۰ | ورْ سگی آید غریبی روز و شب | آن سگانَش می‌کُنند آن دَم اَدَب | |
| ۲۹۱ | که بُرو آن‌جا که اَوَّل مَنْزِل است | حَقِّ آن نِعْمت گِروگانِ دل است | |
| ۲۹۲ | می‌گَزَندَش که بُرو بَر جایِ خویش | حَقِّ آن نِعْمَت فرو مَگذار بیش | |
| ۲۹۳ | از دَرِ دِل وَاهْلِ دلْ آبِ حَیات | چند نوشیدیّ و وا شُد چَشم‌هات؟ | |
| ۲۹۴ | بَس غذایِ سُکْر و وَجْد و بی‌خَودی | از دَرِ اَهْلِ دِلان بر جان زَدی | |
| ۲۹۵ | باز این دَر را رها کردی زِ حِرص | گِردِ هر دُکّان هَمی گردی زِ حِرص | |
| ۲۹۶ | بر دَرِ آن مُنْعِمانِ چَربْ‌دیگ | می‌دَوی بَهرِ ثَریدِ مُرده‌ریگ | |
| ۲۹۷ | چَربِش این‌جا دان که جانْ فَربه شود | کارِ نااومید این‌جا بِهْ شَوَد |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!