مستدرکات مولانا بخش اول

۱	کُدیه‌یی ‌می‌کُنم سَبُک بِشِنو	خَبَرِ عشق ‌می‌دَهَم به گِرو
۲	نَفَسی با خودم قَرینی دِهْ	که به میزانْ نَهَند با زَر جو
۳	تو نُوی بَخش و بَندۀ تو کُهَن	کُهَنَم را به یک نَظَر کُن نو
۴	پیشۀ کیمیا خود این باشد	که مِسِ تیره را بِبَخشَد ضَو
۵	کَرَمَت را بِگویْ تا بِدَهَد	دَرخورِ شامِ بَنده روغَنِ عَو
۶	ای دل آن شاهْ سویِ بی‌سویی است	خَلْقْ هر سو دَوَند، تو کَم دو
۷	فکرِ مَردم به هر سویی گِرو است	تو بِلاحَوْل فکر را کُن خَو
۸	بی‌سوییِ عالَمی است بَسْ عالی	شش جِهَت وادی‌یی‌ست بس دَرگَو
۹	کارِ اِمروز را مگو فردا	تا نه حسرت خوری نه گویی لَوْ
۱۰	چَشمکت ‌می‌زَنَد رَقیبِ غَیور	چَشم ازو برمگیر لاتَطْغَو
۱۱	شَمسِ تبریز، خِضْرِ عَیْنِ یقین	وارهان خَلْق را زِ عَیْنِ السّو