ترجیع بند ۴۴ مولانا
| ۱ | گَر مَهْ و گَر زُهره و گَر فَرقَدی | از همه سَعْدانِ فَلَکْ اَسْعدی | |
| ۲ | نیستی از چَرخ و ازین آسْمان | سخت لَطیفی، زِ کجا آمدی؟ | |
| ۳ | چون که به صورتْ تو مُمَثَّل شَوی | ماه رُخ و دِلْبَر و زیبا قَدی | |
| ۴ | ازتو پَدید آمده سودایِ عشق | وَزْ تو بُوَد خوبی و زیبا خَدی | |
| ۵ | گُم شُدۀ هر دل و اندیشه‌یی | هرچه شود یاوه تواَش واجِدی | |
| ۶ | خاتَم هر مُلْک و مَمالِک تویی | تاجِ سَرِ هر شَهْ و هر سَیِّدی | |
| ۷ | نوبَتِ خود بر سَرِ گَردون زدند | چون که دَمی خویش بر ایشان زدی | |
| ۸ | هر بَدی‌یی کو به تو آوَرْد رو | خوب شود، رَسته شود از بَدی | |
| ۹ | ای نَظَرت مَعْدنِ هر کیمیا | ای خودِ تو مَشْعلۀ هر خودی | |
| ۱۰ | دَرخورِ عام است چُنین شَرح‌ها | کو صِفَت و مَعرِفَتِ ایزدی؟ | |
| ۱۱ | گَر بِرَسَد بَرقْ ازان آسْمان | گیرد خورشید و فَلَک کاسِدی | |
| ۱۲ | گِرد نیایند وجود و عَدَم | عاشقی و شَرم، دو ضِدَّند هم | |
| ۱۳ | چون تَلَفِ عشق موبّد شُدی | گَر تو یکی روح بُدی صد شُدی | |
| ۱۴ | مَست و خَراب و خوش و بی‌خود شود | خَلْق، چو تو جِلْوه گَرِ خَود شُدی | |
| ۱۵ | ای دلِ من باده بِخور فاشْ فاش | حَد نَزَنَندت، چو تو بی‌حَد شُدی | |
| ۱۶ | حَدّ اگر باشد هم بُگْذَرد | شاد بِمان تو که مُخَلَّد شُدی | |
| ۱۷ | ای دلِ پُر کینه، مُصَفّا شُدی | وِیْ تَنِ دیرینه، مُجَدَّد شُدی | |
| ۱۸ | مَست هَمی‌باش و مَیا سویِ خود | چون به خود آیی، تو مُقَیَّد شُدی | |
| ۱۹ | روحْ چو آب است و بَدَن هَمچو خاک | آبی و از خاکْ مُجَرَّد شُدی | |
| ۲۰ | تیره بُدی در بُنِ خُنْبِ جهان | راوَقی اکنون و مُصَعَّد شُدی | |
| ۲۱ | خواست چراغت که بِمیرَد، وَلیک | رو که به خورشیدْ مُؤیَّد شُدی | |
| ۲۲ | جانِ تو خُفّاشِ بُد و باز شُد | چون که دَرین نورْ مُعَوَّد شُدی | |
| ۲۳ | هم نَفَسی آمد، لب را بِبَند | تا به کَی ای دَم تو درآمَد شُدی | |
| ۲۴ | ساقیِ جان آمد با جامِ جَم | نوبَتِ عِشرَت شُد، خامُش کُنم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!