ترجیع بند ۴ مولانا
| ۱ | ای دَریغا که شب آمد همه گشتیم جُدا | خُنُک آن را که به شبْ یار و رَفیق است خدا | |
| ۲ | همه خُفتَند و فُتادند به یک سو چو جَماد | تو نَخُسپی، هَله ای شاهِ جهان مونسِ ما | |
| ۳ | هین مَخُسپید که شبْ شاهِ جهانْ بَزم نَهاد | می‌کَشَد تا به سَحَرگاه شما را که صَلا | |
| ۴ | بَرجَهنده شُده هر خُفته زِجَذبِ کَرَمَش | چون گُلِستانْ زِصَبا و بَچه از ذوقِ صِبا | |
| ۵ | شب نخوردی به سَحَر، اِشْکَمِ او پُر بودی | مُصْطفی را و بِگُفتی که شُدم ضَیْفِ رضا | |
| ۶ | کرده آماس زِاِستادنِ شبْ پایِ رَسول | تا قَبا چاک زدند از سَهَرَش اهلِ قُبا | |
| ۷ | نی که مُسْتقَبَل و ماضی گُنَهَت مَغْفور است | گفت کین جوشِشِ عشق است، نه از خوف و رَجا | |
| ۸ | بادِ روح است که این خاکِ بَدَن را بَرداشت | خاکْ افتاد به شب، چون شُد ازو بادْ جُدا | |
| ۹ | باد ازین خاک به شب نیز نمی‌دارد دست | عشق‌ها دارد با خاکِ من این بادِ هوا | |
| ۱۰ | بی‌ثَبات است یقینْ باد، وَفایَش نَبُوَد | بی‌وَفا را کُند این عشقْ همه کانِ وَفا | |
| ۱۱ | آن صِفَت کِش طَلَبی سَر به تَکَبُّر بِکَشَد | عشق آرَد به دَمی در طَلَب و طالَ بَقا | |
| ۱۲ | عشق را در مَلَکوتِ دو جهان توقیع است | شَرحِ آن می‌نکُنم زان که گَهِ تَرجیع است | |
| ۱۳ | آدمی جویَد پیوسته کَش و پُر هُنری | عشق آید دَهَدَش مَستی و زیر و زَبَری | |
| ۱۴ | دلِ چون سنگ در آن است که گوهر گردد | عشقْ فارغ کُنَدَش از گُهَر و بی‌گُهَری | |
| ۱۵ | حِرص خواهد که به شاهانِ کَرَم دَربافَد | لولیان چو بِبینَد، شود او هم سَفَری | |
| ۱۶ | لولیانند دَرین شهر که دل‌ها دُزدند | چَشم ازین خَلْق بِبَندی، چو دریشان نِگَری | |
| ۱۷ | چَشمِ مَستَش چو کُند قَصْدِ شکارِ دلِ تو | دلْ نِگَه داری و سودت نکُند چاره گَری | |
| ۱۸ | عاشقانند تو را در کَنَفِ غَیبْ نَهان | گَر تو بینی نکُنی، از غَمشان بویْ بَری | |
| ۱۹ | آبِ خوش را چه خَبَر از حَسَراتِ تشنه؟ | یوسْفان را چه خَبَر از نَمَک و خوشْ پسری؟ | |
| ۲۰ | سَر و سَروَر چو که با توست چه سَرگردانی | جانِ اندیشه چو با توست، چه اندیشه دَری | |
| ۲۱ | گَر تو را دست دَهَد آن مَهْ، از دستْ رَوی | وَرْ تو را راه زَنَد آن پَرِی ما، بِپَری | |
| ۲۲ | چون تو را گرم کُند شَعشَعه‌هایِ خورشید | فارغ آیی زِرِسالاتِ نَسیمِ سَحَری | |
| ۲۳ | وَرْ سَلامی شِنَوی از دو لبِ یوسُفِ مصر | شِکَر اَنْدَر شِکَر اَنْدَر شِکَر اَنْدَر شِکَری | |
| ۲۴ | همه مَخْمور شُدَسْتیم، بگو ساقی را | تا که بی‌صَرفه دَهَد بادۀ مُشتاقی را | |
| ۲۵ | دُزدِ اندیشۀ بَد را سویِ زندان آرید | دستِ او سخت بِبَندید و به دیوان آرید | |
| ۲۶ | شِحْنۀ عقل اگر مالِشِ دُزدان نَدَهَد | شِحْنه را هم بِکَشانید و به سُلطان آرید | |
| ۲۷ | تشنگان را به سویِ آبْ صَلایی بِزَنید | طوطیان را به کَرَمْ در شِکَرسْتان آرید | |
| ۲۸ | بَزمِ عام است و شَهَنْشاه چُنین گفت که: زود | ساقیان را همه در مَجْلِسِ مَستان آرید | |
| ۲۹ | می‌رَسَد از چپ و از راست طَبَق‌هایِ نِثار | نیمْ جانی چه بُوَد، جانِ فراوان آرید | |
| ۳۰ | هرچه آرید اگر مُرده بُوَد جان یابد | اَللَّهْ اَللَّهْ که همه رو به چُنین جان آرید | |
| ۳۱ | دورِ اِقْبال رَسید و لبِ دولت خندید | تا به کِی دَردِ سَر و دیدۀ گِریان آرید | |
| ۳۲ | هر کِه دل دارد، آیینه کُند آن دل را | آیِنِه هدیه بِدان یوسُفِ کَنْعان آرید | |
| ۳۳ | بِگُشادند خَزینه همه خِلْعَت پوشید | مُصْطَفی باز بِیامَد، همه ایمان آرید | |
| ۳۴ | دست‌ها را همه در دامَنِ خورشید زنید | همه جمعیَّت ازان زُلْفِ پَریشان آرید | |
| ۳۵ | اَنْدَرین مَلْحَمه نُصرت همه با تیغِ خداست | از غَنایِم همه اِبْلیسِ مسلمان آرید | |
| ۳۶ | خُنُک آن جان که خَبَر یافت زِ شب‌هایِ شما | خُنُک آن گوش که پُر گشت زِ هَیهایِ شما |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!