ترجیع بند ۹ مولانا
| ۱ | باز این دلِ سَرمَستم، دیوانۀ آن بَند است | دیوانه کسی باشد، کو بی‌دل و پیوند است | |
| ۲ | سَرمَست کسی باشد، کو خود خَبَرش نَبْوَد | عارفْ دلِ ما باشد، کو بی‌عَدَد و چند است | |
| ۳ | در حَلْقۀ آن سُلطان، در حَلْقه نِگینَم من | ای کور به من بِنْگَر، من وَرْدَم و شَهْ قَند است | |
| ۴ | نَزْ خاکم و نَزْ بادم، نَزْ آتش و نَزْ آبم | آن چیز شُدم کلّی، کو بر همه سوگند است | |
| ۵ | من عیسیِ آن ماهم، کَزْ چَرخ گُذَر کردم | من موسیِ سَرمَستَم، کَاللهْ درین ژَنده است | |
| ۶ | دیوانه و سَرمَستَم، هم جامِ تَنْ اِشْکَستم | من پَند بِنَپْذیرم، چه جایِ مرا پَند است؟ | |
| ۷ | من صوفی چرا باشم؟ چون رِنْدِ خَراباتم | من جامْ چرا نوشَم؟ با جامْ کِه خُرسند است؟ | |
| ۸ | من قطره چرا باشم؟ چون غَرق در آن بَحْرم | من مُرده چرا باشم؟ چون جام ودِلَم زنده است | |
| ۹ | تَنْ خُفت دَرین گُلْخَن، جان رفت دَران گُلْشَن | من بودم و بی‌جایی، وین نایْ که نالنده است | |
| ۱۰ | از خویشْ حَذَر کردم، وَزْ دورِ قَمَر جَستَم | بر عَرشْ سَفَر کردم، شکلی عَجَبی بَستم | |
| ۱۱ | باز آمدم از سُلطان با طَبْل و عَلَم، فرمان | سَرمَست و غَزَل گویان، اسرارِ اَزَلْ جویان | |
| ۱۲ | باز این دلِ دیوانه، زنجیر هَمی‌بُرَّد | چون بَرق هَمی‌رَخشَد، مانند اَسَدْ غُرّان | |
| ۱۳ | چون تیر هَمی‌پَرَّد از قوسِ تَنَم، جانم | چون ماهْ دِلَم تابان، از کُنگُرۀ میزان | |
| ۱۴ | جانْ یوسُفِ کَنْعان است، افتاده به چاهِ تَن | دلْ بُلبُلِ بُستان است، افتاده دَرین ویران | |
| ۱۵ | می‌اُفتم و می‌خیزم چون یاسَمَن از مَستی | می‌غَلْطَم در میدان، چون گویْ از آن چوگان | |
| ۱۶ | سُلطانِ سَلاطینم، هم آنم و هم اینم | من خازنِ سُلطانم، پُر گوهرم و مَرجان | |
| ۱۷ | پَهْلویِ شَهَنْشاهم، هم بَنده و هم شاهم | جِبْریل کجا گُنجَد آن جا که من و یزدان؟ | |
| ۱۸ | تو حَلْق هَمی‌دَرّی از خوردنِ خونِ خَلْق | وَرْدَلْق هَمی‌پوشی، مانندِ سگِ عُریان | |
| ۱۹ | در آخُرِ آن گاوان، آخِر چه کُنی مَسکَن؟ | مِسکین شو و قُربان شو، در طویِ چُنان خاقان | |
| ۲۰ | احمد چو مرا بیند، رُخْ زَرد چُنین سَرمَست | او دستِ مرا بوسَد، من پایِ وِرا پیوست | |
| ۲۱ | امروز مَنَم احمد، نی احمدِ پارینه | امروز مَنَم سیُمرغ، نی مُرغَکِ هر چینه | |
| ۲۲ | شاهی که همه شاهان، خَربَندۀ آن شاهند | امروز من آن شاهَم، نی شاهِ پَریرینه | |
| ۲۳ | از شَربَتِ اَللّهی، وَزْشُربِ اَنَاالْحَقّی | هریک به قَدَح خوردند، من با خُم و قِنّینه | |
| ۲۴ | من قبلۀ جان‌هایم، من کعبۀ دل‌هایم | من مسجدِ آن عَرشَم، نی مسجدِ آدینه | |
| ۲۵ | من آیِنِۀ صافم، نی آیِنِۀ تیره | من سینۀ سینایم، نی سینۀ پُر کینه | |
| ۲۶ | من مَستِ اَبَد باشم، نی مَستْ زِباغ و رَزْ | من لُقمۀ جان نوشَم، نی لُقمۀ تَرخینه | |
| ۲۷ | گَر بازِ چُنان اوجی، کو بال و پَرِ شاهی؟ | وَرْ خرس نه‌یی، چونی با صورتِ بوزینه؟ | |
| ۲۸ | ای آن کِه چو زَر گشتی، از حَسرتِ سیمین بَر | زَر عاشقِ رنگِ من، تو عاشقِ زَرّینه | |
| ۲۹ | در خانقهِ عالَم، در مدرسۀ دنیا | من صوفیِ دلْ صافم، نی صوفیِ پَشمینه | |
| ۳۰ | خاموش شو و پَس در، تو پَردۀ اسراری | زیرا که سِزَد ما را جَبّاری و سَتّاری |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!