ترجیع بند ۱ مولانا
| ۱ | هم روتْ خوش، هم خوتْ خوش، هم پیچِ زُلْف و هم قَفا | هم شیوه خوش، هم میوه خوش، هم لُطفِ تو خوش، هم جَفا | |
| ۲ | ای صورتِ عشقِ اَبَد، وِیْ حُسنِ تو بیرون زِ حَدّ | ای ماه رویِ سَروْقَد، ای جانْ فَزایِ دِلْگُشا | |
| ۳ | ای جانِ باغ و یاسَمین، ای شمعِ اَفْلاک و زمین | ای مُسْتَغاثُ الْعاشقین، ای شَهْسَوارِ هَل اَتی | |
| ۴ | ای خوانِ لُطف انداخته، وِیْ با لَئیمان ساخته | طوطیّ و کَبْک و فاخته، گفته تو را خُطبه یْ ثَنا | |
| ۵ | ای دیدۀ خوبانِ چین، در رویِ تو نادیده چین | دامَن زِ گولان دَرمَچین، مَخْراشِ رُخسارِ رِضا | |
| ۶ | ای خُسروان درویشِ تو، سَرها نَهاده پیشِ تو | جُمله ثَنا اَنْدیشِ تو، ای تو ثَناها را سِزا | |
| ۷ | ای صَبْر بَخشِ زاهِدان، اخلاصْ بَخشِ عابِدان | وِیْ گُلْسِتانِ عارفان، در وَقتِ بَسْط و اِلْتِقا | |
| ۸ | با عاشقانم جُفتْ من، امشب نخواهم خُفتْ من | خواهم دُعا کردن تو را، ای دوست، تا وَقتِ دُعا | |
| ۹ | دارم رفیقان از بُرون، دارم حَریفانِ دَرون | در خانه جوقی دِلْبَران، بر صُفّه اِخْوانِ صَفا | |
| ۱۰ | ای رونَقِ باغ و چَمَن، ای ساقیِ سَرو و سَمَن | شیرین شُده‌ست از تو دَهَن، تَرجیع خواهم گفت من | |
| ۱۱ | تنها به سَیْران می‌رَوی، یا پیشِ مَستان می‌رَوی | یا سویِ جانان می‌رَوی، باری خُرامان می‌رَوی | |
| ۱۲ | در پیشِ چوگانِ قَدَر، گویی شُدم بی‌پا و سَر | بَرگیر و با خویشَم بِبَر، گَر سویِ میدان می‌رَوی | |
| ۱۳ | از شَمس نَنگ آید تو را، مَهْ تیره رَنگ آید تو را | اَفْلاک تَنگ آید تو را، گَر بَهرِ جولان می‌رَوی | |
| ۱۴ | بَس نادره یار آمدی، بَس خوبْ دِلْدار آمدی | بَس دیر و دشوار آمدی، بَس زود و آسان می‌رَوی | |
| ۱۵ | ای دِلْبَرِ خورشیدرو، وِیْ عیسیِ بیمارجو | ای شاد آن قومی که تو، در کویِ ایشان می‌رَوی | |
| ۱۶ | تو سَر به سَر جانی مَگَر، یا خِضْرِ دورانی مَگَر | یا آبِ حیوانی مَگَر، کَزْ خَلْقْ پنهان می‌رَوی | |
| ۱۷ | ای قبلۀ اندیشه‌ها، شیرِ خدا در بیشه‌ها | ای رَهنِمایِ پیشه‌ها، چون عقل در جان می‌رَوی | |
| ۱۸ | گَهْ جامْ هُش را می‌بَرَد، پَرده یْ حَیا بَر‌می‌دَرد | گَهْ روح را گوید خِرَد، چون سویِ هِجْران می‌رَوی؟ | |
| ۱۹ | هِجْرانِ چه؟ هر جا که تو گردی برای جست و جو | چون ابر با چَشمانِ تَر، با ماهِ تابان می‌رَوی | |
| ۲۰ | ای نورِ هر عقل و بَصَر، روشن‌تَر از شَمس و قَمَر | تَرجیعِ سِیّوم را نِگَر، نیکو بَرو اَفگَن نَظَر | |
| ۲۱ | یک مسئله می‌پُرسَمَت، ای روشنی در روشنی؟ | آن چه فُسون در می‌دَمی، غَم را چو شادی می‌کُنی | |
| ۲۲ | خود در فُسونْ شیرین لَبی، مانندِ داودِ نَبی | آهن چو مومی می‌شود، بر می‌کَنیش از آهنی | |
| ۲۳ | نی بلکه شاهِ مُطْلَقی، بَگْلَربَگِ مُلْکِ حَقی | شاگردِ خاصِ خالِقی، از جُمله اَفْسون‌ها غَنی | |
| ۲۴ | تا من تو را بِشْناختم، بس اسبِ دولت تاختم | خود را بُرون انداختم، از ترس‌ها در ایمِنی | |
| ۲۵ | هر لحظه‌یی جانِ نُوَم، هر دَم به باغی می‌رَوَم | بی‌دست و بی‌دل می‌شَوَم، چون دست بر من می‌زَنی | |
| ۲۶ | نی چَرخ دانم نی سُها، نی کاله دانم نی بَها | با این که نادانم مَها، دانم که آرامِ مَنی | |
| ۲۷ | ای رازِقِ مُلْک و مَلَک، وِیْ قُطْبِ دورانِ فَلَک | حاشا از آن حُسن و نَمَک، که دل زِ مِهْمان برکَنی | |
| ۲۸ | خوش ساعتی کان سَروِ من، سرسَبز باشد در چَمَن | وَزْ بادِ سودا پیشِ او چون بید باشم مُنْثَنی | |
| ۲۹ | لاله به خونْ غُسلی کُند، نرگس به حیرت بَرتَنَد | غُنچه بِیَندازد کُلَه، سوسن فُتَد از سوسَنی | |
| ۳۰ | ای ساقیِ بَزمِ کَرَم، مَست و پَریشانِ تواَم | وِیْ گُلْشَن و باغِ اِرَم، امروز مِهْمانِ تواَم | |
| ۳۱ | آن چَشمِ شوخش را نِگَر، مَست از خَرابات آمده | در قَصْدِ خونِ عاشقان، دامَن کَمَر اَنْدَر زَده | |
| ۳۲ | سوگند خورده‌ست آن صَنَم، کین باده را گَردان کُنم | یک عقل نَگْذارم به میْ، در والد در والده | |
| ۳۳ | زین باده شان اَفْسون کُنم، تا جُمله را مَجنون کُنم | تا تو نیابی عاقلی، در حَلْقۀ آدم کَده | |
| ۳۴ | لیلیِّ ما ساقیِّ جان، مَجنونِ او شَخصِ جهان | جُز لیلی و مَجنون بُوَد، پَژمُرده و بی‌فایده | |
| ۳۵ | از دستِ ما یا میْ بَرَد، یا رَخْت در لاشَی بَرَد | از عشقِ ما جان کِی بَرَد، گَر مَصْطَبه گَر مَعْبده | |
| ۳۶ | گَر من نَبینَم مَستیاَت، آتش زَنَم در هستیاَت | بادهت دَهَم مَستَت کُنم، با گیر و دار و عَربَده | |
| ۳۷ | بُگْذشت دورِ عاقلان، آمد قِرانِ ساقیان | بَرریز یک رَطْلِ گِران، بر مُنْکِرِ این قاعده | |
| ۳۸ | آمد بهار و رفت دی، آمد اَوانِ نوش و نی | آمد قِرانِ جام و میْ، بُگْذشت دورِ مایده | |
| ۳۹ | رفت آن عَجوزِ پُر دَغَل، رفت آن زَمستان و وَحَل | آمد بهار و زاد ازو، صد شاهِد و صد شاهِده | |
| ۴۰ | تَرجیع کُن هین ساقیا، دَردِهْ شرابی چون بَقَمْ | تا گَرم گردد گوش‌ها، من نیز تَرجیعی کُنم |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!