ترجیع بند ۸ مولانا
| ۱ | بُلبُلِ سَرمَست برایِ خدا | مَجْلِسِ گُل بین و به مِنْبَر بَرآ | |
| ۲ | هین به غَنیمتْ شِمُر این روزِ چند | زان که ندارد گُلِ رَعْنا وَفا | |
| ۳ | ای دَمِ تو قوتِ عروسانِ باغ | فصلِ بهار است، بِزَن اَلصَّلا | |
| ۴ | جانِ من و جانِ تو را پیش ازین | سابقه‌یی بُوَد که گشت آشنا | |
| ۵ | اُلْفَتِ امروز ازان سابقه‌ست | گرچه فراموش شُد آن‌ها تو را | |
| ۶ | سیر بِبینیم رُخِ هَمدِگَر | ناشُده ما از رُخ و از تَنْ جُدا | |
| ۷ | تا بِشِناسیم دَران حَشْرِ نو | چون که چُنین بوقَلَمونیم ما | |
| ۸ | صورتِ یوسُف به یکی جُرم شُد | صورتِ گُرگی بَرِ اَهلِ هوا | |
| ۹ | از غَرَضی چون پِنِهان شُد زِچَشم | صورتِ آن خُسروِ شیرین لِقا | |
| ۱۰ | پس چو مُبَدَّل شود آن صورتش | چونْش شِناسی تو بِدین چَشم‌ها | |
| ۱۱ | یارَب بِنْماش چُنان که وِیْ است | از حَقْ دَرخواست چُنین مُصْطفا | |
| ۱۲ | خیز به تَرجیع بِگو باقی‌اَش | نیک نِشانَش کُن و خَطّی بِکَش | |
| ۱۳ | ای رُخِ تو حَسرتِ ماه و پَری | پَر بِگُشادی، به کجا می‌پَری؟ | |
| ۱۴ | هین، گِروی دِهْ سَره، آن گَهْ بُرو | رَفتنِ تو نیست زِما سَرسَری | |
| ۱۵ | زنده جهان زابِ حَیاتِ تو است | مَستِ قُروی تو دلِ لاغَری | |
| ۱۶ | خود چه بُوَد خاک، که در چَرخِ توست | این فَلَکِ روشنِ نیلوفری | |
| ۱۷ | زین بِگُذشتم به خدا راست گو | رَخْت ازین خانه کجا می‌بَری؟ | |
| ۱۸ | در دو جهان کارْ تو داریّ و بَس | راست بگو تا به چه کار اَنْدَری | |
| ۱۹ | وَرْ بِنَگویی تو، گُواهی دَهَد | چَشمِ تو آن فِتْنه گَرِ عَبْهَری | |
| ۲۰ | جانِ چو دریایِ تو تَنگ آمده‌ست | زین وَطَنِ مُخْتَصرِ ششْدری | |
| ۲۱ | چون نَشَوی سیر ازین آبِ شور | چون که امیرْ آبِ دو صد کوثَری | |
| ۲۲ | رُست زِپایِ تو به فَضْلِ خدا | بَهرِ رَهِ چَرخِ پَرِ جعفری | |
| ۲۳ | شاعرِ تو دستْ دَهان بَر نَهاد | تا که کُند شاه به خودْ شاعری | |
| ۲۴ | شاه هَمی‌گوید تَرجیع را | تا سه تمامش کُن و باقی تو را | |
| ۲۵ | ای کِه مَلَکْ طوطیِ آن قَنْدهات | کوزه گَرَم، کوزه کُنم از نَبات | |
| ۲۶ | لیکْ فَقیرم تو زِیاقوتِ خویش | وَقتِ زکات است، مرا دِهْ زکات | |
| ۲۷ | سابِقِ خیری تو و خاصه کُنون | موسمِ خیر است و اَوانِ صَلات | |
| ۲۸ | نَکْ رَمَضان آمد و قَدر است و عید | وَزْ تو رَسیده‌ست، در آن شبْ بَرات | |
| ۲۹ | در هَوَسِ بَحْرِ تو دارم لَبی | کان نَشَود تَر زِهزارانْ فُرات | |
| ۳۰ | حَبْسِ دِلَم چاهِ زَنَخدانِ توست | کِی طَلَبَم زین چَهْ و زندانْ نَجات | |
| ۳۱ | عَرضِ فَلَک دارد این قَعْرِ چاه | عَرصۀ او تیز نَظَر را کِفات | |
| ۳۲ | صورتِ عشقی تو و بی‌صورتی | این عَدَد اَنْدَر صِفَت آمد، نه ذات | |
| ۳۳ | هم تو بِگو زانک سُخَن‌هایِ خَلْق | پیشِ کَلامِ تو بُوَد تُرَّهات | |
| ۳۴ | هم تو بگو ای شَهِ نَطْعِ وجود | ای همه شاهان زِ تو در بیتِ مات | |
| ۳۵ | چون که سه تَرجیع بِگُفتم، بِدِه | تا عَرَبی گویم یا سَعْدُ‌هات | |
| ۳۶ | یا قَمَرَالْحُسْنِ مُزِیلَ الظَّلامِ | جُدْ بِطُلوعٍ مَعَ کاسِ الْمُدام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!