ترجیع بند ۷ مولانا
| ۱ | مَستیّ و عاشقیّ و جوانیّ و یارِ ما | نوروز و نوبهار و حَمَل می‌زَند صَلا | |
| ۲ | هرگز ندیده چَشمِ جهانْ این چُنین بهار | می‌رویَد از زمین و زِ کُهْسارْ کیمیا | |
| ۳ | پَهْلویِ هر درخت، یکی حورِ نیک بَخت | دُزدیده می‌نِمایَد اگر مَحْرمی لِقا | |
| ۴ | اِشْکوفه می‌خورَد زِمیِ روحْ طاسْ طاس | بِنْگَر به سویِ او که صَلا می‌زَنَد تو را | |
| ۵ | میْ خوردنش ندیدی، اِشْکوفه اَش بِبین | شاباش ای شکوفه و ای باده مَرْحبا | |
| ۶ | سوسن به غُنچه گوید بَرجِه چه خُفته‌یی | شمع است و شاهِد است و شراب است و فِتْنه‌ها | |
| ۷ | ریحان و لاله‌ها بِگِرفته پیاله‌ها | از کیست این عَطا؟ زِ کِه باشد جُز از خدا؟ | |
| ۸ | جُز حَق همه گدا و حَزینَند و روتُرُش | عبّاسِ دَبْس در سَر و بیرون چو اَغْنیا | |
| ۹ | کَد کردن از گدا نبود شَرطِ عاقلی | یک جُرعه میْ بُدیش، بُدی مَستْ هَمچو ما | |
| ۱۰ | سُنبُل به گوشِ گُل پِنِهان شُکر کرد و گفت | هرگز مَباد سایۀ یَزدانْ زِما جُدا | |
| ۱۱ | ما خِرقه‌ها همه بِفْکَندیم پارسال | جان‌ها دریغ نیست، چه جایِ دو سه قَبا | |
| ۱۲ | ای آن کِه کُهْنه دادی، نَکْ تازه بازگیر | کوریِّ هر بَخیلِ بَداَنْدیشِ ژاژخا | |
| ۱۳ | هر شَهْ عِمامه بَخشَد، وین شاهْ عقل و سَر | جان‌هاست بی‌شُمار مَر این شاه را عَطا | |
| ۱۴ | ای گُلِستانِ خندان، رو شُکرِ ابر کُن | تَرجیعْ باز گوید باقیش، صبر کُن | |
| ۱۵ | ای صد هزار رَحْمَتِ نو زِآسْمان داد | هر لحظه بی‌دَریغْ بَران رویِ خوبْ باد | |
| ۱۶ | آن رو که رویِ خوبانْ پَرده وْنِقابِ اوست | جُمله فَنا شوند، چو آن رو کُند گُشاد | |
| ۱۷ | زُهره چه رو نِماید، در فَرِّ آفتاب؟ | پَشّه چه حَمله آرَد، در پیشِ تُندباد؟ | |
| ۱۸ | ای شادْ آن بهار که در وِیْ نَسیمِ توست | وِیْ شادْ آن مُرید که باشی تواَش مُراد | |
| ۱۹ | از عشقْ پیشِ دوست بِبَستم دَمی کَمَر | آوَرْد تاجِ زَرّین، بر فَرقِ من نَهاد | |
| ۲۰ | آن کو برهنه گشت و به بَحْرِ تو غوطه خورْد | چون پاکْ دل نباشد و پاکیزه اِعْتقاد؟ | |
| ۲۱ | آن کَزْ عِنایَتِ تو سِلاحِ صَلاح یافت | با این چُنین صَلاحْ چه غَم دارد از فَساد | |
| ۲۲ | هرکَس که اِعْتِماد کُند بر وَفایِ تو | پا بَرنَهد به فَضْلْ بَرین بامِ بی‌عِماد | |
| ۲۳ | مَغْفورِ ما تَقَدَّم و هم ما تَأخَّر است | ایمِن زِ اِنْقِطاع و زِ اِعْراض و اِرْتِداد | |
| ۲۴ | سَرسَبز گشت عالَم، زیرا که میرِآب | آخِرزمانیان را آبِ حَیات داد | |
| ۲۵ | بَختی که قرنِ پیشینْ در خواب جُسته اند | آخِرزمانیان را کرده‌ست اِفْتِقاد | |
| ۲۶ | حَلْوا نه او خورَد که بُد انگشتِ او دراز | آن کَس خورَد که باشد مَقْبولِ کیقُباد | |
| ۲۷ | دریایِ رَحمَتَش زِپُری موج می‌زَنَد | هر لحظه‌یی بِغُرَّد و گوید که یا عِباد | |
| ۲۸ | هم اصلِ نوبهاری و هم فَصلِ نوبهار | تَرجیعِ سِیّوم است، هَلا قِصّه گوش دار | |
| ۲۹ | شب گشته بُوَد و هر کَس در خانه می‌دَوید | ناگَهْ نمازِ شامْ یکی صُبح بَردَمید | |
| ۳۰ | جانی که جان‌ها هَمگی سایه‌هایِ اوست | آن جانْ برایِ پَروَرشِ جان‌ها رَسید | |
| ۳۱ | تا خَلْق را رَهانَد زین حَبْس و تَنْگنا | بر رَخْشْ زین نَهاد و سَبُک تَنگْ بَرکَشید | |
| ۳۲ | از بَند و دامِ غَم که گرفته‌ست راهِ خَلْق | هر دَم گُشایشی‌ست و گُشاینده ناپَدید | |
| ۳۳ | بُگْشای سینه را که صَبایی هَمی‌رَسَد | مُرده حَیات یابَد و زنده شود قَدید | |
| ۳۴ | باور نمی‌کُنی، به سویِ باغ رو، بِبین | کان خاکْ جُرعه‌یی زِ شرابِ صَبا چَشید | |
| ۳۵ | گَر زان که بر دلِ تو جَفا قُفل کرده است | نَکْ طَبْل می‌زَنند که آمد تو را کلید | |
| ۳۶ | وَرْ طَعْنه می‌زَنند بر اومیدِ عاشقان | دریا کجا شود به لبِ این سگانْ پَلید | |
| ۳۷ | عیدی‌ست صوفیان را، وین طَبْل‌ها گُواه | وَرْ طَبْل هم نباشد، چه کم شود زِ عید | |
| ۳۸ | بازارْ آخِر آمد، هین چه خریده‌یی؟ | شاد آن کِه داد او شَبه‌یی، گوهری خرید | |
| ۳۹ | بِشْناخت عیب‌هایِ مَتاع غُرور را | بُگْزید عشقِ یار و عجایب دُری گُزید | |
| ۴۰ | نادر مُثَّلثی که تو داری، بِخور حَلال | خُمخانۀ اَبَد، خُنُک آن کَنْدَرو خزید | |
| ۴۱ | هر لحظۀ‌یی بهارِ نو است و عُقارِ نو | جانَش هزار بار چو گلْ جامه‌ها دَرید | |
| ۴۲ | منْ عشق را بِدیدَم، بر کَفْ نَهاده جام | می‌گفت عاشقان را از بَزمِ ما سَلام |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!