ترجیع بند ۵ مولانا
| ۱ | آنچه دیدی تو زِ دَردِ دِلَم اَفْزود بیا | ای صَنَم زود بیا، زود بیا، زود بیا | |
| ۲ | سود و سَرمایۀ من گَر بِرَوَد باکی نیست | ای تو عُمرِ من و سَرمایۀ هر سود بیا | |
| ۳ | مونِسِ جان و دِلَم بی‌رُخِ تو صبری بود | آتَشَت صبر و قَرارم همه بِرْبود بیا | |
| ۴ | غَرَض از هَجْر گَرَت شادیِ دشمن بوده‌ست | دُشمنَم شاد شُد و سخت بیاسود بیا | |
| ۵ | گوهرِ هر دو جهان گرچه چُنین سَنگْ دلی | آبِ رَحمَت زِ دلِ سنگْ چو بُگْشود بیا | |
| ۶ | ناله‌هایِ دل و جان را جُزِ تو مَحْرَم نیست | ای دِلَم چون کُه و کُه را تو چو داوود بیا | |
| ۷ | شَمسِ تبریز مگو هَجْرْ قَضایِ اَزَل است | کان چه خواهی تو قَضا نیز همان بُوَد بیا | |
| ۸ | شَمسِ تبریز که جانْ طالَ بَقایِ تو زَنَد | ماهْ دُرّاعۀ خود چاکْ برایِ تو زَنَد | |
| ۹ | زَخْمِ عشقِ چو وِیی را نَبُوَد هیچ رَفو | صَبر کُن، هیچ مگو، هیچ مگو، هیچ مگو | |
| ۱۰ | طَلَبِ خانۀ وِیْ کُن که همه عشق دَروست | می‌دو امروز بَرین دَر به دَر و کویْ به کو | |
| ۱۱ | ای بسا شیر که آموختی اَش بُزبازی | سویِ بازار که بَرجِه هَله زیرک، هَله زو | |
| ۱۲ | آبِ خوبی همه در جویِ تو، آن گَه گویی | بر دَرِ خانۀ ما تَخته مَنِه، جامه مَشو | |
| ۱۳ | به سیاهیِّ غَم اَرْ شاد شَوَم مَعْذورم | که بِبُرده‌ست از آن زُلْفِ سِیَه یک سَرِ مو | |
| ۱۴ | روبه رو می‌نِگَرم وَقتِ مَلامَت به عَذول | که دران خالْ نِگَر یک نَظَر ای جانِ عمو | |
| ۱۵ | شَمسِ تبریز چو در جویْ تو غوطی خوردم | جامه گُم کردم و خود نیست نشان از لبِ جو | |
| ۱۶ | شَمسِ تبریز که زو جان و جهان شادان است | آن کِه دارد طَرَفی از غَمِ او شاد آن است | |
| ۱۷ | زَاوَّلِ روز که مَخْموریِ مَستان باشد | ساغَرِ عشقْ مرا بر سَرِ دَستان باشد | |
| ۱۸ | از پِگَهْ پیشِ رُخِ خوبِ تو رَقّاص شُدیم | این چُنین عادتِ خورشیدْپَرَستان باشد | |
| ۱۹ | لولیِ دیده بران زُلْفْ رَسَن می‌بازد | زان که جانْبازی ازان رویْ بَس آسان باشد | |
| ۲۰ | شُکرِ تو من زِچه رو از بُنِ دندان نکُنم | کَزْ لبِ تو شِکَرم در بُنِ دندان باشد | |
| ۲۱ | ای عَجَب آن لبِ او تا چه دَهَد در دَمِ صُلح | چون که در خَشم، کمینْ بَخشِشِ او جان باشد | |
| ۲۲ | عَدَدِ ریگِ بیابانْ اگرم باشد جان | بِدَهَم، گَر بِدَهی بوسه، چه ارزان باشد | |
| ۲۳ | شَمسِ تبریز به جُز عشقْ زِ من هیچ مَجو | زان کسی دادِ سُخَن جو، که سُخَن دان باشد | |
| ۲۴ | شَمسِ تبریز چو میخانۀ جانْ باز کُند | هر یکی را بِدَهَد باده و جانْباز کُند | |
| ۲۵ | ای غَم آخِر عَلَفِ دودِ تو کم نیست، بُرو | عاشقانیم که ما را سَرِ غَم نیست، بُرو | |
| ۲۶ | غَم و اندیشه بُرو روزیِ خود بیرون جو | روزیِ ما به جُز از لُطف و کَرَم نیست، بُرو | |
| ۲۷ | شادیِ هر دو جهان در دلِ عُشاقِ اَزَل | در مَیا، کین سَرِ حَد جایِ تو هم نیست، بُرو | |
| ۲۸ | خُفته ایم از خود و بی‌خود شُده، دیوانه ازو | دان که بر خُفته و دیوانه قَلَم نیست، بُرو | |
| ۲۹ | ای غَم اَرْ دَم دَهی از مَصْلَحَتِ آخِرِ کار | دلِ پُر آتشِ ما قابِلِ دَم نیست، بُرو | |
| ۳۰ | عَلَفِ غَم به یقینْ عالَمِ هستی باشد | جایِ آسایشِ ما جُز که عَدَم نیست، بُرو | |
| ۳۱ | شَمسِ تبریز اگر بی‌کَس و مُفرَد باشد | آفتاب است، وِرا خَیْل و حَشَم نیست، بُرو | |
| ۳۲ | شَمسِ تبریز تو جانیّ و همه خَلْقْ تَن‌اند | پیشِ جان و تَنِ تو صورتِ تنها چه تَنَند |
چقدر این سایت کامله آخه. چقدر زحمت کشیده برای تدارک همچین نعمتی. دست بوس شما هستم درود بر شرافت پاک شما.