ترجیع بند ۶ مولانا
| ۱ | ای ساقیانِ مُشْفِق، سودا فُزود سودا | این زَرد چِهرگان را، حَمْرا دهید، حَمْرا | |
| ۲ | ای میرِ ساقیانم، ای دستگیرِ جانم | هنگامِ کار آمد، مَردانه باش مولا | |
| ۳ | ای عقل و روحْ مَستَت، آن چیست در دو دَستَت؟ | پیش آر و در میان نِهْ، پَنهانْ مَدار جانا | |
| ۴ | ای چَرخْ بی‌قَرارت، وِیْ عقلْ در خُمارَت | بُگْشا دَمی کِنارت، صَفرام کرد صَفرا | |
| ۵ | ای خواجۀ فُتُوَّت، دیباجۀ نُبوَّت | وِیْ خُسروِ مُروَّت، پَنهان مَنوش حَلْوا | |
| ۶ | خَلْوَت زِ ما گُزیدی، آیینه‌یی خریدی | تا جُز تو کَس نبیند، آن چهره‌هایِ زیبا | |
| ۷ | در هر مَقام و مَسکَن، مِهْرِ تو ساخت روزَن | کَزْ تو شوند روشن، ای آفتابْ سیما | |
| ۸ | این را اگر نَنوشی، در مَرحَمَت نکوشی | تَرجیعْ هَدیه آرم، باشد کَزان بِجوشی | |
| ۹ | ای نورِ چَشم و دل‌ها، چون چَشمْ پیشوایی | وِیْ جانْ بیازموده کو را تو جانْ فَزایی | |
| ۱۰ | هر جا که رویْ آرَد جان، رویْ در تو دارد | گرچه که می‌نداند ای جان، که تو کجایی | |
| ۱۱ | هر جانبی که هستی، در دَعوتِ اَلَسْتی | مَستی دَهیّ و هستی، در جود و در عَطایی | |
| ۱۲ | در دلْ نَهی اَمانی، هر سوش می‌کَشانی | گَهْ سویِ بَستگی‌ها، گَهْ سویِ دلْ گُشایی | |
| ۱۳ | در کویِ مُسْتَفیدی، مُرده‌ست ناامیدی | کَنْدَر پناهِ کَهْفَت، سگ کرد اولیایی | |
| ۱۴ | هر کانْ طَرَف شِتابَد، ماهَت بَرو بِتابَد | هم مُلْکِ غَیب یابَد، هم عقلِ مُرتَضایی | |
| ۱۵ | او را کسی چه گوید، کو مُستْمَند جویَد | دامَن پُر از زَر آید، کُدیه کُند گدایی | |
| ۱۶ | هین، شاخ و بیخِ این را نوعی دِگَر بَیان کُن | این بَحْرِ بی‌نشان را، مینا کُن و نشان کُن | |
| ۱۷ | گُم می‌شود دلِ من، چون شَرحِ یار گویم | چون گُم شَوَم زِ خودْ من، او را چگونه جویم | |
| ۱۸ | نه گویم و نه جویم، مَحْکومِ دستِ اویم | ساقی وِیْ است و باقی، من جام یا کَدویم | |
| ۱۹ | از تو شَوَم حَریری، گَر خار و خارپُشتم | یکتا شَوَم دَرین رَهْ، گَر خود هزارتویم | |
| ۲۰ | روحی شَوَم چو عیسی، گَر یابَم از تو بوسی | جان را دَهَم چو موسی، گَر سیبِ تو بِبویم | |
| ۲۱ | من خانۀ خرابم، موقوفِ گنجِ حُسنَت | تو آبِ زندگانی، من فرشِ تو چو جویم | |
| ۲۲ | خویی فَراخ بودی با مَردمان دِلَم را | تا غیرِ تو نگُنجَد، امروز تَنگ خویم | |
| ۲۳ | از نادریِّ حُسنَت، وَزْ دقَّتِ خیالت | بی‌مَحْرمی بِمانَده، سودا و های هویم | |
| ۲۴ | سَیلابِ عشق آمد، از رَبْوۀ بلندی | بَهرِ خدا بِسازش از وَصلِ خویش بَندی |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!