ترجیع بند ۲ مولانا
| ۱ | ماهِ رَمَضان آمد، ای یارِ قَمر سیما | بَربَند سَرِ سُفره، بُگْشای رَهِ بالا | |
| ۲ | ای یاوۀ هر جایی، وَقت است که بازآیی | بِنْگَر سویِ حَلْوایی، تا کِی طَلَبی حَلْوا | |
| ۳ | یک دیدنِ حَلْوایی، زان سان کُنَدَت شیرین | که شَهْدْ تو را گوید، خاکِ تواَم ای مولا | |
| ۴ | مُرغَت زِ خور و هَیضه، مانده‌ست در این بَیضه | بیرون شو ازین بَیضه، تا باز شود پَرها | |
| ۵ | بر یادِ لبِ دِلْبَر، خُشک است لبِ مِهْتَر | خوش با شِکَم خالی، می‌نالَد چون سُرنا | |
| ۶ | خالی شو و خالی بِهْ، لب بر لبِ نابی نِهْ | چون نِی زدَمَش پُر شو، وان گاه شِکَر می‌خا | |
| ۷ | بادی که زَنَد بر نِی، قَند است دَرو مُضْمَر | وان مَریَمِ نِی، زان دَم، حامل شُده حُلْوِیّا | |
| ۸ | گَر توبه زِ نان کردی، آخِر چه زیان کردی | کو سُفرۀ نان اَفْزا، کو دِلْبَرِ جانْ اَفْزا | |
| ۹ | از دُرد به صاف آییم، وَزْ صافْ به قاف آییم | کَزْ قافِ صیام ای جان، عُصْفور شود عَنْقا | |
| ۱۰ | صَفْرایِ صیام اَرْچه، سودایِ سَر اَفْزاید | لیکِن زِچُنین سودا، یابَند یَدِ بَیضا | |
| ۱۱ | هر سال نه جوها را می پاک کُند از گِل | تا آبْ رَوان گردد، تا کِشتْ شود خَضْرا | |
| ۱۲ | بر جوی کَنان تو هم ایثار کُن این نان را | تا آبِ حَیات آید، تا زنده شود اَجْزا | |
| ۱۳ | ای مُسْتَمِع این دَم را غُرّیدنِ سَیلی دان | می‌غُرَّد و می‌خواند، جان را به سویِ دریا | |
| ۱۴ | سَرنامۀ تو ماها، هفتاد و دو دفتر شُد | وان زُهرۀ حاسِد را هفتاد و دو دَف تَر شُد | |
| ۱۵ | بَستیم دَرِ دوزخ، یعنی طَمَعِ خوردن | بُگْشای دَرِ جَنَّت، یعنی که دلِ روشن | |
| ۱۶ | بَس خِدمَتِ خَر کردی، بس کاه و جواَش بُردی | در خِدمَتِ عیسی هم، باید مَدَدی کردن | |
| ۱۷ | گَر خَر نَبُدی، آخُر کِی مَسکَنِ ما بودی | گَردون کَشدی ما را بر دیده و بر گَردن | |
| ۱۸ | آن گَنده بَغَل ما را سَر زیرِ بَغَل دارد | کینه بِکَشیم آخِر، زان کوردلِ کودَن | |
| ۱۹ | تا سُفره و نان بینی، کِی جان و جهان بینی | رو جان و جهان را جو، ای جان و جهانِ من | |
| ۲۰ | این‌ها همه رفت ای جان، بِنْگَر سویِ مُحتاجان | بی‌بَرگ شُدیم آخِر، چون گُل زِدِی و بهمن | |
| ۲۱ | سیریم ازین خَرمَن، زین گندم و زین اَرْزَن | بی‌سُنبُله و میزان، ای ماه تو کُن خَرمَن | |
| ۲۲ | ماییم چو فَرّاشان، بِگْرفته طَنابِ دل | تا خیمه زنیم امشبْ بر نرگس و بر سوسَن | |
| ۲۳ | تا چند ازین کوکو، چون فاختۀ رَهْ جو | می‌دَرَّد این عالَمْ از شاهِدِ سیمین تَن | |
| ۲۴ | هر شاهِدِ چون ماهی، رَهْ زن شُده بر راهی | هر یک چو شَهَنْشاهی، هر یک زِدِگَر اَحْسَن | |
| ۲۵ | جان بَخش و مَتَرس ای جان، بر بُخْل مَچَفْس ای جان | مِصْباحْ فُزون سوزی، اَفْزون دَهَدت روغَن | |
| ۲۶ | شاهیّ و مَعالی جو، خوش لَسْتُ اُبالی گو | از شیر بگیر این خو، مَردی، نه‌یی آخِر زَن | |
| ۲۷ | پا در رَهِ پُر خون نِهْ، رُخ بر رُخِ مجنُون نِهْ | شمشیرِ وَغا بَرکَش، کیمُخْتِ اَسَد بَرکَن | |
| ۲۸ | ای مَطرَبِ طوطی خو، تَرجیعِ سوم بَرگو | تا روحْ رَوان گردد، چون آبِ رَوان در جو | |
| ۲۹ | ای عیسیِ بُگْذشته خوش از فَلَکِ آتش | از چَرخْ فروکُن سَر، ما را سویِ بالا کَش | |
| ۳۰ | با خاک یکی بودم، زَاقْدام هَمی‌سودَم | چون یک صِفَتَم دادی، شُد خاکْ مرا مَفْرَش | |
| ۳۱ | یک سُرمه کَشیدَستی جان را تو دَرین پَستی | کِش چَشم چو دریا شُد، هر چند که بُوَد اَخْفَش | |
| ۳۲ | بی‌مَستیِ آن ساغَر، سُست است دل و لاغَر | بی‌سُرمۀ آن قیصر، هر چَشم بُوَد اَعْمَش | |
| ۳۳ | در بیشۀ شیران رو، تا صید کُنی آهو | در مَجْلِسِ سُلطان رو، وَزْبادۀ سُلطانْ چَش | |
| ۳۴ | هر سویْ یکی ساقی، با بادۀ راواقی | هر گوشه یکی مُطرب، شیرین ذَقَن و مَهْ وَش | |
| ۳۵ | از یار هَمی‌پُرسی که، عیدی وَیا عُرسی | یارَب زِ کجا داری، این دَبْدَبه و این کَش؟ | |
| ۳۶ | در شش جِهَتِ عالَم، آن شیر کجا گُنجَد | آن پَنجۀ شیرانه، بیرون بُوَد از هر شش | |
| ۳۷ | خورشید بِسوزانَد، مَهْ نیز کُند خُشکی | از رَشَّ عَلَیْهِمْ دان، این شَعْشَعه و این رَش | |
| ۳۸ | نوری که زِذوقِ او، جانْ مَستِ اَبَد مانَد | اَنْدَر نرَسَد وَاللَّهْ خورشیدِ تو در گَردش | |
| ۳۹ | چون غَرقَم، چون گویم اکنون صِفَتِ جَیحون؟ | تا بُوَد سَرَم بیرون، می‌گفت لَبَم خَوش خَوش | |
| ۴۰ | تا تو نَشَوی ماهی، این شَط نکُند غَرقَت | جُز گُلْبُنِ اَخْضَر را رَهْ نیست دَرین مَرعَش | |
| ۴۱ | شرحی که بِگفت این را آن خُسروِ بی‌هَمتا | چون گویی و چون جویی؟ لا یُکْتَب و لا یُنْقَش | |
| ۴۲ | آن دل که تو را دارد، هست از دو جهان اَفْزون | هم لیلی و هم مَجْنون، باشند ازو مَجْنون |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!