ترجیع بند ۱۰ مولانا
| ۱ | هست کسی کو چو من اِشْکار نیست؟ | هست کسی کو تَلَفِ یار نیست؟ | |
| ۲ | هست سَری کو چو سَرَم مَست نیست؟ | هست دلی کو چو دِلَم زار نیست؟ | |
| ۳ | مُختَلِف آمد همه کارِ جهان | لیکْ همه جُز که یکی کار نیست | |
| ۴ | غَرقۀ دلْ دان و طَلَب کارِ دل | آن کِه گِله کرد که دِلْدار نیست | |
| ۵ | گِردِ جهانْ جُستَم اَغْیارِ من | گشت یَقینَم که کَسْ اَغْیار نیست | |
| ۶ | مُشتریانْ جُمله یکی مُشتری است | جُز که یکی رَستۀ بازار نیست | |
| ۷ | ماهیتِ گُلْشَن آن کَس که دید | کشف شُد او را که یکی خار نیست | |
| ۸ | خُنْب زِیَخ بُوَد و دَرو کردم آب | شُد همه آب و زِ خُمْ آثار نیست | |
| ۹ | جُمله جهانْ لایَتَجزّی بُدست | چَنگِ جهان را جُزِ یک تار نیست | |
| ۱۰ | وَسوَسۀ این عَدَد و این خِلاف | جُز که فریبَنده و غَرّار نیست | |
| ۱۱ | هست دَرین گفت تَناقُض، وَلیک | از طَرَفِ دیده و دیدار نیست | |
| ۱۲ | نُقطۀ دلْ بی‌عَدَد و گردش است | گفتِ زبانْ جُز تَکِ پرگار نیست | |
| ۱۳ | طاقَت و بی‌طاقَتی آمد یکی | پیش مرا طاقَتِ گفتار نیست | |
| ۱۴ | مَست شُدی، سَر بِنِه این جا، مَرو | زان که گِل است و رهِ هَموار نیست | |
| ۱۵ | مَستْ دِگَر از تو بِدُزدد کَمَر | جُز تو مَپِنْدار که طَرّار نیست | |
| ۱۶ | چون که زِمَطْلوب رَسیدَت بَرات | گشت نَهان از نَظَرِ تو صِفات | |
| ۱۷ | بارِ دِگَر یوسُفِ خوبان رَسید | سِلْسِلۀ صد چو زُلَیخا کَشید | |
| ۱۸ | جامه دَرَد ماهْ ازین دَستگاه | نَعْره زَنَد چَرخ که هَلْ مِنْ مَزید | |
| ۱۹ | جُملۀ دنیا نَمَکسْتان شُده‌ست | تا که یکی گردد پاک و پَلید | |
| ۲۰ | بارِ دِگَر عقلْ قَلَم‌ها شِکَست | بارِ دِگَر عشقْ گَریبان دَرید | |
| ۲۱ | کرد زُلَیخا که نکرده‌ست کَس | بَنده خداوندۀ خود را خرید | |
| ۲۲ | مَست شُدی بوسه هَمی‌بایَدَت | بوسه بَران لب دِهْ، کان می‌چَشید | |
| ۲۳ | سخت خوشی، چَشمِ بَدَت دور باد | ای خُنُک آن چَشم که رویِ تو دید | |
| ۲۴ | دیدنِ رویِ تو بَسی نادر است | ای خُنُک آن گوشْ که نامَت شنید | |
| ۲۵ | شَعشَعۀ جامِ تو عالَم گرفت | وَلوَلۀ صُبحِ قیامَت دَمید | |
| ۲۶ | عقلْ نیابَند به دارو، دِگَر | عقلْ ازین حیرت شُد ناپَدید | |
| ۲۷ | باز نیاید، بِدَوَد تا هدَف | تیرْ چو از قَوْسِ مُجاهد جَهید | |
| ۲۸ | هُدهُدِ جانْ چون بِجَهَد از قَفَص | می‌پَرَد از عشقْ به عَرشِ مَجید | |
| ۲۹ | تیغ و کَفَن می‌بَرَد و می‌رَوَد | روحْ سویِ قیصر و قَصرِ مَشید | |
| ۳۰ | رَسته زِاندیشه که دل می‌فَشُرد | جسته زِهر خار که پا می‌خَلید | |
| ۳۱ | چَرخ ازو چَرخ زد و گفت ماه | مِنْکَ لَنا کُلَّ غَدٍ اَلْفُ عید | |
| ۳۲ | شُد گَهِ تَرجیع و دِلَم می‌جَهَد | دِلْبَرِ من دادِ سُخَن می‌دَهَد | |
| ۳۳ | این بِخورَد، جامِ دِگَر آرَمَش | بارِد و هُشیار بِنَگْذارَمَش | |
| ۳۴ | از عَدَمَش من بِخَریدم به زَر | بی‌میْ و بی‌مایده کِی دارَمَش؟ | |
| ۳۵ | شیره و شیرین بِدَهَم رایگان | لیک چو انگور نَیَفْشارَمَش | |
| ۳۶ | هَمچو سِرِ خویشْ هَمی‌پوشَمَش | هَمچو سَرِ خویشْ هَمی‌خارَمَش | |
| ۳۷ | روحِ من است و فَرَجِ روحِ من | دشمن و بیگانه نَیَنْگارَمَش | |
| ۳۸ | چون زَنَم او را؟ که زِمِهْر و زِعشق | گفتنِ گُستاخ نمی‌یارَمَش | |
| ۳۹ | گَر بِرَمَد کَبکَبۀ چار طَبْع | من عِوَض و نایبِ هر چارَمَش | |
| ۴۰ | من به سَفَر یار و قَلاووزَمَش | من به سَحَر ساقی و خَمّارَمَش | |
| ۴۱ | تا چه کُند لَکْلَکۀ زَرّو سیم | که به کَرَم زَرِّ به خَروارَمَش | |
| ۴۲ | اوست گرفتارْ وَلیک آن کُنم | که تو بگویی که گرفتارَمَش | |
| ۴۳ | او چو زِ گفتار بِبَندد دَهَن | از جِهَتِ ترجمه گُفتارَمَش | |
| ۴۴ | وَرْ دلِ او گرم شود از مَلال | مِرْوَحه و بادِ سَبُکسارَمَش | |
| ۴۵ | وَرْبه سویِ غَیب نَظَر خواهد او | آیِنِۀ دیدۀ دیدارَمَش | |
| ۴۶ | وَرْبه زمین آید چون بوتُراب | جُمله زمین لاله و گُل کارَمَش | |
| ۴۷ | وَرْبه سویِ روضۀ جان‌ها رَوَد | یاسَمَن و سَبزه و گُلْزارَمَش | |
| ۴۸ | نوبَتِ تَرجیع شُد ای جانِ من | موج زن ای بَحْرِ دُراَفْشانِ من | |
| ۴۹ | شُد سَحَر ای ساقیِ ما نوش، نوش | ای زِرُخَت در دلِ ما، جوش، جوش | |
| ۵۰ | بادۀ حَمْرایِ تو هَمچون پَلَنگ | گُرگِ غَم اَنْدَر کَفِ او، موش، موش | |
| ۵۱ | چون که بَرآیَد به قُصورِ دِماغ | اُفْتَد از بامْ نِگون، هوش، هوش | |
| ۵۲ | چون که کَشَد گوشِ خِرَد سویِ خود | گوید از دَردْ خِرَد، گوش، گوش | |
| ۵۳ | گویَدَش او خیز، به جان سَجده کُن | در قَدَمِ این قَمَرِ میْ فروش | |
| ۵۴ | گفت کِی آمد که ندیدم مَنَش؟ | گفت که تو خُفته بُدی، دوش، دوش | |
| ۵۵ | عاشق آید بَرِ معشوقه مَست | که نَبَرَد بویْ از آن شوشْ شوش | |
| ۵۶ | عشقْ سویِ غَیب زَنَد نَعْره‌ها | بر حِسِ حیوان نزَنَد آن خُروش | |
| ۵۷ | شهر پُر از بانگِ خَر و گاو شُد | بر سَرِ کُه باشد بانگِ وُحوش | |
| ۵۸ | تُرکْ سوار است بَرین یک قَدَح | ساغَرِ دیگر جِهَتِ قوش، قوش | |
| ۵۹ | چون که شُدی پُر زِ میِ لایَزال | هیچ نَبینی قَدَحی بوش، بوش | |
| ۶۰ | جُمله جَمادات، سَلامَت کنند | رازْ بگویند چو خویش و چو توش | |
| ۶۱ | روحْ چو از مِهْر کِنارت گرفت | روح شود پیشِ تو جُمله نُقوش | |
| ۶۲ | نوبَتِ آن شُد که زَنَم چَرخْ من | عشقْ غَزَل گوید بی‌رویْ پوش | |
| ۶۳ | هَمچو گُلِ سُرخْ سَواری کُند | جُمله ریاحین پِیِ او چون جُیوش | |
| ۶۴ | نُقل بیار و می و پیشَم نِشین | ای رُخِ تو شمع و می‌اَت آتشین |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!