ترجیع بند ۴۳ مولانا
| ۱ | زین دودْناکْ خانه گُشادند روزَنی | شُد دود و، اَنْدَر آمد خورشیدِ روشنی | |
| ۲ | آن خانه چیست؟ سینه و آن دود چیست؟ فکر | زَانْدیشه گشت عیشِ تو اِشْکَسته گردنی | |
| ۳ | بیدار شو، خَلاص شو از فکر و از خیال | یارَب فِرِست خُفتۀ ما را دُهُل زَنی | |
| ۴ | خُفته هزار غَم خورَد از بَهرِ هیچ چیز | در خوابْ گُرگ بیند، یا خوفِ رَهْ زَنی | |
| ۵ | در خواب جان بِبینَد صد تیغ و صد سِنان | بیدار شُد، نَبینَد زان جُمله سوزَنی | |
| ۶ | گویند مُردگان که چه غَم‌هایِ بیهُده | خوردیم و عُمر رفت به وَسواسِ هر فنی | |
| ۷ | بَهرِ یکی خیال گرفته عروسی‌یی | بَهرِ یکی خیال بِپوشیده جوشَنی | |
| ۸ | آن سور و تَعْزیَت همه باد است این نَفَس | نی رَقص مانْد ازان و نه زین نیز شیونی | |
| ۹ | ناخُن هَمی‌زنند و رُخِ خود هَمی‌دَرَند | شُد خواب و نیست بر رُخَشانْ زَخْمِ ناخَنی | |
| ۱۰ | کو آن کِه بود با ما، چون شیر و اَنْگَبین؟ | کو آن کِه بود با ما، چون آب و روغنی؟ | |
| ۱۱ | اکنون حَقایِق آمد و خوابِ خیال رفت | آرام و مأمَنی‌ست، نه ما مانْد و نی مَنی | |
| ۱۲ | نی پیر و نی جوان، نه اسیر است و نی عَوان | نی نَرم و سخت مانْد، نه موم و نه آهنی | |
| ۱۳ | یک رَنگی است و یک صِفَتیّ و یگانگی | جانی‌ست بَرپَریده و وارسته از تَنی | |
| ۱۴ | این یک نه آن یکی‌ست که هر کَس بِدانَدش | تَرجیع کُن که در دل و خاطِر نِشانَدَش | |
| ۱۵ | ای آن کِه پایِ صِدْقْ بَرین راه می‌زَنی | دو کَوْن با تو است، چو تو هَمدَمِ مَنی | |
| ۱۶ | هیچ از تو فوت نیست، همه با تو حاضر است | ای از درختِ بَختْ شُده شاد و مُنْحَنی | |
| ۱۷ | هرسیب وآبی‌یی که شِکافی به دستِ خویش | بیرون زَنَد زِ باطِنِ آن میوه روشنی | |
| ۱۸ | زان روشنی بِزایَد یک روشنیِّ نو | از هر حَسَن بِزایَد هر لحظه اَحْسَنی | |
| ۱۹ | بر میوها نوشته که زین‌ها فِطام نیست | بر بَرگ‌ها نِبِشته زِ پاییز ایمِنی | |
| ۲۰ | ای چَشم کُن کرشمه، که در شُهره مَسکَنی | وِیْ دل مَرو زِ جا، که نِکو جایْ ساکِنی | |
| ۲۱ | بسیار اَغْنیا چو درختانِ سَبز هست | این نادره درخت زِ سَبزی بُوَد غَنی | |
| ۲۲ | بَس سنگِ یک مَنی زِ سَرِ کوه دَرفُتَد | آن سنگْ کوه گردد، کو رَست از مَنی | |
| ۲۳ | زیرا که هر وجود هَمی‌تَرسَد از عَدَم | کَنْدَر حَضیض اُفْتَد، از رَبْوۀ سَنی | |
| ۲۴ | ای زادۀ عَدَم، تو به هر دَمْ جوان تَری | وِیْ رَهنِ عشقِ دوست، تو هر لحظه اَرْهَنی | |
| ۲۵ | هستی میانِ پوست که از مَغز بهتر است | عُریانْ میانِ اَطْلَس و شَعْریّ و اَدْکَنی | |
| ۲۶ | گَر زان که نَخْلِ خُشکی، در چَشمِ هر جُهود | با دَردِ مَریَم آری صد میوۀ جَنی | |
| ۲۷ | مینا کُنِ بُرونی و بینا کُنِ درون | دنیا کجا بِمانَد، در دورِ تو دَنی؟ | |
| ۲۸ | ای جان و ای جهانِ جهان بین و آن دِگَر | وِیْ گردشی نَهاده تو در شَمس و در قَمَر | |
| ۲۹ | ای آن کِه در دلی، چه عَجَب دِلْگُشاسْتی | یا در میانِ جانی، بَس جانْ فَزاسْتی | |
| ۳۰ | آمیزش و مُنَزَّهی‌اَت، در خُصومَتَند | که جانِ ماستی تو، عَجَب، یا تو ماسْتی | |
| ۳۱ | گَر آنی و گَر اینی، بَس بَحْرِ لَذَّتی | جُمله حَلاوَت و طَرَبیّ و عَطاسْتی | |
| ۳۲ | از دورْ نار دیدم و نزدیکْ نور بود | گَر اژدَها نِمودی، ما را عَصاسْتی | |
| ۳۳ | تو اَمنِ مُطْلَقیّ و بَرِ نارَسیدگان | این است اعتقاد که خوف و رَجاسْتی | |
| ۳۴ | چون یوسُفی، بر اِخْوان جُمله کُدورتی | یَعقوب را همیشه صَفا در صَفاسْتی | |
| ۳۵ | مَجنون شُدیم تا که زِ لیلی بَری خوریم | ای عشق تو عَدویِ همه عقل‌هاسْتی | |
| ۳۶ | ای عقل مِسْ بُدی تو و از عشقْ زَر شُدی | تو کیمیا نه‌یی، عَلَمِ کیمیاسْتی | |
| ۳۷ | ای عشق جِبْرَئیلِ درِ راز گُستری | گویی که وَحْی آرِ همه اَنْبیاسْتی | |
| ۳۸ | آن کَس که عقل باشَدَش او، این گُمان بَرَد | تو از گُمانِ عقل و تفکُّر جُداسْتی | |
| ۳۹ | هرگز خطا نکرد خَدَنگِ اشارَتَت | وان کو خطا کُند، تو غَفورِ خَطاسْتی | |
| ۴۰ | گَر باد را نَبینی، ای خاکِ خُفته چَشم | گَر باد نیست از چه سَبَب در هَواستی؟ | |
| ۴۱ | گرچه بُلند گشتی، از کِبْر دور باش | از کِبْر شَرم دار، که با کِبْریاسْتی | |
| ۴۲ | از ماه تا به ماهی جویَد نَشاطِ تو | بسیار گُو شُدند، پِیِ اختلاطِ تو |
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!