مکتوبات مولانا – مکتوب ۱۰۸ – به فخرالدّین علی صاحب‌عطا، درخواست تفویض خانقاه اخی گهرتاش به شیخ جمال‌الدّین

سایۀ عدل و فضل ملک الوزرا، آصف الزّمان، نظام الملکِ راستین، صاحبِ اعظم، دستور عالم عادل، مفضل کریم، منشی الخیرات، منبع الکرامات، الموفّق من السّماء، المؤیّد من الرّضا، فخرالحقّ والدّین ادام الله علوّه و احسن عاقبته و تقبّل حسناته و تجاوز عن سیّئاته و ایّده و نصره و للیُسری یسّره انّه کریمٌ مجیب دایماً مبسوط باد.
سلام و دعا، که فرضِ عین و عینِ فرض است، رسانیده می‌آید و آرزومندی به ملاقاتِ عزیزش متوافر است و پیوسته مُستنشق و متنسّمِ اخبارِ سارّ می‌باشم و چون می‌شنوم که هر روز در خیر و احسان حریص‌تر است و در اعمالِ صالحات، راغب‌تر و در حقایقِ دین با یقین‌تر، شادمان می‌شوم و از مجیب الدّعوات جلّ جلاله مزیدِ توفیق و تأیید و رضا و قبولِ او می‌خواهم. مستجاب باد، شکرهای احسانِ شما می‌خواهم که بنویسم، چون قلم از نوشتن عاجز است، مکافاتِ آن به حق تعالی جلّ جلاله حواله کردم، انّهُ خیر مجازی و مکافی.
دارندۀ تحیّت، فرزندِ عزیز، شیخ صالحِ قانعِ مُتَنَسِّک، جمال الدّین، ایّده الله درویشی عزیز است مشتغل به اوراد و خلوات. مدّتی مدید است که با قلّتِ منال و کثرتِ عیال، صبر را پیشۀ خود کرده است و قناعت را قبلۀ خود ساخته است، چنانکه سیرتِ درویشان متقدّم بوده است رضی الله عنهم تا به حدّی که خانقاهی به دستِ او بود، دیگران از او بستدند، به هیچ جایی مراجعت و مرافعت نکرد از غایتِ قناعتِ خود. امروز عیال افزون شده‌اند و طاقتِ قناعت و صبر ندارند. از رحمتِ ملک الوزرا چشم می‌دارم که بر عادتِ درویش‌نوازیِ خویش، خانقاهِ اخی گهرتاش را رحمه الله پادشاهی فرماید و به شیخ جمال الدّین ارزانی دارد، تا به فراغتْ او و عیالِ او به خدمت و طاعتِ حق مشغول باشند و دعای شما گویند. دعای او در آن دولت نکو باشد و مستجاب باشد و بر این داعی منّتی عظیم باشد که آن احسان با این داعی کرده باشد، که پیوسته دلِ داعی نگرانِ احوالِ اوست و نیکویی و اخلاقِ خوب او بدان می‌ارزد که خاطرها متعلّق بود به معاونت و یاری او. ملک الوزرا پیوسته متفقّد درویشان و مستحقّان بوده است و زیرِ سایۀ درختِ لطفِ ملک الوزرا بسی اهلِ خیر آرام یافته‌اند. امید است که شیخِ عزیز، جمال الدّین، شاکر و ذاکرِ آن احسان شود. جاوید ملاذ و پناهِ اهلِ خیر باد، آمین یا ربَّ العالمین.