مکتوبات مولانا – مکتوب ۱۶ – به معین‌الدّین پروانه در ابلاغ تشکّر فرزندان سیف‌الدّین

وَفّراللهُ قسطَ ملک الامراء المُتبرّیْ مِنْ قوّته و حوله، المتمسِّکُ بفَضلِ اللهِ و طَوله، المختوم بِخاتَم الفَلاح، الفارسُ علی مرکب النّجاح، طالبُ دارالآخرة و المنازل الفاخرة، الیف العدل والاحسان، ردیف الصّدق والایقان، المقبول عندالحقّ، المحمود عندالخلق، معین الدّولة والدّین ادام الله علوَّهُ و اَخلصَه لطاعته و تابَع السُّرور و ظاهر لدیه المحبور و کثّر قِسْمَتَه من سعادة الدّارین و کرامةِ المنزلین، سلام و تحیّت مطالعه فرماید و آرزومندی و شوق الی لقایَه الّذی هو روضةُ الانوار و نُزهَة الاَبصار، تَقِرُّ به العیون و یَسُرُّ به المحزون، الذّی جَعلَه اللهُ للسّرور نظاماً و للنّعمة تماماً، غالب و باعث داند.
اِن کنتَ لستَ معنی فالذکُر منک معی
قلبی یَراک و اِن غَیّبتَ عن بصری
العین تفقِد من تهوی و تَبْصِرهُ
و ناظِرُالقَلبِ لایَخلو من النّظر^[۱]
در این وقت، ملتمسانِ این تحیّت و جاذبانِ این ابرام بدان حضرت، فرزندانِ عزیز و عشایر بندۀ مُعتَق محرَّر، سیف الدّین، که معفوّ و مغفور شد و تشریفِ عفو و مغفرت شما پوشید، ذریّات و فرزندانش زنده شدند و حیاتِ نو یافتند و در رکوع و سجود و صلوات و خلوات، شکر آن نعمت و دعایِ آن دولت گفتند و می‌گویند و می‌خواهند آنچه به گوش و هوش رسید، از لطف شاهانه و احسانِ بیکرانۀ شما به چشم نیز مشاهده کنند، قَالَ اَوَلَمْ تُؤْمِن قَالَ بَلَی وَلَکِن لَّیَطمَئِنَّ قَلْبِی^[۲]، خلیل‌وار نعره می‌زنند که اَرِنِی کَیْفَ تُحْیِی الْمَوْتَی^[۳]، بدان کرم عمیم که خود را چون شجرۀ طیّبه سپرِ سطواتِ آفتابِ آفات کرده‌اید تا خلایق در سایۀ شما از آن سطوات آسوده‌اند جزاکُم اللهُ خیراً^[۴]، اگر درخواست و آرزوی دل بدین ضعیفان رسد که چون ماهی می‌طپند در آرزوی آنکه آن امیرآبْ رحمت و عاطفت کند لازال امیراً و آن آب را باز روان کند این سوی، ثواب بی‌نهایت باشد. اِرْحَمْ مَنْ فی الارضِ یَرحَمْکَ مَنْ فی السّمآءِ‌^[۵]. جاوید مستغاث ضعفا و قوای عالم باد، فَاَمَّا الْیَتِیمَ فَلَا تَقْهَرْ وَاَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَر^[۶]. و صلّی الله علی محمّدٍ و آله و اهل دینِه الطّیّبین الطّاهِرین والله خیرٌ حافظاً و هو ارحم الرّاحمین.

———————

[۱] با اندک اختلاف از محمد بن مستنیر ملقب به قطرب شاعر عرب زبان متولد ۲۰۶ قمری: اگر تو با من نیستی یاد تو با من است و دلم تو را می‌بیند، هرچند که از دیده نهانی. چشم گاهی محبوب را می‌بیند و گاهی نه، امّا هرگز دل از دیده خالی نیست.

[۲] بخشی از آیۀ ۲۶۰ سورۀ بقره: فرمود مگر ایمان نداری؟ گفت چرا، ولی برای آنکه دلم آرام گیرد.

[۳] بخشی از آیۀ ۲۶۰ سورۀ بقره: به من بنمای که چگونه مردگان را زنده می‌کنی.

[۴] خداوند به تو پاداش نیک عنایت کند.

[۵] از امثال عربی و حدیثی از پیامبر اکرم (ص): به اهل زمین رحم کن تا آن که در آسمان است بر تو رحم آرد.

[۶] آیۀ ۹ و ۱۰ سورۀ ضحی: پس با یتیم تندی مکن و بر خواهنده بانگ مزن.