مکتوبات مولانا – مکتوب ۳۲ – به قاضی سراج‌الدّین دربارۀ میراث علاءالدّین چلبی

بعد از اوراد سلام و تحیّت و عذرِ زحمت‌ها که داده می‌شود به اعتماد کرم آن حضرت منبع الفضل والکرم، قاضی القضاة، افضل العالم، الصّدر الکبیر، البدرالنّحریر، المحقّق المدقّق، سراج الحقّ والدّین ادام الله فضله و متّع العالمین بسعیه الجمیل و فضله الجزیل، آمین یا ربّ العالمین. از زبانِ ناطقِ صادقِ مفیض الحقایق، مفید الخلایق، لازال ناطقاً بمایرضی الاله و یزیّن الاسماع والافواه و یزیل الظّلمة والاشتباه، چنین نقل کردند، به کرّات به سمعِ این داعیِ مخلص که در ضبط و کدخدایی محقّری که ترکۀ داعی زاده، علاءالدّین است رحمة الله و ابقاکم جهتِ مصلحتِ ایتام او چون از خدمت مولانا التماس کردند، مولانا چنین فرمود که در آن باب آنگه سعی نمایم که فلانی، یعنی داعی بر من بنویسد که چنین تیمار کن و چنین کدخدایی کن. داعی چون این بشنود واجب نمود تجدید اعتقاد خود و اعتماد خود بر لطف و کرم عامّ مولانا که بر خاصّ و عام فایض است باز نمودن.
هر شفقت و مهتری و لطف که مولانا فرماید، دل و جانِ داعی بدان شاد است، بلکه فرهنگ و تدبیر و لطف و حسنِ حضانت و صیانت همه از خرمن فضل مولانا دزدند و استفادت کنند. داعی به دعای مولانا مستغرق است. توقّع است که موقوفِ گفت و شنودِ این داعی ندارد تا آن ضعفا بی‌نظرِ عنایتِ مولانا ضایع و محروم نمانند. الخلق عَیالُ اللهِ، فاکرمُهم عندالله انفَعُهم لعیاله^[۱] و بدین گستاخی معذور فرماید که اشارتِ مصطفوی داد این گستاخی کردن استَعِینُوا عَلی حَوِائِجُکُم من رُحماء اُمّتی^[۲] خاصّه مولانا، مفخر و امام و مقتدای همۀ رحماء و علمای امّت است. ایزدش مستدام داراد، والسّلام.

————————

[۱] با اختلافاتی حدیث از پیامبر اکرم (ص): ما همه خانوار خداوند هستیم و کسی که برای مردم سودمندتر باشد نزد خدا عزیزتر است.

[۲] حدیث نبوی.