مکتوبات مولانا – مکتوب ۳۶ – به فخرالدّین علی صاحب‌عطا، درخواست عفو یاران از مطالبات

لطفِ قدیم ناصر و معین برادر، امیر اجلّ دیندار، خوب اخلاق، خدای ترس، عاقبت اندیش، مظلوم پرور، مختصّ الملوک والسّلاطین، فلان الدّولة والدّین ادام اللهُ عُلوَّهُ باد، خیرات و حسنات و اندیشه‌های نیکو که بر اومید نجاتِ آخرت می‌فرماید به حضرتِ: مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ^[۱]، مقبول و پذیرفته و مضاعف گشته باد.
سلام و تحیّت مطالعه فرماید و این داعی را شاکرِ اکرام و ذاکرِ انعامِ برادرانۀ خود داند. اگرچه به آب و گِل زحمت نمی‌دهم، به جان و دل کمال آن برادر عزیز می‌خواهم. احسان‌های بی‌حدّ او مرا خجل می‌دارد، از من مکافات عذرِ آن نیاید، از خزانۀ نامتناهی و از فضلِ الهی هر یکی را هفتصد بلکه بی‌عدد: اَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِی کُلِّ سُنْبُلَةٍ مِّاَئةُ حَبَّةٍ^[۲]، و بر این اقتصار نفرمود، بعد از آن می‌فرماید: وَاللهُ یُضَاعِفُ لِمَن یَشَاءُ^[۳]، اضعافِ آن باشد، آن را که حق خواهد، بحمدالله، امیر اجلّ، برادر اعزّ در آن خواست و در آن عنایت پناه گرفته است. محفوظ و ملحوظ باد. اعلام می‌رود که جماعتی یاران ما که در این ایّام صعب، به عنایتِ شما از مطالبات و مصادرات فارغ البال، به دعای شما مشغول بودند، از آن همه جماعت پنج شش کس بیش نمانده است که در معرض مطالبه‌اند. بزرگان و خاصّان حق که آغاز خیر اگرچه مبارک است و بزرگ کاری است و علاماتِ عنایت ازلی و سعادت ابدی، امّا تمام کردن آن خیر بهتر است از آغازش. اتمامُ المَعروفِ خیرٌ مِنْ اِبتدایِهِ^[۴] و مثال آن چنان گفته‌اند بینایان که اگرچه ماه نو مبارک است ولیکن چون تمام شود به شب چهارده، آن کامل‌تر بوَد. سخن کوتاه کنیم و بر دعا اقتصار کنیم. چشم می‌داریم که عنایتِ امیر، برادر اعزّ ضاعف الله سعادته و توفیقه[۵] آن عنایت را به اتمام رساند، تا بر منّت‌های پیشین و احسان‌های سابق منضمّ گردد، سببِ سعادت آخرت و ذخیرۀ آن روز بزرگ باشد. اِنْ شاءَ الله تعالی.

———————-

[۱] آیۀ ۴ سورۀ فاتحة: خدای رحمان مهربان‌.

[۲] بخشی از آیۀ ۲۶۱ سورۀ بقره: همچون دانه‌ای است که هفت خوشه می‌رویاند و در هر خوشه‌ای یکصد دانه.

[۳] بخشی از آیۀ ۲۶۱ سورۀ بقره: و خداوند برای هرکس که بخواهد چند برابر می‌کند.

[۴] از امثال عربی: اتمام کردن کار خیر بهتر از آغاز آن است.

[۵] خداوند به سعادت و بر توفیق او بیفزاید.