مکتوبات مولانا – مکتوب ۴۱ – به یکی از امرا در سفارش بهاءالدّین و درخواست تفویض مدرسه‌یی بدو

دیباچۀ مُحیّایِ همایون لقا، خورشید آسا، مفخرالامرا والخواصّ، عمدة الدّولة القاهره، عمادالسّلطنة الباهرة، منبع المکارم والمعالی، سیّدالاکابر والاعالی، ذوفنون الفضایل، شریف الشّمایل، مربّی الافاضل، افتخارالاماثل ادام اللهُ عُلوَّهُ قبلۀ اقبال مؤیّد و کعبۀ ارکان ملک ممجّد و مشرب ارواح مقدّسه و امیدگاهِ خواطر مصوّره باد، سال‌های افزون زِ اعداد، آثار اخلاق لطیفش و اوصافِ شریفش چون اخبار حُسن یوسف و ملک سلیمان علیهما السّلام، و جودِ خاتم منتشر است و چشم و دلِ دوستان به کهترنوازی و احسان‌گستری و نیک‌اندیشیِ آن ذاتِ شریف هر روز روشن‌تر است، بر مزید باد.
سلامی که موصوف است در کتابِ کریم و خطابِ قدیم که: سَلَامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدّ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیّاً^[۱]، تبلیغ کرده می‌شود و آرزومندی غالب است به لقای آن ذاتِ شریف که در پردۀ مصالح و تدبیر مهمّات مستور است که اگر این حجبِ اشغال^[۲] نبودی، در آینۀ صفا چهرۀ خود بدیدی، چنان حیرانِ خود گشتی که به هیچ مصلحت و تدبیر نرسیدی، ولیکن حکمتِ قدیم آن آینه را از پیش او برداشت تا هر کسی از او نصیبی یابد. بحمدالله تعالی که نصیبه‌جویان از آن جنابِ عالی شاکر و ذاکرند و تأثیر شکر شاکرانِ دیگر از آن خدمت باعث شد بر التماس عنایت و رحمت دربارۀ رافع این تحیّت. فرزند بهاءالدّین یسّرالله له الیُسری که پیوسته شاکر ایادی و ذاکر ثنایِ آن جنابِ عالی است، از دل و جان در مجامع و مجالس، داعیِ مزید آن دولت است و این ساعت، کثرت عیال و متعلّقان و قلّتِ منال مانع می‌شود از مشغول شدن به دعایِ دولت و تحصیلِ سعادت که: کادَ الفَقرُ اَن یَکُونَ کُفراً^[۳]. اگر از میامِن عنایتِ آن کریم لازال مکرّماً مددی یابد و مدرسه‌ای که محلول است یا غیرِ آن، آنچه لایق حال او بیند بر قاعدۀ کهترنوازی و دلداری و عالِم‌پروری، هیچ شک نیست که آن شکر به سمع‌های دوستان برسد و در دعاها مدد کرده شود و ثوابِ عظیم خواهد بودن و سببِ دوامِ دولت و سعادت و قهر اعدا و امنِ عباد و بلاد، و دل‌های جمعی از حلقۀ اهلِ خیر بدین شاد خواهد شدن، چنانکه برای شما پوشیده نیست. جاوید ناصر و منصور و ذاکر و مذکور باد. آمین یا ربّ العالمین.

———————

[۱] آیۀ ۱۵ سورۀ مریم: بر او در روزی که زاد، و روزی که در می‌گذرد و روزی که زنده برانگیخته می‌شود، درود باد.

[۲] در نسخه “اشغا” آمده است.

[۳] حدیث نبوی: نزدیک است که فقر به کفر انجامد.