مکتوبات مولانا – مکتوب ۴۷ – به قاضی کمال‌الدّین در توصیۀ مجدالدّین برای پذیرفتن شفاعت وی
اطال اللهُ بقاء الصّدر الّذی یستحقّ الصّدریّة بسعة الصّدر، خیرالقضاة علی القدر و ادام سعادته و لازال مراقیاً فی معارج العلّیّین بحقِّ محمّدٍ و آله اجمعین.
و سلام و تحیّت مطالعه فرماید و آرزومند مجالست داند ولکن:
تجری الرّیاحُ بما لا تشتَهی السُّفُن[۱].
کما قال علیّ بن ابی طالب کَرَّم الله وجهه: عَرَفْتُ ربّی بِفَسخِ الْعَزَایِمِ وَ نَقْصِ الْهِمَم[۲]. امّا دل و خاطر، حاضرِ احوالِ محمودۀ ستودۀ آن عزیز است. هر روز محمودتر باد.
فرزند مخلص، مجدالدّین از محبّان و هواخواهان آن خدمت است و از دعاگویانِ آن دولت به اعتماد لطف جبلّی و کرم عنصری ذاتِ شریف شما، کلمه‌یی از روی شفاعت می‌گوید. اگر نداند آدابِ گفتن، ادبِ محبّتِ شما در سینۀ او مقرّر است. امید است که تصدیق فرماید. جاوید محسن باد، والسّلام.
———————
[۱] مصرع دوم از بیت ابوالطیب متنبی : بادها گاهی بر خلاف میل کشتی می‌وزند.
[۲] اشاره به فرمایش امام علی (ع) در نهج البلاغه: عَرَفْتُ اللهَ سُبْحَانَهُ بِفَسْخِ الْعَزَائِمِ وَ حَلِّ الْعُقُودِ وَ نَقْضِ الْهِمَم: خداوند را به شکسته شدن تصمیم‌ها و باز شدن گره‌ها و برهم زدن نیت‌ها شناختم.
دیدگاه خود را ثبت کنید
آیا می خواهید به بحث بپیوندید؟در صورت تمایل از راهنمایی رایگان ما استفاده کنید!!