مکتوبات مولانا – مکتوب ۴۹ – به حاجی امیر، نامۀ دوستانه

سعادتِ ابدی و اقبالِ سرمدی و رضایِ ایزدی، قرین روزگارِ همایونِ خواجۀ اجلّ، زاهدِ عابد، حسیبِ نسیب، نیک‌عهدِ مجاهدِ عالی همّت، حاجی امیرا ادام الله برکته و ایّده و نصره باد، و ایزد تعالی سینۀ مبارکِ خیراندیشِ او را موردِ الهامات و مصدرِ کرامت‌گر داد، دوستانش چشم‌روشن و شادکام و دشمنان مقهورِ انتقام، بحقِّ محمّدٍ علیه السّلام.
سلام و دعا که از مواجب است و لوازم است و بر این داعیِ دینی است واجب، مطالعه فرماید و آرزومندی و اشتیاق به دیدارِ همایونش و منظر محبوبش که دیباچۀ بشارتِ عنایتِ آسمانی است، غالب و باعث شناسد. باری تعالی ملاقات را سببی سازد خفیف و زودیاب، اِنّه مسبّب الاسباب. بیت:
دیر آمدی و زود برفتی ز بَرم
دیر آمدن و زود شدن کار گُل است^[۱]
اگر چه یقین دانم که هر کجا آن عزیز مقیم باشد، عنصرِ پاک جوهر اَملاک در نهادِ اوست، لابد او را قرینِ خیرات و حسنات دارد و طالبِ درجات و ابتغای مرضاتِ ربّ السّموات باشد. بیت:
همیشه شب^[۲]، شب است و روز، روز است
درختِ گُل، گل است و یوز، یوز است
هر آن کو موزه‌دوزی پیشه گیرد
به هر شهری که باشد موزه‌دوزست^[۳]
وَ جَعَلَنِی مُبَارَکاً اَیْنَ مَا کُنتُ^[۴]، بلکه هر جانِ خوبی، لطیفی محسن که مُرد در این عالَمِ کون و فساد، چون نقل کند بدان عالَمِ حقیقت، هم در آن کار باشد که اینجا بوده است: کما تعیشون تموتون و کما تموتون تبعثون^[۵]، صدق رسول الله. اینجا و آنجا و در راه و در منزل، آن عزیز به توفیقِ حق و به جذبۀِ اصلِ پاکش دایماً پای بر نردبانِ سعادت می‌نهد و سوی معراج قربت می شتابد، ثبّتَ اللهُ اَقدامه[۶]. داعیِ مشتاق را صعب می‌آید فراق صورت آن عزیز.
فیومٌ لا اراک کألف شهرِ
و شهرٌ لا اراک کألفِ عامٍ^[۷]
الجَماعَةُ رَحمَةٌ والفُرقَةُ عَذابٌ^[۸]. اَللهُ یجمَعُ بینَنا و یرفَعُ البُعدَ عن بینِنا[۹]. بیت:
همان خدای که ما را طریق هجر نمود
امید دارم کآسان کند طریق وصال^[۱۰]

———————-

[۱] شاعر این بیت یافت نشد.

[۲] کلمه “شب” در نسخه نیست.

[۳] شاعر این دو بیتی یافت نشد.

[۴] بخشی از آیۀ ۳۱ سورۀ مریم: و مرا هر جا که باشم مبارک گردانید.

[۵] بخشی از حدیث نبوی: آنگونه که زندگی می‌کنید می‌میرید و آنگونه که می‌میرید مبعوث می‌شوید.

[۶] خداوند اور را ثابت قدم کند.

[۷] شاعر این بیت یافت نشد: یک روز دوری از تو مانند هزار ماه است و هر ماه به مثابه هزار سال.

[۸] حدیث نبوی: جماعت مایه رحمت است و تفرقه موجب عذاب.

[۹] خداوند ما را متحد و دوری را از میان ما ببرد.

[۱۰] شاعر این بیت یافت نشد.