مکتوبات مولانا – مکتوب ۷۷ – به فلان الدّلة والدّین (؟) در سفارش حامل نامه

نجح مقاصد و مرادات و حصولِ مرام و اُمنیّات و کفایتِ خطوب و مهمّاتِ دینی و مالی، حالی و مآلی ذاتِ مطهّرِ عالی همّتِ همایون طلعتِ مسعود نیّت، حدقة العدل، سدرة الکرم، رضیع المجد، مصدرالشّرف، غایص بحرالدُّر، تریاق سمّ الضّرّ، اعزّ ارکان المملکه، ربیع جنان السّلطنه، نورالدّوله المنصورة، فرح القلوب المحضورة، صبح الجلال، قبلة الاقبال، فلان الدّولة والدّین ادام اللهُ عُلوَّهُ فی حدایق السّرور و النّعم به اقصای غایات و اعظمِ نهایات رسیده باد.
سلامی که آثارِ آن به هیچ رَیبُ‌المَنُون^[۱] مندرس نشود و تحیّتی که کمالِ آن به سنین و قرون منطمس نگردد، از خلاصات مودّتِ قدیم و رقایق محبّت مقیم که میان حقایقِ ارواحِ مؤمنان، پیش از دامگاهِ قوالب به شصدهزار سال عاقد علی الاطلاق جلَّ و علا عقد بسته است که: وَ اَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ لَوْ اَنفَقْتَ مَا فِی الْاَرضِ جَمِیعاً مَّا اَلَّفْتَ بَیْنَ قُلُوبِهِمْ^[۲]، هر صباح علی الدّوام رسانیده می‌آید و بدان نظر مودّت، که به خاشاکِ عوارضِ خشم و غضب آلوده نگردد و به طوارق جفا نابوده نشود، در خیالِ مشرّف‌خصالِ آن وجودِ مبارک نگران است. از آینۀ ضمیر باری تعالی نتایجِ این سلام و محبّت و اتّحاد و وصلتِ ظاهرِ مخفی را هر روز بر ضمیرِ اشرفِ لازال مشرّفاً شادی‌افزای‌تر داراد، انَّهُ رَوفٌ بِالْعِبَاد^[۳].
می‌خواستم که آینۀ مودّت هرچند گاهی که از غبارِ نسیان پاک می‌کنم، به تحیّتی و مراسله‌ای بهانه می‌جستم تا حاملِ خدمت که از هواخواهانِ آن حضرت است و از ممنونانِ منّتِ آن کرم است، التماس‌ها دارد و شفاعت‌ها گرفت داعیِ مخلص را به نبشتنِ این چند کلمۀ مهرآمیز، بر امیدِ آنکه نظرِ عنایت و تربیت‌ها که آن ولیُّ الانعام والتّربیه دام علوّه در حاجاتِ او موظّف داشته است امروز بیفزاید که آن نظرِ عنایت را از نظرِ مشتری به فالِ نیک مقرون‌تر یافته است و از غُرّۀ عیدِ اکبر مبارک‌تر آزموده است.
توقّع است که به آنچه امیدِ اوست مسرور و شادمان برگردد، چنانکه چندین خلایق به نجحِ حاجاتِ مختلف از آن حضرت شاکر و ذاکرند. امید است که سببِ مزیدِ نورِ دین و دولت گردد و تضاعفِ اقبال و سعادت. آمین یا ربَّ العالمین.

——————————-

[۱] حوادث روزگار، سختی‌های زمانه.

[۲] بخشی از آیۀ ۶۳ سورۀ انفال: و بین دلهای ایشان الفت داد که اگر هر آنچه در روی زمین است خرج می‌کردی، بین دلهای ایشان الفت نمی‌افکندی.

[۳] برگرفته از آیۀ ۲۰۷ سورۀ بقره: او به بندگانش رئوف است.