مکتوبات مولانا – مکتوب ۹ – به مجدالدّین اتابک درخواست کمک مالی به نظام‌الدّین به سبب زیان‌هایی که دیده است

همواره ایّام و اعوامِ صاحب اعظم، دستور معظّم، آصفِ زمان، نظام الملک وقت، افضل اعلم اعدل، ظهیرالملّةِ المُحَمّدیَّةِ، اَلیف القربةِ الاَحَدیّةِ، منیرالعدل، عالی الهِمم، مغیث الاُمم، مَجدالدّولة والدّین، اَبُ الملوک والسلاطین ادام اللهُ عُلوَّهُ، در توفیقِ افضلِ اعمال و اکرمِ خصال و تحصیلِ رضای حضرت ذوالجلال که: وَمَا لِاَحَدٍ عِندَهُ مِن نَّعْمَةٍ تُجْزَی، اِلَّا ابْتِغَاءَ وَجْهِ رَبَّهِ الْاَعْلَی، وَلَسَوْفَ یَرْضَی^[۱]، مصروف و مستغرق باد، اولیای آن دولت مسرور، و اعدای حضرت مقهور، و باری جلّ جلاله، اوّلاً و آخراً حافظ و حامی و مُعین و غفور، به حقّ محمّدٍ و آله.
سلام و تحیّت و دعا و مِدحَت از خلوصِ عقیدت و وداد طویّت مطالعه فرماید و آرزومندی به دیدارِ شادی‌افزایِ همایونِ خوب‌سیمایِ: سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِم مَّنْ اَثَرِ السُّجُودِ^[۲]، و تعظیم المعبود و بذلِ المجهود، غالب و باعث داند، باری جلّ جلاله ملاقات ابدی که: اِخْوَاناً عَلَی سُرُرٍ مُّتَقَابِلِینَ^[۳]، میسَّر و مهیّا گرداناد، انّه علی ما یشاءُ قدیر و بالاجابة و المرحمة جدیر.
چون صادر و واردْ زبان به شکرو ثنایِ آن عزیز گشاده‌اند علی التّواتر و التّوالی، یقین‌تر می‌شود جدّ و اجتهاد و توقان و رغبتِ عنصر خلقتی آن عزیز، تَعظِیمُ اَمراللهِ و طَلَبِ رضآءَ اللهِ و شَّفَقَةُ عَلَی خَلقِ اللهِ^[۴]، که آن هم به معنی تعظیم امرالله است. قال النبی صلی الله علیه و سلّم: الخلقُ عَیالُ اللهِ فاحبُّ الناس الی اللهِ و اَعزُّهم و اکرمُهم، انفَعُهم لعیاله^[۵].
عرض می‌رود حالِ فرزندِ مخلصِ معتقد، نظام الدّین، نظم الله اُمُورَهُ، که فرزند قدیم این داعیِ مخلص است و اخلاقی که آن به ریاضتِ بسیار طالب را میسّر نشود، حق تعالی، که وهّاب و مُعطی النِّعَم قبل استحقاق‌ها[۶] و قدیم الاحسان است، جلّ جلاله در نهادِ او نهاده است، پیوسته مکسب و مالِ او مصروف به فقرایِ ربّانی بوده است و به تن و به جان به خدمتِ فقرا یاری‌ها و معاونت‌های بی‌حدّ دارد. تقبّل اللهُ منه[۷].
توقّع است از درویش‌پروری و کهترنوازیِ صاحب اعظم، عظّم اللهُ اجرَهُ فی الدّارین[۸]، که سایۀ لطف و رحمت و پادشاهی بر احوال او گستراند، که بس زیان‌ها رسیده است بدو از وجوهی که به شرح آن خدمت شما را تصدیع نمی‌دهیم، تا ثوابِ جزیل و ثنای جمیل مدّخر گردد. و این عنایت و اعانت از عظایم خیرات خواهد بودن و مستثنی از خیرات دیگر که تعلّق به فقرای راستین دارد، جاوید محسن باد، آمین یا ربَّ العالمین.

———————

[۱] آیۀ ۱۹، ۲۰ و ۲۱ سورۀ لیل: و بر او نعمت کسی نیست که باید جزایش را بدهد، و نمی‌کند آنچه می‌کند مگر در طلب خشنودی پروردگار
بلندمرتبه‌اش، و زودا که خشنود شود.

[۲] بخشی از آیۀ ۲۹ سورۀ فتح: نشانه آنان در چهره‌هایشان از اثر سجود است.

[۳] بخشی از آیۀ ۴۷ سورۀ حجر: دوستانه بر تخت‌ها رویاروی بنشینند.

[۴] بزرگ داشتن اوامر الهی و طلب رضای خدا و محبت نسبت به مخلوق خداوند.

[۵] حدیث از پیامبر اکرم (ص): ما همه خانوار خداوند هستیم و کسی که برای مردم سودمندتر باشد نزد خدا عزیزتر است.

[۶] آن بخشنده قبل از شایستگی نعمت می‌بخشد.

[۷] خداوند از او بپذیرد.

[۸] خداوند در هر دو جهان پاداشش را عظیم کند.