مولوی‌نامه – جلد اول – فصل چهارم: الله گفتن نیازمند عین لبیک گفتن حق است

از عناوین دفتر سوم است در حکایت آن کس که از دعا و الله گفتن پشیمان شده بود؛ چون لبیک نمی‌شنید؛ و خضر عارف در خواب از طرف خدا بدو گفت:

گفت خضرش که خدا گفت این بمن/ که برو با او بگو ای ممتحن[۱]

گفت آن^[۲] الله تو لَبَیک ماست/ آن نیاز و سوز و دردت پیک ماست

نی تو را در کار من آورده‌ام/ نی منت مشغول ذکرم[۳] کرده‌ام[۴]

حیله‌ها و چاره‌جویی‌های تو/ جذب ما بود و گشاد آن پای تو

ترس و عشق تو کمند لطف ماست/ زیر هر یارب تو لبّیک‌هاست

جان جاهل زین دعا خود دور نیست/ زان‌که یارب گفتنش دستور نیست

بر دهان و بر دلش قفل است و بند/ تا ننالد با خدا وقت گزند

زان‌که درد و رنج و بار اندهان/ شد نصیب دوستانش در جهان[۵]
درد آمد بهتر از ملک جهان/ تا بخوانی مر خدا را^[۶] در نهان

خواندن بی‌درد، از افسردگی است/ خواندن با درد، از دل‌بُردگی است

آن کشیدن زیر لب آواز را/ یاد کردن مبدأ و آغاز را

آن شده آواز صافی و حزین/ ای خدا ای مستغاث^[۷] و ای مُعین

[۱]  نیکلسون این بیت را در نسخه بدل حاشیه آورده است.

[۲]  نی که آن: خ

[۳]  نی که من مشغول ذکرت: چاپ‌های معمولی

[۴]  در نیکلسون این بیت نسخه بدل است.

[۵]  این بیت را نیکلسون ندارد.

[۶]  تا بخوانی تو خدا را: چاپ‌های معمولی

[۷]  کای خدا و ای مستغاث: خ.