مولوی‌نامه – جلد دوم – فصل چهارم: هیچ نکشد نفس را جز ظل پیر

مولوی معتقد است که این اژدهای نفس مردم او بار را جز پیوند ولایت و سایۀ عنایت پیر راهبر نمی‌کشد؛ و این دشمن خانگی را که منشأ همۀ آفات و بلیات؛ و سرمایۀ همۀ بدبختی‌ها و بیچارگی‌های بشر است جز توجه اولیا و پیران کامل قلع‌وقمع نمی‌کند.

هیچ نکشد نفس را جز ظل پیر/ دامن آن نفس‌کش را سخت‌گیر^[۱]
چون بگیری سخت، آن توفیق هوست/ در تو هر قوت که آید جذب اوست
ما رمیت اذ رمیت راست دان^[۲]/ هرچه آرد^[۳] جان بود از جان جان

دست‌گیرنده وی است و بردبار/ دم‌به‌دم آن دم از او امید دار

[۱] زودگیر: خ.

[۲] بازدان: خ.

[۳] هرچه دارد؛ هرچه کآرد: خ- هرچه کارد: نیکلسون.