شرح مثنوی بدیع‌الزمان فروزانفر – دفتر اوّل – بخش ۱۶ – بیانِ دوازده سِبْط از نَصاری

دار و گیر: مجازاً، حکومت و فرمانروایی، مشغله و گرفتاری.

فریق: گروهی از مردم بیشتر از فرقه، دسته‌ای از مردم خواه بسیار یا اندک.

تبع: پیرو، به معنی جمع نیز استعمال می‌شود.

بد نشان: دارای صفات بد و نکوهیده، بد اصل و فرومایه.

بی‌گمان فرض دوازده امیر برای مسیحیان از باب آن که حواریین دوازده تن بوده‌اند ساخته شده و مقصود از امیر، پیشوای مذهبی است نه فرمانروای ظاهری که مأخذ تاریخی ندارد.