شرح مثنوی بدیع‌الزمان فروزانفر – دفتر اوّل – بخش ۲۹ – تَعظیمِ نَعْتِ مُصْطفی صَلَّی اللّهُ عَلَیهِ وَسَلَّمَ که مَذکور بود در اِنجیل

حلیه: چگونگی روی و پیکر از رنگ و اندازه.

مبتنی است بر روایاتی که مفسرین در ذیل آیه‌ی شریفه: الَّذِینَ یتَّبِعُونَ الرَّسُولَ النَّبِی الْأُمِّی الَّذِی یجِدُونَهُ مَکتُوباً عِنْدَهُمْ فِی التَّوْراةِ وَ الْإِنْجِیلِ‌. (الاعراف، آیه‌ی ۱۵۷) و آیه‌ی کریمه: وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ یأْتِی مِنْ بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ. (الصف، آیه‌ی ۶) نقل کرده‌اند و گفته‌ی مولانا مطابقت دارد با روایتی که ابوالفتوح رازی از قول ابومالک نقل می‌کند، بر طبق این روایت نعت حضرت رسول (ص) از شکل و شمایل و اخلاق و رفتار در تورات نقل شده است. جع: تفسیر طبری، طبع مصر، ج ۹، ص ۵۳، ج ۲۸، ص ۵۳، تفسیر ابوالفتوح رازی، طبع ایران، ج ۲، ص ۴۷۵، ج ۵، ص ۳۱۳، تفسیر امام فخر رازی.

طبع آستانه، ج ۴، ص ۴۴۱، ج ۸، ص ۱۹۷٫

فخرالدین رازی چند موضع را از انجیل عربی که در آن ذکر فارقلیط آمده نقل کرده است. اما بقیه‌ی داستان و اینکه نصاری بعضی نام حضرت را گرامی می‌داشتند و نجات یافتند و گروهی آن را تعظیم نکردند و در این فتنه‌ها کشته شدند، در این روایات مذکور نیست. و ظاهراً گفته‌ی مولانا مبتنی است بر روایتی که طبری در ذیل آیه‌ی شریفه: فَآمَنَتْ طائِفَةٌ مِنْ بنی‌اسرائیل وَ کفَرَتْ طائِفَةٌ فَأَیدْنَا الَّذِینَ آمَنُوا عَلی‌ عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظاهِرِینَ‌ (الصف، آیه‌ی ۱۴) نقل می‌کند بدین گونه: فقوینا الذین آمنوا من الطائفتین من‌ بنی‌اسرائیل علی عدوهم الذین کفروا منهم بمحمد (ص) لتصدیقه ایاهم ان عیسی عبدالله و رسوله و تکذیبه من قال هو اله و من قال هو ابن اللَّه تعالی ذکره فاصبحت الطائفة المؤمنون ظاهرین علی عدوهم الکافرین منهم. تفسیر طبری، ج ۲۸، ص ۵۶٫ با این تفاوت که به‌موجب آغاز این روایت، طایفه‌ای که بر حق بودند به قتل رسیدند و کفار باقی ماندند. روایت مذکور را امام فخر رازی هم در تفسیر خود آورده است به اختصار، ج ۸، ص ۲۰۱٫