شرح مثنوی بدیع‌الزمان فروزانفر – دفتر اوّل – بخش ۶۰ – جواب گفتن هدهد طعنۀ زاغ را

کاف ران: به کنایت: موضع مخصوص زنان.

مقصود آن است که تا بقیت و اثری از کفر و مناسبتی با کافران وجود داشته باشد انسان به درجه‌ی طهارت نفس و پاکی دل نمی‌رسد، این مضمون را بدان مناسبت آورده است که حرف کاف جزوی از کلمه‌ی کافر است. کاف در مصراع دوم به معنی شکاف است.

مبتنی است بر حدیثی که در ذیل ب ۱۱۹۴ مذکور افتاد.

تعبیه: لشکر آراستن، ترتیب و تهیه‌ی مقدمات کار، کارسازی.

قضای الهی همچنان‌که به ایمان مؤمن تعلق می‌گیرد شامل انکار منکر نیز هست و هیچ چیزی بیرون از حکم قضا بوقوع نمی‌پیوندد، حکما و متکلمین درباره‌ی شمول قضا بر شر بحثی مفصل دارند، این بحث به‌جای خود در این کتاب مذکور خواهد شد.