شرح مثنوی بدیع‌الزمان فروزانفر – دفتر اوّل – بخش ۶۶ – جمع شدن نخجیران گرد خرگوش و ثنا گفتن او را

حلقه کردن: گرد کسی یا چیزی جمع شدن.

نسخه‌ی موزه‌ی قونیه، بالای مصراع دوم این نسخه بدل را نوشته است:

سجده کردندش همه صحراییان. که مطابق است با نسخه‌ی لیدن، متن مطابق است با شرح یوسف بن احمد مولوی و اسماعیل انقروی.

صحراییان: وحوش و دد و دام.

دست بردن: غلبه کردن بر حریف قمار، پیروز شدن.

آب در جوی کسی راندن: به کنایت، کسی را به مراد رسانیدن، کامیاب و نیک‌بخت کردن:

مصراع دوم را مولانا در دیوان کبیر بدین صورت آورده است:

دیوان، ب ۲۳۶۴۹

دور: گردش روزگار، گردش جام می در مجلس، روزگار حکومت و قدرت و تسلط. نوبت: وقت عمل و فرصت حصول مراد که به کسی پس از دیگری رسد، داو در قمار، چند ساز که با هم نوازند، دسته‌ی نوازندگان که با یکدیگر ساز زنند، نقاره.

اهل ظن و دید: اصحاب علوم ظاهر و مجتهدان که بقیاس مورث ظن عمل می‌کنند و صوفیه که پیرو شهود و رویت‌اند.

تایید الهی نسبت به ارباب ظن به نوبت است از آن جهت که هرکس به درجه‌ی اجتهاد نمی‌رسد و قیاس مجتهد همیشه درست و بر طبق اصول نیست و خطا در آن روی می‌دهد و نسبت به صوفیه از آن جهت که تایید، موهبت است و بسته به کسب و عمل نیست و از جنس احوال است که دوام ندارد.