گَهْ می‌گفتم که منْ اَمیرم خود را گَهْ نَعره ز…

  آن وقت که بَحْرِ کُل شود ذاتْ مرا روشن گردد جَمال…

  گویم که کی است روحْ اَفْراز مرا آن کَس که بِدا…

  زِنْهارْ دلا به خود مَدِه رَه غَم را مَگْزی…

  ای اشکِ رَوان بِگو دلْ اَفْزایِ مرا آن باغ و بهار و آن…

  ای دریا دل تو گوهر و مَرجان را دَرباز، که راه…

  از خاک، ندیده تیره ایّامان را از دور ندیده دو…

  من تجرِبه کردم صَنَمِ خوشْ خو را سیلابِ سِیَه…

  عشقِ تو بِکُشت تُرکی و تازی را من بَنده آن شهی…

  دودِ دلِ ما نشان سوداست، دلا وان دود که ا…

  با عشقْ روان شد از عَدَم مَرکَب ما روشنْ ز شرابِ وصلِ…

  عشق است طَریقِ راهْ پیغامبر ما ما زادۀ عشق و عش…

  تا کِه باشی زِ دور نَظّاره ما؟ ما چاره گریم …